Netgedichten

netgedicht (nr. 72.442):

Landweg

Het is stil langs de landweg,
het bos houdt de adem in.
De laatste vogels zijn allang vertrokken,
als door een klok gedreven.
Vraag mij niet het uit te leggen.

Een late haan kraait naar de nieuwe dag
en die komt als op goud gedragen.
Strooit uit zijn paarlen van geluk
over het nat gebladerte.
Brengt rust en vrede op deze plek.

Hulp ‘loos blad aan naakte takken
hangt nog even, vol angst te vallen.
Dan, een zuchtje herfstwind neemt het mee,
dwarrelt, draait en keert en vleit zich neer
op het tapijt dat vergane zomer toe zal dekken.