Alle inzendingen van Catrinus

de mens is een (t)weeledig wezen een geest en een verstand ze voelen elkaar constant genadeloos aan de tand en menen elkaar zo de les te moeten lezen wat om de zoveel tijd weer lijdt tot een gruwelijk misverstand…

maïs wordt geoogst de bloeiende aardperen reiken nog even wuivend richting hemel sommige vogels dreigen al te vertrekken hierover vergaderend met hun jaarlijkse gezemel iedereen probeert deze nazomer zo mogelijk nog even te rekken dit jaar is ze weer zo mooi maar toch vormt ze al voorzichtig haar kleurrijke hoofdtooi op het bankje…

de wereld staat in brand volkeren maken elkaar af wat is er aan de hand? Is dit een of andere opgelegde straf? Waardoor wordt men tot zoiets waanzinnigs gedreven een antwoord daarop ligt in het niets het houdt hem even bezig dan zapt hij laf het journaal halverwege voorbij naar een oorlog op het veld voetbal op RTL zeven…

ik zag haar lachen het was geen uit- maar een welgemeend toe- ze speelt met mijn gedachten een onzeker gevoel - het zijn die ogen waardoor dan en hoe schenkt ze mij genegenheid of toch slechts mededogen wat is eigenlijk haar doel werden ze ten onrechte door mij onderschept het zou zomaar kunnen wat toch een verwarrend gedoe maar…

gedwee zie ik haar schichtig alert om zich heen kijken stap na stap heel voorzichtig ze loopt mij ongezien voorbij hoe lang kan ze nog vrij rondlopen in deze wei kijk eens goed in haar ogen die eerlijk lieve levenslust verdient zoiets geen mededogen laat zoiets prachtigs toch met rust de jagers zullen komen en haar wilde dromen…

in de zwoele zomerwind en koude winteravond in de glimlach en de tranen van een kind hij zit in het nog te oogsten koren begeleidt de jonge kerkuil op z’n eerste vlucht vanaf de Domtoren hij stroomt mee met het water van zeeën en rivieren en bevolkt het wezen van alle dieren stuurt de zonnestralen en huist in eeuwenoude verhalen ach we…

toen ik haar aan de balie hielp vroeg ze plotseling in perfect ABN heel onbeleefd vindt u het ook zo vervelend dat u een enigszins Friese tongval heeft ik antwoordde haar lichtelijk geïrriteerd dat ik het juist mooi vond om iets te kunnen horen over waar iemand vandaan komt het is net of iemand dan iets meer voor je leeft het is…

het je omsluiten met meningen overtuigingen gedachten inzichten gedragingen veronderstellingen eigenaardigheden geheimen is de inrichting van de binnenkant van je huis en na dit alles na veel overwegingen op een rijtje te hebben gezet ben je veilig zeker en behaaglijk en weet je je pas echt thuis maar vergeet nooit de deur op…

in mijn kinderdromen had ik me destijds voorgenomen een David te zijn die een Goliath verslaat maar begreep al gauw dat dat niet zomaar gaat of een Abert Schweitzer die voor de kinderen in Afrika zou zorgen gewoon iets zinnigs worden of op z’n minst iets kunstzinnigs een zanger zoals Bob Dylan zijn dat leek me ook wel fijn misschien…

gisteravond laat las ik jouw ondoorgrondelijk gedicht het kon me vooralsnog niet echt bekoren vandaag nogmaals gelezen de woorden geproefd met haar verfijnde smaken en met frisse wakkere oren hoor ik nu de boodschap tot mij gericht herkende haar ware wezen die me nu wel in m’n hart wist te raken net zoiets als dat achter een perfect…

laten we toch feest vieren nu het nog kan en niet bang zijn voor dan en dan en dan laten we nu genieten zolang de zon schijnt ooit valt er weer regen dus nu voor ze verdwijnt laten we ons bezatten aan het leven niet te veel denken aan later daarvoor is het nu gegeven ooit ontmoeten we wel de kater maar nu nog even niet laten we elkaar…

we hebben u naar uw graf gedragen moeder vader de touwtjes zijn losgelaten elk gaat nu zijn weegs want u moeder vader waren onze verbinding de nu ontwarde Gordiaanse knoop maar wie weet misschien wordt hij ooit weer gelegd een stille hoop?…

vandaag ben ik jarig en hopelijk morgen en overmorgen en de volgende weken maanden en jaren en daarna ... daarna nooit weer maar dan is het misschien pas tijd voor het echte feest?…

laat mij je dal betreden en ik zal je mijn pieken openbaren laat mij je heuvels zien en ik toon je mijn vals plat laat mij verdwalen in je ogen en je ziet me nooit meer terug ik wil jouw landschap nooit verlaten dus moet jij mij gedogen want het is zoveel mooier dan ik…

wie je ook maar mag wezen wie je ook maar mag zijn je bracht een verhaal van zo’n 5000 jaar geleden ongewild naar het heden was je jager jong of zo oud dat je was verdwaald of werd je helaas door een vijand achterhaald of ben je gewoon tijdens het jagen uitgegleden en op je hoofd geland en was dat het verhaal en was er verder niet eens…

heel soms vraag je je weleens af houdt zij net zoveel van mij als ik van haar komen we wat dat betreft op die weg halverwege wel bij elkaar of is zij dichter bij mij dan ik bij haar moet ik iets harder lopen en er maar het beste van hopen ach die paar meter steekt toch ook niet zo nauw we lopen immers op dezelfde weg en zolang zij…

heb geduld het gaat wel goed komen het is niet jullie schuld dus blijf vooral dromen echter ze blijven komen omdat daar niets valt om over te dromen geen toekomst geen werk alleen te vaak honger eventueel te beschrijven in alles onthullende gedichten toch blijf hopen op een wonder doe het dus maar niet ga de vogels niet achterna…

de animist gelooft dat alles een ziel heeft en krachten bezit zowel dingen dieren storm vuur donder bliksem de maan en de zon golven en rivieren lopend in de storm vroeg deze zich dan ook af wat die hem toch wilde vertellen de storm waarschuwde hem via een boom die met kracht een tak brak sloeg hem hiermee in z’n nek gelijk morsdood…

de kleine Elise zat voor zich uit te dromen over wat er allemaal in de toekomst nog zou komen plots hoorde ze vanuit een open raam een melodie die ze nog niet kende maar haar nooit meer verliet het troostte haar bij zorgen en verdriet later kwam ze haar weer tegen en herkende vroeg de pianist hoe het heette die zei als je ‘Für Elise…

zoals een … boom zich plooit naar de wind de stroming de vis de weg wijst in het water zoals een spel wordt beleefd door een kind zoals het wel - en levenslustig eenden gesnater zoals dat wat was langzaam versmelt tot later zo is het dat het leven is en steeds zal gaan en zijn en in de tussentijd is het er elke dag weer voor de…

dat als de islamiet zowel de soenniet en sjiiet de soefi de katholiek de jood de boeddhist de hindoe of hindoestaan de orthodox zowel de Rus als Griek de animist de atheïst of agnost de christen in al z’n soorten nou eens echt geloofden in waar ze voor staan dan waren ze toch al lang zoiets als een wereldvrede aangegaan helaas…

ik vraag me soms af waarom ik me van alles afvraag het is vaak zo zinloos en wat is het waard achteraf is het toch zoals het nu eenmaal is en dan vraag je je weer af wat nu nog echt zorgen baart maar eigenlijk is het je afvragen toch best wel heel leuk een bezigheid die nu eenmaal ligt in de mens z’n aard en dan soms nog eens een…

mijn herders in had er drie die over mij waken ze beginnen langzaam in mijn dromen naar de achtergrond te geraken toch worden ze oprecht gemist want een hechter vriendschap heb ik nooit mogen ervaren geen mens kan daar tegenop vertel me maar eens wie nee deze vrienden zullen nooit uit mijn geheugen worden gewist…

zie je wel corona waait echt wel over Oekraïne is aan de winnende hand het kabinet is nu dan eindelijk toch ten val gekomen maar de vraag is zien we het wel goed er zijn er die door corona flink te grazen zijn genomen en redt Oekraïne het wel met de steun die ons zo veel kost is het kabinet weggelopen of juist door moeilijke problemen…

(een elfje) ach lief elfje met één woordje minder ben je een tientje…

(een elfje) elfje een woord te veel en ze wordt plotseling een twaalfje…

ook al ben je haar inmiddels bijna vergeten je denkt nog weleens aan bepaalde dagen het zijn van die beelden gebeiteld in steeds brosser wordende gesteenten die langzaamaan vervagen toch altijd blijf je het ver weg voelen en weten dat je onlosmakelijk uit en naar haar zult blijven heten altijd voel je meer van haar te zijn dan van…

daar hangt de kalender zoals vermoedelijk bij velen ook bij ons op de W.C. met namen van bekenden en zij die ooit verjaarden zoals die van oom Kees die ooit plotseling verdween op zee van hen die nooit meer langs kwamen wier gezichten zijn vergeten en die ons blijkbaar ook vergaten van wijlen moeder en vader en die van mezelf en de vrouw…

ik heb de hemel opgeroepen zich voor ons te bewegen de aarde gevraagd haar rust te behouden de hemel om haar hemelse zegen te geven en de aarde slechts of ze zich naar behoren gedraagt beiden waren genegen het verzoek te overwegen om met ons mede te leven het is immers ongevraagd maar of ze luisteren naar mijn smeekbeden en of het…

zij die het hoogste ambiëren bewandelen daartoe soms alle mogelijke wegen en als ze aan het einde daarvan komen blijken hun carrièredromen niet met wat ze dachten te bereiken overeen te komen maar zelfs op dit vlak bestaat misschien toch de mogelijkheid om op schreden terug te keren en van misplaatste inschattingen te leren als je maar…