Alle inzendingen van C. Ale

ik ben een kind laat mijn verbeelding gaan laat hem achter als ik voor de oprit naar volwassenheid kom te staan die weg duurt levenslang en eenmaal ingeslagen raak je steeds verder van het kind zijn vandaan het zonder moeten maakt me toch zo bang en toch ik heb hem altijd nog herkend in alles wat ik heb gedaan hij hield zich rustig…

geen tierlantijnen die de zwakte van een melodielijn moeten doen verdwijnen nee hij laat de klare eerlijke tonen die we ooit eens ervoeren weer verschijnen geeft de melodielijn alle ruimte om z’n omgeving te kleuren opent de gesloten deuren naar de klankkast van de ziel toen ik dat voor het eerst ervoer drong het tot mij door wat…

geen tierlantijnen die de zwakte van een melodielijn moeten doen verdwijnen nee hij laat de klare eerlijke tonen die we ooit eens ervoeren weer verschijnen geeft de melodielijn alle ruimte om z’n omgeving te kleuren opent de gesloten deuren naar de klankkast van de ziel toen ik dat voor het eerst ervoer drong het tot mij door wat…

ik kijk uit naar de weemoedigheid van de late herfst die straks staat te komen die dan z’n geheime kwaliteiten ten volle tentoonspreidt het is de tijd voor ons eekhoorns om dat te verzamelen wat ons door de lange winter leidt dat wat we dan gaan overzien mijmerend bij het haardvuur waarbij we nog even stilstaan overdenken wat was wat…

we zijn op Mars aangekomen we zijn er met de ‘InSight’ geland wie had dat ooit verwacht wie had dat kunnen dromen wie had dat zelfs maar voor mogelijk geacht alles voortgesproten uit sponzige hersens en mensenhand ach voorlopig hebben we er nog niets aan want de doorsnee mensen interesseert het niet of je hieruit kunt herleiden hoe de…

na eerst dat kindermisbruik oogluikend te hebben geduld in z’n kerk blijkt dat ze aan de knechten wiens hulp hij krijgt bij z’n uit te voeren werk nooit volgens een of ander CAO een salaris gaven schandalig vindt u ook niet het bleken zowel de witte als de zwarte geronselde erbarmelijk slecht behandelde slaven en weer was het de katholiek…

als twee malle neven familie van de tijd nu en later geheten elkaar ooit een hand zouden kunnen geven dan is wat wij weten dat er voor altijd even een onzichtbare muur is die hen scheidt echt we zullen het nooit maar mochten we het toch beleven dat ze daadwerkelijk elkaar een hand kunnen geven dan bestaat er dus geen tijd* dan zal…

richting de wolken reiken de bomen richting de hemel reikt de berg het zal nog millennia duren voor ze er komen en in hun grootsheid voelen wij ons slechts dwerg tot zo hoog kan een mens alleen niet komen hij wordt duizelig raakt verward hij zal er toch van blijven dromen en het klinkt dan misschien apart maar een mens hoeft niet…

ooit zullen we verlaten of worden achtergelaten ik jou of jij mij ooit zal het zo gaan met geluk ga je tezamen net als toen we elkaar tegenkwamen en wisten wij blijven naast elkaar staan want ik wil jou niet achterlaten en jij wil mij niet verlaten ach hoe het ook zij wie ook het eerst gaat jij of ik of ik of jij rest een antwoord…

een bladzijde heeft slechts vier zijden en een voor en achterkant geen gevoelens en kwesties die je bij voorbaat moet vermijden nee er is nog niets aan de hand haar blanke ziel mag ik beschrijven met woorden die mij invielen en zij die dit blad niet haalden zullen voor mij altijd zichtbaar blijven want zij waren het die bepaalden dat andere…

Wie heeft die bommen losgelaten wie zette z’n handtekening onder het afschieten van die alles vernietigende granaten welk groot stuk onbenul verschuilt zich achter het bestoken van onschuldige mensen kinderen met dat hartverscheurende chemische spul wie heeft besloten tot het neerhalen van dat met vakantiegangers gevulde vliegmachien blijkt…

Ik vang honden op in huiselijke kring omdat ik om die dieren geef en hun en mezelf wat extra’s gun ~~~~ Terwijl ik de jongedame rondleid en uitleg wat de voorwaarden zijn en hoe ik te werk ga om duidelijkheid te scheppen is zij al die tijd bezig met haar mobiel aan het appen Tot slot vraag ik of de fraaie hond…

‘k Zit achterover op m’n zomerstoel onder de bomen beschut tegen de hitte echt lekker koel Tussen de takken door speelt subtiel de weinige wind met de aan hem overgeleverde wolken en ‘k besef er weer even naar te kijken als kind Een land een schip een bloem een fabeldier zie jij ze ook ze knikt en glimlacht om mijn kinderlijk vertier…

Een prachtige bedwelmend geurende bloem een gelokte bij vervalt hierdoor in genotzuchtig gezoem een eendje dat uitnodigend kwaakt naar een woerdje dat hun samenzijn schijnbaar met gevaar voor eigen leven bewaakt een bevallige boom ooit liefdevol bestoven kan met haar gevulde zwaar doorbuigende takken niets anders dan een rijke oogst beloven…

Stop mij niet in de grond doe me dat niet aan laat mij bij voorkeur in rook opgaan Geef mij de kans om de wereld dan toch nog luchtig rond te zweven bespaar mijn lichaam het akelig ontbinden daar is niets aan wat beschouwd kan worden als verheven Ik laat me daar naar toe waaien waar ik in leven nooit ben geweest laat de wormen maar een…

Zeg schat luister kom ik wil je van alles zeggen bijvoorbeeld dat de oorlog voorbij is je de ware betekenis hiervan uit gaan leggen dat we elkaar weer vrijuit met erbarmen kunnen omarmen aan elkaar mogen warmen en hoezeer ik je toch mis maar jij bent niet meer waarschijnlijk verdwaald verdwenen in de oneindige puinhopen en na rokende…

Als ook ik eens een ster zal zijn en jij een kind mij probeert aan te wijzen en het waarom toch en andere vragen zullen rijzen bedenk dan dat ik niet eenzaam ben niet alleen ook al ben ik nog zo ver weg en twinkelend klein wij staan hier met z’n allen en met z’n allen zijn we een daarom ben ik zo moeilijk aan te wijzen maar ik turend…

Als mollen tuinen lekker om gaan wroeten en wij voor hun hopen en het struikelen erover uitkijken moeten Als wollige wolken onbezorgd langs de hemel scheren en geschoren schapen met hun korte kapsel hemels hooghartig gaan lopen flaneren dan zal menig warrige lentedromer wakker worden want dan is hij in aantocht de langverwachte…

Ik weet het een hart kan niet liegen en juist daarom daarom is het oorlog in m’n hart Ik weet het een hart kan niet bedriegen en daarom die oorlog waarin gevoelens strijden hard tegen hard ik weet het een hart kan soms niet kiezen door deze oorlog in mijn hart raakt ze zo van slag en ik totaal verward ik weet het oorlog in de liefde…

Kijkend naar Holland zie ik nog steeds dezelfde soort regenten dat nog altijd slecht luistert zelf bepaalt wat ze doen met onze centen negeert wat het volk ze influistert immer zelf vol overtuiging besluiten steeds dezelfde samenklonterende kliek die dat wat mensen als wens uiten wegvagen – nog net zo ziek Kijkend naar Holland zie ik verwaterende…

Waar zijn de mussen gebleven? Merels roodborstjes de pimpel en de koolmees en her en der wat vinkjes en al het ander kleine vogelgrut laat zich zien of horen zo ondertussen heel even bedenk ik misschien zitten ze ergens over in de put of hebben ze zich misschien in slaap laten sussen en liggen ergens verscholen in verborgen holen in niets…

Niet alleen de leeuwerik met z'n doldwaze vluchten of de nachtegaal met z'n bekoorlijk gezang de merel die tegen de late avondluchten jou doet luisteren onder lichte dwang Nee geef mij ook maar het gezellig kwetteren van de mus of de brutale herrieschoppende spreeuwen Maar bovenal het koeren van de houtduif die je 's ochtends je slaap doet…

Het leven is een treinreis met veel onbekende halten en bij elke halte soms al halverwege maak je even aanstalten als de namen worden omgeroepen om snel uit te stappen want uitstappen zal ooit moeten hou je echt niet tegen is het je eindbestemming een leuke verrassing of een onplezierig oponthoud of is dit perron gewoon het verste wat…

Toen toen nog toen was en je alles nog kon duiden toen pa ons het belangrijkste nieuws uit de krant nog plechtig voorlas en we ze allemaal herkenden al die vertrouwde dorpsgeluiden en de dokter die echt echt alles wist je altijd gegarandeerd weer genas toen de kerkklok bij de dood nog echt eerbiedig luidde en de lijkkoets werd getrokken…

De bij een plant een dier een mens we willen het niet altijd weten of werkelijk beseffen maar samen vormen wij een keten Laat eentje uit de rij het afweten dan kan het zomaar zijn bekeken Als we de bij met gif uitroeien wat zal er dan nog kunnen opbloeien geen plant geen groente geen dier geen mens door ons kortzichtig menselijk bemoeien…

Natuurlijk is later altijd later later is je hondje dat vier meter voor je uit loopt aan de lange lijn later is het vooruitzicht daar waar hij nu is en jij straks ook zult zijn later is daar waar je hondje net nog liep en jij hem omdat hij iets te ver achterbleef weer schijnbaar naar het nu terug riep Nu is het geluid van enkele secondes…

Het was jouw fluweelzachte schoot zij was ‘t die mij heeft gevangen die geen ontsnappingsmogelijkheid bood ze omklemde mijn verlangen met dat wat leven schenkt of dood Toen uit elkaar gegaan na mij nogmaals te hebben omarmd en ontvangen ging je weg ver bij mij vandaan waarom waarom wat zie ik niet ben ik zo naïef zo dom ik zal eeuwig…

In mijn weiland zit een oude waterput eenzaam zonder huis – verlaten een restje water bevat ze nog wat ooit via dakgoten in haar uit kwam stromen nu echoot en weerspiegelt ze slechts oude herinneringen en langzaam vervagende dromen dat is het enige en toch toch is dat voor wie van dromen en oude weggespoelde verhalen houdt ze wil ervaren…

Leer mij ze toch herkennen niet alleen aan hun zang aan hun hemels geluid waarmee ze mijn gemoed al zo lang verwennen ik wil ze graag nog beter kennen want je ziet ze meestal niet die grandioze kleine bengeltjes leer mij hun innerlijk herkennen daar zo weggekropen in bos struik en riet wie kan mij een blik op hun verlichte zieltjes gunnen…

Ik hoop dat de geschiedenisboekjes onze kinderen ooit zullen vertellen: ……toen was er nog geregeld een oorlog om iets om niets ……toen was er nog honger en bittere armoede meestal ver weg soms dichtbij ……toen waren we nog zo gek om de natuur niet alleen maar te gebruiken maar ook uit te buiten ……toen was geaardheid of geloof een vraag nu…