Alle inzendingen van Catrinus

heb de hemel schoongeveegd het grijze dat zo grauwe verwijderd en heb dat heldere open blauwe dat zoveel positiefs geeft gevraagd schenk ons weer hoop en vertrouwen dat blauwe met zo af en toe van die dromerige witte schapenwolkjes met de in hun buik verborgen wollige dromen ook al is het maar heel even toch weten ze hele jonge en oude…

het is zo gemakkelijk een mening te ventileren over wat hij mogelijk fout doet die de Jonge zoals: man was toch eerder met maatregelen begonnen dan hadden we problemen kunnen weren en tijd gewonnen maar toch zou ik niet graag in z’n schoenen staan want zoals altijd zouden zij het allemaal anders hebben gedaan de niet in beeld zijnde…

alles kun je worden werd ons voorgehouden als je het echt wil onzin – en het benauwde geen profvoetballer geen politieagent geen zanger gitarist in een of andere band nee gewoon zo iemand die niemand kent geworden tot wie je echt bent door omstandigheden door de bagage meegekregen uit een ver verleden dit alles tezamen doet beseffen…

zoek de balans in jezelf zoek er de rust zoek er de rede en vrede het ligt er voor het oprapen in je eigen diepste gewelf vind het en je leven wordt een lust oreerde de goeroe tegen haar ach zei ze ik ben voor zoiets helaas niet geschapen en toch denk ik is het wel waar anders was dat inzicht u niet gegeven ze bedankte hem en zocht haar…

het enige wat ik wil is rijk en gelukkig worden hoe doe ik dat? Ik zou huisjes kunnen gaan melken of mensen fout bij mij laten beleggen in een of andere luchtballon misschien een steenrijke eenzame weduwe trouwen als het kon of advies vragen aan Sywert van Lienden hoe hij en z’n vrienden die miljoenen verdienden hoe word ik rijk zonder…

de nacht is donker en stil ik ben een mens die daar niet aan toegeven wil want wij zijn gemaakt uit sterrenstof uit verdwaalde stukjes zon van waaruit ons zijn begon daarom is het alsof we alleen maar zijn gericht op het verblindende verliefd makende licht maar we moeten aanvaarden dat er donkerte is rond de aarde sta eens in het…

ganzen op de vlucht het einde komt snel in zicht een schot in de lucht…

de tiran keek op een mooie morgen heel bewust om zich heen en vergat verrukt heel even al z’n zorgen en voelde dat de natuur hem iets wou leren maar vroeg zich af hoe of wat? De dichtbij staande appelboom zei: doe waartoe je bent geschapen en de zorgen zullen zich van je af keren ik schenk de mensheid vruchten beperk je waardevolste kunnen…

zij zwaait haar kind uit op de weg die het moet gaan straks zal zij hier staan…

en nu maar afwachten hoe het verder zal gaan zal het zich goed ontwikkelen of zal ik toch met lege handen komen te staan gaat het alsnog mis? En blijft het een beetje voort bikkelen hou mijn gedachten er zo ver mogelijk vandaan we zien wel het is immers deze onzekerheid wat tevens de enige zekerheid is in mijn huidige bestaan…

op lage grondmist drijven koeien zich van niets bijzonders bewust…

z’n geest gehuld in nevelen was zichzelf kwijt in de dichte mist…

ik kleur je woorden naar mijn taal en de mijne naar de jouwe zo verstaan we elkaars echte verhaal en ontstaat er een basis van vertrouwen vormt zich een hecht verbond als ware het een regenboog een teken van hoop dat ons telkens weer opnieuw doet boeien maar als zo vaak met een regenboog dat zo prachtige hemelse teken helaas…

bedankt voor je mooie weloverwogen woord grote problemen die je daar misschien wel de grond mee hebt ingeboord de doden die je daarmee hebt weten te voorkomen helaas het was niet genoeg voor de eeuwig bezoedelende dromen…

besef de waarde van vrijheid door het te zien te ervaren door jouw met haar aard toe te doen aarden werkelijk vrij te zijn niet gebonden aan rolstoel bed cathethers of weet ik wat voor andere slangen niet meer die ellenlange witte gangen naar een eng diep verborgen apparaat - op weg naar vrijheid of niet - geniet waar je kunt geniet…

Ook al zal het nooit weer vriezen toch zakken meer mensen door het ijs…

ze heeft leven gedragen de premature mens het land opgedragen net als dat tot je is doorgedrongen realiseer je je dat ze jou met hetzelfde gemak weer kan wegvagen op van die onbestemde dagen vandaag morgen of nog veel later ... dat onberekenbare water…

twee dames twee cello's hun geluid kruipt steeds dichterbij bij elke stap die zij mijn bed naderen weet de klank van hoop zich steeds duidelijker te kaderen de dramatische echo's van het hier meest passende instrument dat als geen ander immers de klankkleur van het leven kent…

slenterend door de straat kom ik hem tegen loslopend verward verdwaasd verdwaald uit de auto gesmeten op zoek naar een beter leven uit de auto gelaten om zichzelf op weg naar huis uit te laten taxeert hij mij heel even wat zou hij van mIj en ik van hem vinden zouden wij het kunnen worden ... vrinden? Ach het zal wel loslopen.…

ook al veranderen ze nooit van vorm toch dragen ze leven in zich een geest in en uit de fles melk voor een kind een gierkelder met voor op het land indirect leven al jaren een norm gedachten verbeeld in steen marmer of hout dood omsluit leven hoe kil ook en koud iedere dooie vorm heeft zoveel te bieden aan inhoud…

de rietstengels slaan de maat van de melodie in de zomerwind…

De bonsaiboom staat eenzaam te dromen over wat had kunnen zijn…

een wit vel wil uiteindelijk ook gevuld worden met kleuren met woorden liefst met hele mooie het heet niet voor niets maagdelijk wit de drang naar leven is zelfs een dood wit stuk papier nog gegeven…

bergen zijn de steenpuisten van Moeder Aarde kraters en kloven de littekens die ze vaak achterlaten Als ze op uitbarsten staan berg je dan maar probeer mogelijk de magma en lava uit de weg te gaan lukt dit niet dan wordt je misschien ooit eens opgegraven vanonder puimsteen en as zoals het lot ook eens Pompeii beschoren was…

minstens tien paar ogen hebben je gelezen minstens tien paar ogen hebben je gestreeld minstens tien paar hebben zich verbeeld jou te hebben ontkleed zonder dat je het je besefte zonder enige weet minstens tien paar zijn bijna aan jouw schoonheid bezweken ach vrouw jij wonderwezen zo wonderschoon en volkomen jij laat mij wakker dromen…

gedachten vliegen als geringde duiven in vrije luchten hebben geen of weinig gevaren te duchten sommige zijn wispelturig en worden ervaren als niet fijn zo ook zullen er in een vlucht duiven altijd zieken zijn de meesten blijven dicht bij huis waar ze hun voer ontvangen en ze veilig weten terug te keren zo ook gedachten die retourneren…

jullie zijn me voorgegaan de standaard wegen die we allemaal hebben te gaan van een enkele hebben jullie mij z’n loop niet kunnen leren zoals die van hoe te worden geboren hoe vrouwen naar behoren te kunnen bekoren voor ze weer dreigen te vertrekken naar havens in betere oorden jullie konden mij niet op de vele hindernissen en gevaren…

een vrijstaand huis met grote tuin een met koi karpers gevulde vijver een tennisbaan een bad om in te zwemmen een dikke nieuwe Mercedes uit de C klasse waar mijn vrouw en al haar etterbakjes van kinderen in passen de aller braafste zelfs luisterende Afghaan een lieve vriendin met hele grote volle …... buren blakend van de ijver die…

‘wat doet het er toe wat ik ben. Ik ben wie ik ben en jij mag zijn wie jij bent.’ een kleine denkfout verwoord door een jonge nog onschuldige meid die de harde wereld nog onvoldoende kent tot hen die haar in elkaar hebben geslagen voorwaar geen kleinigheid lieve schat wat zij blijken dat kunnen we niet laten zijn vroeger niet en ook…

trots edel enigszins zelfingenomen zo lijken ze soms over te komen nee niet zoals bij mensen van adel die zich titels aan meten en zich hierdoor verheven menen te weten die soms plechtig schenen te moeten schrijden als teken dat ze zich beter dan een ander wanen nee deze wezens zijn trots enkel op zichzelf op wie en wat ze zijn van nature…