Alle inzendingen van Anton

Hij heeft zijn tijd gehad eeuwen lang alle seizoenen jaar in en uit een ring er bij nog meer diepe groeven. Stormen en regen blad, bloemen, zoveel zaden gedragen. Tot zijn uur had geslagen, hij plaats moest maken voor teloorgang van de tijd. Toch is hij er nog steeds duurzaam mooi mag hij al jarenlang mij zijn grootsheid tonen als…

geurig en kleurig sterfelijkheid en weemoed herfst in vier clichés ik ruik zoete stoofpeertjes en geniet straks van hachee…

De zomer verwelkt in genoeglijke oprisping naar weergaloos vlammend kleurboeket. In nevel gedempte zonnestralen ontvouwen zich lang gestrekte najaarsschaduwen. Geur van verrotting als stille getuige van het leven dat zo sprankelend begon. Het intens besef van eindige aardsheid rilt huiverend langs levenslust. De tijdelijke bevriezing…

Zo’n ogenblik dat dauwdruppels glinsteren in de zon spinrag mee parelt zo’n moment voelt als belevenis wanneer de dag stilaan ontwaakt zo’n fractie in de tijd terwijl je beseft geluk raap je op.…

De prille kleur van de dag dringt voorzichtig door gezeefd wit de eerste zonnestralen zijn nog nuchter toch toont de zon vandaag het najaar in volle glorie. Het verval van bestaan wordt gevierd met aardse kleuren zwammen dansen op restanten van het leven zij geuren met een vleug van verrotting. Later sieren lage stralen uitgedunde…

Die, sloot verlaten, in de hemel uit vissen meende te moeten gaan, ving vuur, hing, maanden nog, aan een hoogspanningskabel te waaien, steeds rafeliger en valer. Was eindelijk zo mooi versleten, als was hij nooit reiger geweest. Toen kon ik me weer vergeten. --------------------------------- uit: 'Geen beter leven', 1985.…

Reeds werd ik voor de Rotary gevraagd, waar ik het zelf wel naar gemaakt heb, want ik heb het herrlich weit gebracht en ondanks dat nog iets jongensachtigs behouden. Mijn vrouw werd in die jaren nauwelijks wat ouder, eigenlijk kleedt ze zich nog steeds eenvoudig maar met smaak en maakt 's avonds textielschilderijen. Onze kinderen noemen…

Lippen nopen tot pillen monden noden de maan te zwijgen in stilte. Laten we punten slijpen de polsbanden doorknippen die slippendragers van uren. Konijnen bij de vleet sterven het geworden leven ontwortelt de grond begraaft zichzelf. Telkens als stenen tekens slaan en plots planeten vervagen vervelt de zon als een slang. Oude vingers…

Ik sleep je mee. In de zonnige levenslust wil ik al je geheimen ontsluieren onder het stimulerend gekwaak van kikkers. Je zoresijzers zullen gloeien dan smelten. Ik denk aan een grote vette roetzwarte tor die over je benen loopt. De gil die je giechelend slaakt, ja ook jij Daniëlle. Je bloesembokaal bulkt vol leven en je lijf laait een donkere…

Terwijl ik me vorm tot leven en armen sla in de warmte die me koestert en omringt, voel ik de last van de leegte het drieste stulpen in het niets van het bulkende bloed dat bloeit, gutst, geeft en overstromend, stof inbedt, verteert wat aan leed was maar geen weg weet met zin. Het verlangen naar jou kan zonder grenzen verder, er is geen…

De nimf is een valse teef kwijlend meesmuilend hitsig kwispelvlooiend potenrijend bitsig tongzwetend geilogig vachtvrijend ritsig bessig zieltogend deinend slijmsporen spattend op m'n wreef nagelstrepen als kreeftkrabsels over schenen schendend mijn grommig nee! Klampompende sponslongen fluitende ketelpijpen zeepbellenblazende broccolibrokjes…

Stil zijn is ademen zonder lucht te kapen een doorbloeden van levensaderen. Stil zijn is een luxe een voldragen bestaan dat niets hoeft te doen om te weten wat nodig is. Spreken is een last een strijd om licht om aandacht en ontzag dat daden moet werven. Spreken is blazen lucht verplaatsen een paraderen van protsige woorden.…

Wachtend voor 't stoplicht, in 't halfdonker nog, op het Bevrijdingsplein, half acht, zag ik, een vrachtwagen van Domomelk langsdenderen met op de frisse flanken het bericht dat, ingang heden, eindelijk het verschil tussen houdbaar en lekker is verdwenen. Ik ben niet jong meer, maar toen na een poosje het dan toch tot me doorgedrongen was…

Er gaan mensen dood zonder te sterven en er sterven mensen zonder dood te gaan. Jij doet het tweede al veel jaren aaneen zelfs zo hevig dat mij het eerste dreigt. Mijn dood zal dan weer het sterven vergroten dat zich genadeloos intens aan je voltrekt. Het is de dood de eer te na jou nu nog in te rekenen. Hij stelt dit dan ook zo…

De zon brandt de wolken stuk de blauwe hemel kraakt het wit de lucht strekt zich lui uit de horizon valt uit het aardse bed. Ik voel me ijler dan de wind stijg tot ongekende hoogten smelt bergtoppen van ijs vrij waar alle woorden stil vallen. Stijgen, stijgen, stijgen tot zonnestralen ongehinderd door mijn huid dringen het hart raken…

Als ik al opsta - het is niet gering - vallen schilfers voor mijn voeten spatten zweetdruppels in het rond geuren oksels van gekloonde stier. De onderkin van voortvluchtige stoppels krabt haren kippenvel de rug op mijn oogleden trillen uit het rag dat de diepe nacht er heeft gesponnen. Naast mijn bed ontstaan weefselkorsten van voorafgegane…

Je kijkt me vuil aan als een tegoedbon die een dag over tijd is. Te laat om te vergelden gisteren nog iets waard nu slechts een vodje. Het is je te veel moeite om me weg te gooien en te veel eer voor mij. Dus leg je mij weer terug in de la waarin je alles om het even wil vergeten.…

Op het terras. Verschijnt een hagedis in het gras? En weg! Ze wil niet weten welke soort Iedere vorm van kennis scoort laag vandaag Schaamte voor het verlangen naar anonieme schoonheid een naakte man in de branding Morgen verlaat ze dit eiland. Wat zij wilden is voorbij. Duinen geven geen antwoord het strand stuift, er staat een grijze zee…

Voor zekerheid oefen ik me soms al in je komende afwezigheid die komt: ik ben niet meer in je, weg, er niet meer, wat niets gedaan is want de dag verduistert en avond wordt het, ook dat nog - dat speel ik dan, voor later, opdat ik er tegen kan straks. Of ik dicht bij me blijf, me vooral toch niet verlaten zal, doe ik, meer speciaal. Wie heb…

Echte steden hebben verkeersagenten in werking, nachttreinen, schoenpoetsers, vrouwen in bont. Men rookt er en jogt in de parken. Er zijn ook fonteinen. Kerken zijn open, bedelaars beenloos. Langs lanen met schilferige platanen flaneert men heel mooi. Hotels ruiken naar boenwas; je krijgt er badschuim en shampoo en in je nachtkastje het…

De dochter van de onbekende rots verdraagt vijftien graden vorst en steekt bij dooi de kop weer op Dit witte sterretje, dit eenzaam godsbewijs door vaders gele klomp elk voorjaar aangewezen ------------------------------------- uit: 'Binnen de wildroosters', 2012.…

Je kan het vaak doen, of minder. Met eigen lief of dat van een ander, met dat van niemand of met dat van nog niemand. Je kan het zus doen, of zo, of, als je jong bent, eerst zus en dan zo, of omgekeerd. Maar hoed vaak, met wie en hoe dan ook: een stoombootje in de mist erna.…

Vandaag is het de vierde dag Hoe staat het met de intenties Wordt het waar u op hopen mag Of zijn het slechts pretenties? Wat telt is niet de goede wil Maar doorzettingsvermogen Er zit een levensgroot verschil Tussen iets doen en pogen Men neemt zich zo gemakkelijk iets voor En hoopt dat goede wil alleen zal werken Maar wie beseft zich…

in het vuur ziet een mens hoe het leven vlam vat en woedend hitte verteert in as legt wat gloeiend rood aan vuisten murw sloeg en verlangen smeedde de rook geeft signalen van rijk vergiste tijden de geuren verdampen in de weidse lucht uitspansel van beloftes dromen die daden wekken…

het water dat aan de lippen staat in de mond stroomt als dorst lust aan leven en liefde geeft en verdrinkt in een moment elk nu toen en dra vervliegt in de zucht naar wat zal overblijven als alles eindelijk voorbij en zonder meer is weggeschreven…

Toen ieder weg was, gaf hij snel een wel heel erg gesloten envelop. Hij draaide nog wat en vluchtte, trots, verlegen. Nu hij om mijn oordeel vraagt, zie ik hem beven. Niets grijpt aan als een jonge dichter, echt al heel mooi bleek, met wallen, lang sluik haar, waarachter schuwe ogen. Hij is mijn broertje: schuchter medeminnaar van 't mooiste…

in de nacht zing ik sterren een oud lied van mens alleen nee geen schreeuw maar sereen en zacht: breekbare melodie als een donkere vogelvlucht angst tillend voorbij de dood…

wat indruk maakt is vaak zo alleen in de strijd om het bestaan sterft in het moment dat je het verlaat in weerwil van liefde de band die knapt het ei dat breekt de zon die ondergaat…

De schoonheid van het broodmandje! De bramenjam roept de emmer vol blauwzwarte vruchten op, de struik met lichtvlekjes, gevuld met grijpbare schatten. Vandaag kan het feest zijn. Het riet prijst de schepper om het goede dat hij gemaakt heeft. de dorens zijn vergeten, de schrammen genezen. Eenzijdig, meerzinnig. Het denken is digitaal…

Dat we voorbijgaan en Klaas Pieters Wouda bijna twee eeuwen terug in Wierum is gebleven en aldaar op de wierde nog steeds rust met Evert, Albert, Trijntje, Jan en Annie, en dat daar Rinze Hooijenga nog bij mocht, achttien en wel - hij reed geweldig trekker en kon mijn zoon van nog geen dertig zijn nu -, dat is hoogstaand voor een verhevenheid…