Alle inzendingen van Catrinus

gedichten die ontstaan uit gedachten die onbewust hun krachten aan ons geven en tot zoveel meer in staat misschien zijn het slechts iele bomen uitgroeiend tot machtige imposante eiken die eeuwig lijken te bestaan of tot armetierig kreupelhout de kracht van woorden die nu niet meer maar ooit menig mens bekoorden soms sneuvelen de…

een Rembrandt of Gauguin de nocturnes van Chopin de denker van Rodin woorden gesmeed tot een weergaloos gedicht dat is kunst – allicht een banaan met duct tape geplakt op een muur door velen niet begrepen maar toch is zoiets duur een controversiële performance van Marina Abramovic misschien wel bijzonder of een zichzelf noemende…

ze wilde zo graag gitaar leren spelen maar bij wie en waar toch zette ze wel door en het bleef niet bij een droom zoals bij zo velen de lessen die de jongeman haar gaf bleken waardevol en vruchtbaar ze vormden bepaald geen straf voor haar want voor zover ik weet hebben ze nu elkaar leren bespelen…

de zon scheen in het heldere water en ik zag me kijken naar mezelf legde voor even de boze wereld naast me neer en zag die kleine jongen ongedwongen spelen dromen over morgen zijn later en besef me keer op keer die onbezorgdheid en vrijheid waarin we als kind verbleven zo onschuldig ongeduldig tot een grote wilde valse kater hem…

vertel ons nu eens wie we zijn wat we kunnen pogen en wat niet een leven lang hebben we gezocht de antwoorden werden nooit gevonden en daardoor krijgen we geen echte namen en dat is zonde en schept achterdocht net niet het waarom en waardoor mogen weten dat is ons lot maar u weet alles voor ons alleen u u bent immers de…

de klok tikt de tijd loopt door we komen steeds dichter bij elkaar ik kan haar bijna voelen en horen ik haal haar in zij heeft verloren ik loop haar voorbij en zij zegt tegen mij zie daar het is twee voor twaalf op deze mooie vredige dag een weg terug is er niet en dan gebeurt wat ik niet wil en net te laat heb ik het door en laat…

kleine ondeugende engeltjes pissen in de sombere troosteloze nacht alles wat je nu juist in december niet wil voelen is kille regen wat je in deze tijd immers niet verwacht nee niet alles van boven is een zegen en dat nog wel van cherubijntjes wie had dat nou gedacht en toch verbeeld ik me ze te horen vanuit het hemelse gewelf licht…

met stille trom gekomen onopvallend niet verwacht z’n levenspad afgegaan niets meer om over te dromen verlaat hij met stille trom dit bestaan het geluid kwam hem niet meer ter ore het was zoals hij had verwacht wist waar hij naar toe zou gaan maar toch toch had die trommelaar wel iets harder mogen spelen hij had weleens wat enthousiasme…

mensen zijn vliegjes dwalend in het donker en dansend naar het licht…

lichaam en geest zijn altijd samen geweest en toch zijn het niet altijd vrinden vaak komen er situaties voor waarbij zij ondervinden dat ze elkaar even niet verstaan de een wil meer van de ander maar soms kan dat niet de geest eist te veel van het lichaam dat lijdt tot groot verdriet verander toch verander zeggen ze elkaar want we we…

laten we eerlijk zijn eerlijk is zoiets als geloven je wil het zo graag echt kunnen beleven maar soms blijft het enkel bij streven voor de volle honderd procent lukt het geen een want bij de meesten van ons ligt op het aller diepste punt van ons hart een kiezeltje een kleine gemene steen gevormd door eigenbelang het paradijs blijft…

ik geloof in God in de samenhang en levenslust van en met ieder wezen die alles met elkaar verbindt de bloem de boom een mens een dier de aarde lucht en een rivier zoals een moeder met haar kind dat is onze aller gemene deler niet in een of andere godsdienst die hun waarheden in allerlei teksten laten lezen en ondertussen alle eeuwen…

nog steeds hebben ze me niet verlaten ook al zijn ze er niet meer bij toch voel ik die lijn ze houden me in de gaten en staan nog steeds aan mijn zij voel hun trouw en overgave waaraan ik me kan laven ja nog steeds gaan ze overal in gedachten met me heen en zullen mij niet verlaten nee ze laten me nooit alleen…

loze lege kreten ontwikkelen zich tot letters en woorden van waaruit zich gedachten weten te formuleren en ideeën zich creëren door te constateren en eindeloos te debatteren om via een omweg uiteindelijk weer terug te keren naar daar waar het ooit eens begon naar gedachten woorden letters en loze lege kreten…

daar staat ze in vuur en vlam om haar omgeving nog eenmaal op te laten bloeien ook al is het maar voor even ze straalt en perst het uit haar laatste restje leven een fraaie penseelstreek van amber met fluweel een laat zomerse kreet want zoals iedereen weet het is voorbij de herfst doet nu haar intree…

je zoekt en zoekt maar weet niet exact wat ook kun je de weg er naar toe niet vinden maar toch ooit worden de ramen ontdaan van hun blinden dat is het moment dat wat je zoekt jou heeft gezocht en gevonden…

toen ik in haar ogen een stille vraag zag vroeg ik: vraag het me vraag het me wees niet bang zei ik zeg het me zeg het me terwijl zij daar hulpeloos lag de tijd om bang te zijn is voorbij al lang toch verbergen haar ogen niet het onafwendbare verdriet fluisterend vraag ik haar of ben je toch bang even glimlacht ze en ik lees in haar…

jij bent het licht dat ik niet meer had verwacht wat begon als een kaars in mijn donkere kamer werd een volle maan in mijn heldere pikdonkere nacht tot de kleuren in mijn regenboog al de kleuren waarvan ik het bestaan niet had gedacht eindigende in dat waar iedereen voor zwicht jij bent mijn noorderlicht…

vanaf den beginne is men op zoek naar de oorsprong van het licht en indirect naar God wees gerust niemand zal het ooit vinden dat is des mensen lot maar neem de tijd en zoek het in jezelf schuif die steen opzij misschien ligt daar God verscholen badend in het licht en laat hem vrij…

kijk om je heen zei ze en ontdek en wees je bewust ontdek het leven ik deed het in de tuin en ontdekte een kevertje dat met gevaar voor eigen leven zich een weg zocht door het gras bang om op z’n rug te belanden als een hulpeloos schaap de eekhoorn die al springend zich verlekkerde aan de notenboom de wolken die hun route door de lucht…

als schilderijen je verhalen vertellen en gedichten je beelden tonen en die iedereen de ruimte geven om er op zijn manier naar te luisteren en te kijken dan pas hebben we het over kunst…

ik zie de mezen aan de bollen hangen dan de een dan de ander en enkelen blijven geduldig aan de kant wachten vol verlangen zij zijn de laatsten in de pikorde en houden het bij wensen en hoopvolle gedachten want zij weten we zullen nooit de eersten worden en kunnen slechts wachten op onze kansen ach in wezen zijn het net mensen die mezen…

o wat genieten sommigen van ons toch op hun manier van de natuur van dat kleine schattige konijntje in het bos de bloemen en bijen de eekhoorn de vogeltjes het reetje met z’n prachtige ogen en die mooie rooie vos de bontgekleurde specht al die verschillende bomen met hun bontgekleurd gebladerte maakt bij menigeen iets los ook al vinden…

alles kan ik temmen olifanten leeuwen beren het allerbokkigste paard heb ik leren mennen ik kan ze alles leren zelfs de bedoelingen van God meen ik soms te kunnen interpreteren maar wat mij nooit helemaal zal lukken is het naar mijn hand zetten van het onafwendbare lot…

oud worden ik doe er lekker niet aan mee blijf voor altijd jong ook al zal ik wel moeten mijn lichaam heeft dankzij een uitbundige levensstijl toch moeten boeten wat mij er fysiek dus toe dwong wat mij bleek toen ik mijn spiegelbeeld bekeek maar ook al doet m’n lichaam niet mee aan dat wat ik mezelf heb beloofd en de tijd mij ongewild…

als ik slaap breien herinneringen van lang geleden en van gisteren en soms zelfs van vandaag zich door elkaar en vaak als ik dan wakker word met een tevreden ochtendgaap en nagenietende glimlach leg ik de bontgekleurde nachtsjaal weer van me af en begin goedgemutst met goede moed weer aan een nieuwe dag…

als je niet meer bent zullen de wind en de bladeren van de bomen het elkaar al ritselend laten weten zullen vogels het elkaar al kwetterend vertellen dat ze jou nooit mogen vergeten zullen zeeën woelig baren zullen rivieren tranen stromen en kunnen het verdriet niet langer voor zichzelf bewaren ben jij dan zo bijzonder ja en voor elk…

bij de een is het minder en een ander ondervindt juist meer hinder om niet te vergeten moet men graven in steeds dieper gelegen lagen een heel gedoe laat het een troost zijn het is nu eenmaal zo: in het hoofd van ieder mens graast een koe…

water valt als druppels neer onder meer als regen al sinds een ver verleden verdampten zij tot een wolk naar de toekomst en het heden water neemt mee wat mensen vergeten verbergt veel meer in zich dan we beseffen en ooit zullen weten het eeuwige water de druppel die verdampt kom je ooit weer tegen als sneeuw hagel of regen water is als…

mijn as zal de aarde bevruchten mijn rook zal zorgen voor een regenbui mijn resten zullen ooit nieuw leven bekoren zoals oud wordt vervangen door nieuw beschaven een nieuwe morgen zal dagen na mijn onvermijdelijk sterven echt we zullen zeker eens tot het verleden behoren maar sterven – echt sterven dat doen we dus nooit we vervagen…