Alle inzendingen van Cees

Raak me aan, reik naar me, ik ben genegen. Leg je arm om mij heen. En raak aan, raakte aan, aangeraakt. Kom bang kind, hier vind je warmte en geborgenheid. Hou vast mijn uitgestrekte hand en laat niet meer los. Zo overbrug je 1,5 meter. Kom dans met mij, hautnah… De zachtheid van je lichaam, de honger in mijn ziel. Je schoonheid…

Lyme Regis, onder aan de heuvel geplakt aan zee, ik wil bij je zijn in het schemerlicht. Laat de zon met okergele strepen nog getuigen van aanwezigheid, ver weg achter de horizon. Je warme kleuren van overdag, geschilderd in pastellen, verbleken met de tijd, als het eeuwig tij dat gaat, bij het vallen van de kille avond, als de eerste lichtjes…

Er waaien klanken over de dijk, de jasmijn stuurt haar zoete geuren. Het lage land ligt er in duizend kleuren, nederig, onder ‘t azuren hemelrijk. Ganzen boven, en een schip beneden, een spiegel gelijk, trekken V’s, die lucht en water openscheuren. Tot de stilte valt en de schilder het laat gebeuren: het in lijst gevangen rivierenland, van…

Woorden wachten wanhopig wegens wrange willekeur. Willen waarachtig weten waarom waarheid wijkt, waarom wijsheid weifelt waar woordkeus werkelijkheid wreekt, waardoor wankel wederwoord wroegend weent……

Loop de zeekant met mij en kus het zilt van mijn lippen. Laat tijd en ruimte door de vingers glippen, Jaag de horizon, als een vogel zo vrij. Trek sporen in het natte zand, die de zee onherroepelijk doet verdwijnen, als levenszorgen, de jouwe en ook de mijne. Vloedlijn, levenslijn, volgen wij hand in hand. Was het onrust die mij hierheen…

In de ongesnoeide takken hangt nog voorbije zomer die nog lang beste maatjes met de herfst was. Maar nu eist het najaar zijn eigen plek op, laat de wind over het land razen en de takken eerbiedig voor zich buigen. Voor het blad geen houden meer aan. Nauwelijks tijd om te kleuren worden het in oneindige dans op grote hopen geblazen, rusteloos…

Glimmend plaveisel, neons vloeien tot mijn voeten uit. De wind veegt regen in mijn gezicht. Jagend blad, kringelend naar de horizon.. Ik schurk tegen de einder aan, risico-bewust over de rand te kunnen vallen. En de glijbaan van de tijd af te moeten dalen. Eindigend in eeuwig zand, zonder enige verheffing. Met de horizon ver onder mij...…

Opgetogen en dronken van vrijheid, weet ik dat mijn tijd gekomen is. Ik tuimel en ik val, bestemming onbekend, nagewuifd door hen die nog blijven mogen. Het korte afscheid van de kalende takken Even heerlijk zweven in de grote leegte. Los van de boom aan wie ik was ontsproten, zal ik straks in herinnering vervagen. Nog plak ik mij krampachtig…

In 5 zinnen? Hele zinnen? Mijn hele leven in 5 zinnen? Echt mijn hele leven? Ik denk dat ik er niet eens aan ga beginnen.…

Gezicht, in de verste verte geen voltooid van zien, want zien doe je alleen met beide ogen. Het gezicht vermag meer, met zintuigen die alles mogen en soms te ver gaan, over de grens misschien. Het zijn instrumenten waarvan ik mij bedien voor een helder beeld, meestal vrolijk, maar ook bewogen. Dan verstart de blik en moeten tranen drogen. Prijs…

Het is stil langs de landweg, het bos houdt de adem in. De laatste vogels zijn allang vertrokken, als door een klok gedreven. Vraag mij niet het uit te leggen. Een late haan kraait naar de nieuwe dag en die komt als op goud gedragen. Strooit uit zijn paarlen van geluk over het nat gebladerte. Brengt rust en vrede op deze plek. Hulp ‘loos…

Mijn lief gedicht hoe kan ik je laten rijmen in een schema door anderen voorgeschreven. Het opgedrongen keurslijf tot in het ultieme doorgedreven levert slechts zinnen die niet makkelijk zijn te lijmen. Was je maar vrij, ik kende al je hartsgeheimen zonder die wetmatigheden vrijelijk aan mij blootgegeven. Geen regels en geen rijm, een duidelijk…

Halve maan, een helft uitgezet en weggestuurd om kil onzichtbaar haar rondjes te moeten draaien in het diepzwart, godvergeten niets. Vanaf de horizon door een late zon helder aangegluurd, weten wolkenflarden jouw bleek aangezicht te aaien. Verhaal me van je trieste idealen, onthul mij tenminste iets van schepping en bruisende dynamiek. Schijn…

Over God denk ik maar zelden na. Straks, als we dood zijn, zullen we 't wel merken. Hoewel: hoogstwaarschijnlijk merken we niks. Fini is 't kortstondig feest. We zijn er gewoon geweest.…

Die eerste nacht, dat we door Londen reden! 't Bestond dus echt! Oxford Street, Regent's Street, Marble Arch, Bayswater Road, Kensington Gardens: 't leek allemaal één lang vertrouwd gebied. En toch ook zo onwezenlijk, alsof elk moment de wekker ratelend af kon lopen, en alles: huizen, mensen, lichtjes, pubs, zich in een Dordtse ochtend op…

Ik die geen leerlingen heb en geen bediendes, ik die mijn kaas alleen eet en de verkeerde mensen in de verkeerde steden zie ik ruik bloemen op het ijs, en zie de dood op een schommel. Ik die ook wel weet dat een woord maar een vertaling is, een armzalige code van iemand voor niemand, ik die zelf woorden gekocht en geerfd heb uit het groot…

Je krijgt de kaarten gedeeld, zelf mag je niets uitzoeken, er hooguit één of twee ruilen, en dan nog alleen een vier voor een zes, of - als 't meezit - een tien voor een boer, verder moet je maar zien. 'Spelen maar!' roept een stem. Maar je kent zelfs de regels niet. Hoe moet het? Wat doe je? Je schudt ze en legt ze uit op de tafel. Misschien…

En op die middag lieten zij de wereld achter. Langs de weg spinifex, dieren met namen die op bloemen leken. De zon was iemand die hen tegemoet reed, pas bij schemer werd hun willen minder, de weg sloop uit de spiegel, een voorgoed voorbij gevoel. Nu zouden zij een slaapplaats vinden, hun naakte lichaam in een ruimte oprichten zonder houvast…

Zo moet het zijn: het tedere geweld Van ceders in september, kopergroen Als wachters in gelid, die heel het bos Behoeden voor wat schuilt en spiedt en dreigt Maar beuken zijn het: neigend naar het veld En reikend naar de lucht, een legioen Van overmoed dat zonder blik of blos Ons voorhoudt dat het eeuwen overstijgt En in oktobers late…

Het is niet voldoende een lap linnen van twee bij twee meter helemaal wit te schilderen om een lekker tof schilderij te maken dient men er daarna niet alleen met dezelfde witte verf een volkomen witte muis op te schilderen maar men moet vervolgens die witte muis met een stuk puimsteen langzaam wegschuren tot er geen spoor meer van overblijft…

Ik heb het allemaal zelf bedacht: de dansen, het water, de auto, het ijs. Alleen jou, jou heb ik niet bedacht. Jij was uit de doorzichtige tijd gekomen misschien zoals ik, misschien anders. Jij had een miljoen jaar wereld als een eierschaal achtergelaten en daar sta je boven op het bestaande een vlinder in de winter. Tot het ogenblik…

Zij is een huls van vlees die stilligt op een steen, een vlinder met een vlinder om zich heen, en hij is iets dat wegdrijft en weer terugkeert, liegt, breekt en steelt, liegt, wegdrijft en weer terugkeert. ------------------------------------------------------------- uit: 'Open als een schelp, dicht als een steen', 1978.…

Poëzie kan nooit over mij gaan, noch ik over poëzie. Ik ben alleen, het gedicht is alleen, en de rest is van wormen. Ik stond aan de straten waar de woorden wonen, boeken, brieven, berichten, en wachtte. Ik heb altijd gewacht. De woorden, in lichte of duistere vormen, veranderden mij in een duister of lichter iemand. Gedichten passeerden…

En vannacht, in de stenen stilte van mijn kamer, het huis op het eiland, onder het web van sterren, de palmen roerloos, kwamen die andere stemmen, Auden en Frost en Elisabeth Bishop, Pound en Cummings en Sylvia Plath, woorden op mijn schouders, in mijn haren, tegen de ramen, dichters, gedichten, droombeeld, verhaal, getijden van toen, ooit,…

Er was een droom van duizend mooie jongens Op witte paarden rijdend door de nacht Met wapperende zachtfluwelen kleren Ze hadden heel het leven in hun macht De aarde draaide door hun galopperen En waar zij reden, werd het nooit meer licht. Hun schoonheid was alleen nog te bezweren Door ’t magisch ritueel van een gedicht: Er was een droom…

De jonge man aan zijn tafel is een oude man, gewikkeld in een krant. Het is middernacht, de diepvriesmaan vermoedt de weg waarheen maar wil nog niet. Een geest beheert het boek waarin het lot gelegerd is, de schrijver is afwezig, 'komt zo terug', pas op de winkel! Uit het verleden sluipt een zin, gecamoufleerd, de laarzen op de straat…

De klok tikt De tijd terug Naar een verleden Dat wij vergeten. Om te gaan Naar het heden Niet geleerd Van onze fouten.…

Ik loop op een weg Die leidt naar nergens Te komen Waar ik niet wil zijn Te zoeken Wat ik niet kwijt ben Te zien Wat ik niet wil zien Te horen Wat ik niet wil horen Te weten Wat ik niet wil weten Ik wil mij omdraaien Maar dat gaat niet De weg leidt naar nergens…

In een duister woud, zeker, en het midden al jaren voorbij, hoefde ik geen volkstaal meer uit te vinden. Niets wat ik had te zeggen kon daarin nog klinken, mijn woorden waren weer latijn geworden, onleesbaar, gesloten. Dichter, klerk, geheime diaken van de kleinste gemeente, de afkerige sekte van verhulde beduiding, gewend naar zichzelf…

Jouw liefde voor mij Intenser dan de zon. Mijn liefde voor jou Dieper dan de oceaan. Onze liefde buitenaards. Jouw liefde voor mij Straalt uit je ogen. Mijn liefde voor jou Te lezen van mijn gezicht. Onze liefde is buitenaards. Jouw liefde voor mij Zit in al je gebaren. Mijn liefde voor jou Klinkt door in mijn stem. Onze liefde is…