Alle inzendingen van Aramis

hoe diep en duivels kan een leider vallen gegangmaakt door een havik en een vos hoe dom en duister zijn zijn wrede plannen ziet hij dan niet zijn eigen total loss ? wat heb je aan die dove potentaten ? ze doen verdomd hen eigenwijze zin hun oor leent zich slechts aan oliemagnaten de mening van het volk is hen te min een nieuw Vietnam is…

ik heb mijn laatste blad gegeven mijn armen reiken kaal en schriel zelfs in mijn wortels kroelt geen leven ik ben niet méér dan doods, steriel mijn iele twijgen zwiepen zwijgend gejaagd, door wervelwind gejut ik voel me machteloos, onteigend mijn rijke kruin werd weggerukt Pan heeft mijn stervensuur geslagen geen mistletoe komt mij nog…

waar ’t land zich schier tot eiland tongt en bunkers kaal uit duinen zweren wieken zich stralen door de nacht als dorsers die de polders scheren grauwend uit zwarte duisternis hoor ‘k schepen en baleinen hoornen weergalmend in d’onmeetlijkheid van trage lankmoedige tonen bundels priemen door mist en zwerk klauwen verloren, blind…

doorheen je tranen verdaagt ons verleden ontsluiert ons eden zich gaandeweg fouten vervagen kwijnend en stuipend ‘t treuren ontsluitend tot blije aanzeg laat ons gewagen ontlast van het juk naar teder geluk in liefde blindweg…

Aalst Anno 1893 klompen en klossen kletterden in de filatures langs de rivier waar werkopzieners jakkerden op kind’ren en verkafferden bij 't bonkende weefklavier politiekers, textielbaronnen, zonder kennis van Vlaamse taal, verlieten zich op bronnen, op pastoors en volksspionnen, schatplichtig aan 't kapitaal hardvochtige conservatieven…

verdwaald in de conversaties in mijn hoofd verzwonden in woorden die mij ontwrichten nestel ik mij, wegvluchtend in gedichten, en hou mij wijslijk voor de wereld verdoofd stilte en eenzaamheid, u weze geloofd ! laat mij in diepe sereniteit biechten zonder dat men mij van mijn bed komt lichten en mij met schande van mijn muze berooft ik…

Voor wie de Franse schatkist beheert is de aankoop van wijn niet verkeerd. Maar het overschot vangt nu een groot bod. Vraag is : wat moet er dan zijn verteerd ?…

uit duinen waar ik zonnewandel verzweeft mijn geest over het land bij ‘t ruisen van het zilte branden door weeë luchten overmand over een panoplee van paden stamp ik mij lodig door het zand en voel mijn zool de treden raken mijner gedachten, hand over hand uit schilf’rend drijfhout dagen wijde beelden, azuur, een oceaan totdat een prikkeldraad…

De suggestie van een Euro-Zweed ligt in ‘t Franse Straatsburg nogal heet. Maand’lijks verhuizen doet beurzen gruizen. Dus kies hij voor de Brusselse keet.…

Van kim tot kam kompleet omketend duizel ik helemaal terug bij nacht verkleumd, bij zonschijn zwetend naar d'oertijd op een ezelsrug kapotgeschoten stenen krotten langs wegen zelfs die naam niet waard gemijnd, bezaaid met mensenbotten, geleiden doods mijn bedevaart muskieten zwermen om de posten van strijders in gevangenschap de stank…

Met de nacht viel de stilte en het laatste schot. De vrede die zij wilden was een geschenk van God. Heethoofden gingen koelen. Elkeen verongelijkt. Van geen der oorlogsdoelen werd ook maar iets bereikt.…

takken treuren kreunend onder zwaarrijpend ooft de vrijheid van de ladder werd door twijgen geroofd een distel schiet eenzelvig langs ’t koeienpad omhoog ten teken dat zich niemand nog naar d’hoeve bewoog waar dieren zijn verdwenen en d’akker in hooi schoot daar vond het wild t'rug leven en de oude boer de dood…

een gelig licht bruint irreëel de blanke houten schuur een eerste druppel spat tot kroon op de arduinen muur het zacht gekeuvel op ’t terras wordt stilaan animeus geroffel op de parasols maakt pimpelaars nerveus bij glasgekling en stoelgeschuif wordt hier en daar gegild de vlucht naar binnen wordt gestart met dienbladen als schild…

Diep in de kroeg, bij zware cognac, spuwde Van In beslist in de bak : “Die moord werd bedacht en welhaast volbracht door Pieter Duvel en Jef Tabak !”…

Ons kom lustig die berg opgedraf met die krag van die ossewa Onder ons verrys die vlaktes van het eeu oue Suid-Afrika Ons roep halt en stap uit en vergaap ons vanop die klipmuur aan die mooi kaleidoskoop kleure soos 'n koning oor sy landgoed tuur Met Lottebie waarvan ek hou drink ek lekker soet vonkelwyn ons voel baie geseënd dat…

langzaam herleef je, mijn hartediefje wanneer ik je teder in de ogen kijk je mondje hervleest zich tot verlegen glimlach je kuiltjes verdiepen, je stugheid verdwijnt je frons vlakt zich uit en verzeemt zienderogen wijl stilaan een tintel aan je blik ontspringt je wimpers en neusje verraden ontluiking sluiten de driehoek die zich punt in jouw…

langs de oude fontein over verweerd travertijn schuifelt een mamma haar zoon op Vespa-vering lummelt bij de wering met een raggazza haar man speelt canasta bij een bord hete pasta en een glas Corvo-wijn stemmen sterven zacht in de Siciliaanse nacht waar geheimen geheimen zijn…

Het huis van de jongste van die van Laken werd te krap voor al zijn hondenvrienden maar het is hem te duur om iets te vinden waar ook zijn ‘paarden’ binnengeraken zijn stem voor dieren wordt graag gehoord maar in geldzaken is hij onprettig gestoord…

Een Franse tweeling moet dringend afkicken en nooit meer in de kleerkasten spelen want het kwam telkenmale tot kwelen over wie aan de mottenbal mocht likken roem wacht nu de toxicoloog die vond waarom de wietmot die balgeur weerstond…

O Salomon, hoor onze bede in deze diep beroerde tijden hoe kan ons volk de vrede smeden terwijl zijn land en leider lijden ? Waar blijft het woord van de profeten ? De steun van de voorzienigheid ? Waarom blijven wij godsvergeten en komt geen einde aan de strijd ? Welk een gesternte laat ons rouwen bij Ariël's voorlaatste uur terwijl…

hoge betonnen palissades omzomen executiepleinen en dempen het gestamp van dampende deportatietreinen beestachtig tierend gebrul overstemt de sissende stoom hier emaneert tot schande de ontaarde NAZI-droom op de luifel boven het onthaal prijkt pijnlijk “Arbeit macht frei” in de hoogte erboven fakkelt een schouw in lichterlaai de…

wilde lasso's van ontladende kracht, bliksems die zich in verten kruisen, drijven dreundondersalvo's tot druisen voortrollend in de ijldiepe nacht rukwinden wreken zich op iedere kruin bladerloof juttend over veld en wegen over land gutst de hevigste regen beken zwellen tot wildkolkend bruin uit krakend en bonkend hemelgeweld wordt ijsloden…

de orgelpijpen vallen hijgend dicht na hun halsbrekende toccata-plicht de galm versterft in deinende rimpels palliatief uitgeleid door hoofse klavecimbels partituren zien hun einde naderen dwarrelen neer als herfstige bladeren hobo en fagot slaken de laatste zucht wijl cello's vertrekken voor hun ultieme vlucht de harp streelt zich in weemoed…

Tien jaar later .... wiedend tussen het jong plantsoen, fleurend bij vers frisbronnend water, horen de telers boven ‘t groen ver hoefgetrappel en geratel. het span komt recht hun richting uit met aan zijn boord een jongedame : asblond van bles en blank van huid arriveert daarginds Jean’s erfgename. zij herkent goed de hypocrieten…

tegen de heuvel, dor en droog van maquis, grindzand en rotskeien, vecht zich een ezel traag omhoog langsheen de lege boerderijen de pendel uit een verre bron houdt zich soms koppig stil en star het water, klotsend uit de ton, smeert het geratel van de kar eens boven bij de laatste bocht hoort men de bultenaar ‘hòò ! halt !’ Jean veelt…

wanneer een vleermuis spichtig de nok van het dak ontschiet en de nachtvlinder amechtig de holten van de surfinea kiest vervagen de geluiden, versterft traag het licht kruinen doemen dominant op hullen zich in donkere pracht een muggenzwerm warrelt kringelend op animeert het straatlicht in de zomerse nacht onder Cassiopeia's Wiegende…

Dansende kasteelprinsessen ravotten feest’lijk door de straat onwetend hoe een psychopaat gruwelijk smachtte naar excessen Gretig, genadeloos gegrepen door handen met klauwende kracht sleurend als beesten in de nacht tot bevrediging van een begeren ‘Aux Armuriers’ tapt het verdriet van een verpauperende wijk onder een helsporende dijk…

Tussen de blinden van verschilferde luiken bereikt mij, als een bedwelmend gedicht, de geur van tijm en lavendelstruiken, drijvend op vroeg geelglorend licht. Door de halfgeopende blaffeturen van mijn pensionkamer, badend in rust, bekijk ik vol weemoed de tufstenen muren van het oude dorp op de heuvelrug. Ik verdrink mij in stilte en bucolische…

Wanneer ik mij in diepe mijmering langs bos en beemd ophou en met kansarme verzekering maar grote vreugd aanschouw …. … hoe een pad zich vult met lentelucht na lange winterpoos en luid kwakend het dril bevrucht verzinkend in het kroos … hoe de goudveil zijn blaadjes spreidt in onbezoedeld kwel en het sleutelbloempje slank gedijt langs…

het pad van vriendschap en vertrouwen slingert zich blind langs klip en kloof over rots, ruw en onbehouwen, in woestenij en diep geloof door dorpen van een goegemeente langs wegen, aders met een ziel verhard met eerlijke gesteenten van volle waarheid, vast, stabiel helaas, soms wordt het bermbrandlopen of daagt een onverhoedse kuil die…