biografie: Cees Sleven
“Wij, de virtuele vrienden in een cyberworld,
anonieme geesten, dansend achter het scherm,
zitten gevangen in een èchte wereld…
in een èchte ziel…
Kon jij jezelf maar digitaliseren, en van elke microseconde genieten.
Kom, en dans op het ritme van de wereldomvattende bestanden,
die zich openen binnenin je hardware en onder je toetsen kruipen,
smachtend naar de liefkozing van je vingers.
En dan, trek verder…
eeuwig van de ene server naar de andere,
gevangen in een cyberworld…”
Inzendingen van deze schrijver
34 resultaten.Echo's
netgedicht
1.0 met 1 stemmen 
200 Als de dagen zwaar gaan tellen
en herfstlicht langs mijn zielekrassen strijkt,
dan kruipt de melancholie mee terug in bed.
Als de tijd het lichaam in gaat halen
en natuur nadrukkelijk het omhulsel roept,
dan zullen tijd en stoffelijkheid hun oren spitsen
en naar hun eigen echo luisteren.
Schemerland
netgedicht
1.0 met 1 stemmen 191 Kom zitten en warm je aan mijn haardvuur,
nu buiten de late winterzon
wegkruipt achter de kale takken
en het bos in diepe slaap gewiegd wordt.
Dit is het moment dat de magie aan zet is
en het schemerland tot leven komt
bij het schijnsel van de maan
Het fluistert tussen de stenen op de heu...
Herinneringen
netgedicht
1.0 met 1 stemmen 203 De ‘Blauwe’ tram naar Zandvoort,
de ‘Dubbeldik puur’ van Jamin.
De caleidoscoop van mijn vader,
het gouden licht van de Oude wijven zomer,
dat dooft in Luscofusco, wanneer het licht
het verliest van de duisternis
en die strijd de hemel kleurt…
Aan de winter
die alle narigheid v...
Novemberroos
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 239 Niet af te wenden, zal ook jij in schoonheid sterven,
mijn laatste, late novemberroos.
Eens zo krachtig, nu zo broos,
het is slechts een verwelkte bloem die ik zal erven.
Ben jij het ideaal, dat wreedheid tegenover zich vindt?
Pijn en schade en intens verdriet
verblind door schoonheid, ik zi...
Violist
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 273 Gisteren ben je aangekomen,
met tassen vol ervaring opgedaan,
maar gelijk weer weggegaan,
het glanzend instrument niet meer meegenomen.
Jouw viool heb ik omzichtig daar geplaatst
in die cirkel tussen mensen,
niet ter vermaak maar om te wensen
dat jouw klanken kunnen blijven, tot het laatst....
De Lens neemt afscheid (van het stoffelijke)
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 224 Tenslotte,
hier moet ik afscheid nemen.
Het hoofd is moe,
het hoofd is leeg,
het lichaam opgebrand,
het lijf is moegestreden.
Bewaar wat ik achterlaat,
koester mijn erfenis.
Heb haar lief,
vul haar aan,
als wapentuig in een eeuwig durende strijd.
Maar laat mij gaan
en kom mij vooral ni...
Droom
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 271 Ik weet het welhaast zeker:
in mijn diepste slaap zal de droom weer komen,
en bezit nemen van mijn hele wezen.
Al mijn krachten zullen aangesproken worden
wanneer ik ten langen leste mijn stem ontmoet.
Van waar komt zij toch, en juist waarom nu?
Probeer ik te reiken naar waar ik thuishoor,...
Prenzlauer Berg, Berlijn
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 311 De stad springt gastvrij voor mij open,
ligt onbeschaamd uitdagend aan mijn voet.
Ben met de hond uit, dat altijd en eeuwig…, maar het moet,
van stap voor stap, stoppen en dan weer opnieuw gaan lopen.
Trillende zomerhitte ligt over eindeloze daken,
van familievuurtjes kringelt rook omhoog
...
Beloften
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 242 Treurwilg
Hoe treurig treurt de wilg,
huilt katjestranen aan de waterkant.
Het voorjaar komt eraan, echt!
Al is het deze keer wat later…
Knotwilg
Ik draag het voorjaar in mijn afgezaagde armen,
wacht nog even met het uit te strooien,
tot een hoopvolle wind haar zal ontdooien
en ons ...
Zomertijd
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 233 Onherroepelijk, het wordt weer zomer!
Niet te stoppen na het wispelturig voorjaar
met korte schemers en kille avonden nog zo voelbaar.
Geef mij maar de dagen, eindeloos en lomer.
Waarop de tijd schijnt stil te staan
en de klok het genieten niet vermaalt
noch zich in afgepaste stukjes steeds ...
Vijver
hartenkreet
4.0 met 1 stemmen 294 De vijver ligt er nu verlaten bij,
na een lange dag van vallen en weer opstaan.
Een gekraste ziel zie ik in de laatste zonnebanen,
het was slechts één dag
dat hij onze zorgen dragen kon.
Een zware last, maar alles voor een kinderlach.
De vijver zal zich nu ter ruste leggen
en morgen tranen ...
Nat land
netgedicht
3.6 met 10 stemmen 251 Alles nat
nu de hemel breekt.
Alles stil
als plassen blijven liggen
op omgeploegde aarde
en het wankel evenwicht
van verandering spreekt.
Zoals na elke regen.
In de verte hoor ik zingen,
het is gedaan, de pandemie is over!
Gooi de luiken open,
het virus is verdronken!
Door de aarde opg...
Narcissus
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 231
Naakt, slechts een wit kleed dat de spruit bedekt
tot –door voorjaarswarmte afgelegd-
nieuwe trots het hemels blauw omlijnt
en de knop zich naar het leven strekt.
Neerbuigend in winters laatste ademtocht
groepen zij samen, schouder aan schouder,
wachtend op lentes strelende warmte
die i...
Ode aan de wind
netgedicht
4.0 met 5 stemmen 267 O noordenwind, die grijze regenluchten brengt
en koud, de luidruchtige ganzen zuidwaarts drijft,
het staartje zomer achterna,
herinner mij dan aan warme zonnedagen en zwoele avondbries.
Spoedig berijpt door kille winterhand
het teer skelet van ’t herfstblad,
als je even adempauze neemt
en...
Boom
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 239 In je ongesnoeide takken
hangt nog voorbije zomer,
en -vochtbedauwd-
het wuivend spinrag,
dat in tijdloos ritme
winter nog gevangen houdt.
Wat blijft is naaktheid,
wit kleed dat de wond bedekt,
tot -door voorjaarswarmte afgelegd-
de knop zich naar 't leven strekt,
en een nieuwe tak
h...
De engel van lijn 8
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 201 Ik zie je door dikke druppels op de ramen,
mijn engel van lijn 8.
Jouw profiel zo afgetekend en toch zo zacht,
slechts de spiegel en het donker brengt ons samen.
Ik staar naar natte stadse straten,
naar mijn buitenwereld, spiegelend vervormd.
Een regenspoor dat mijn beeld misvormt
laat ong...
BOURNEMOUTH PIER & BEACHES
netgedicht
3.7 met 3 stemmen 182 Zaterdagmiddag, Bournemouth Pier & Beaches
Stad, geleund aan zee.
Toch is het er rustig op het strand.
Voorzichtig flaneren in de kou.
Het is een late winter, het voorjaar nog ver van hier.
Tussenseizoen.
Koffiedrinken op de pier, maar de jas blijft aan.
Rommelig plekje aan het raam, de ko...
De kop
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 215 …want er zullen koppen rollen,
dat is waar het hier om gaat.
Misschien te vroeg, zeker niet te laat,
het systeem is niet om mee te sollen.
De weerstand moet worden gebroken,
geen tegenspraak geduld.
Zelfs een laatste wens wordt niet vervuld.
Opgespoord, losgerukt, zinloos weggedoken.
Z...
Geploegd land
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 242 Diepe voren in het land, van mijn voeten uit tot waar de einder is,
in rechte lijnen, breeduit hier, naar daar alsmaar zwakker,
heeft de ploeg zomerkluit gekeerd tot winterakker,
klaar voor een vroege kou die nu snel aanstaande is.
Neergestreken meeuwen op een veld gegroefde aarde,
springende...
Kringloop
netgedicht
3.7 met 3 stemmen 244 Ik vond vijf engeltjes vandaag
op een platenhoes bij de kringloop.
Bolle buikjes, volle dijtjes,
met vleugeltjes zo zijdezacht.
Ingeklemd tussen BZN en Alle 13 goed
keken zij mij meewarig aan,
daar in die doos, afgedankt
en van God en iedereen verlaten.
Ik heb ze mee naar huis genomen
hop...
Meetlat
hartenkreet
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 219 1. En dan heb ik hem in mijn handen.
2. Een veelkleurige meetlat kijkt mij verwachtingsvol aan.
3. ‘Wat ga je met me doen, wat KUN je met me doen?’
4. ‘Ik kan je een rechte lijn geven, strak van A naar B.’
5. ‘Of een kaarsrecht snijvlak, maar pas op dat je je niet bezeert.’
...
Huidhonger
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 189 Raak me aan,
reik naar me, ik ben genegen.
Leg je arm om mij heen.
En raak aan,
raakte aan,
aangeraakt.
Kom bang kind,
hier vind je warmte en geborgenheid.
Hou vast mijn uitgestrekte hand
en laat niet meer los.
Zo overbrug je 1,5 meter.
Kom dans met mij, hautnah…
De zachtheid va...
Lyme Regis
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 193 Lyme Regis, onder aan de heuvel geplakt aan zee,
ik wil bij je zijn in het schemerlicht.
Laat de zon met okergele strepen nog getuigen
van aanwezigheid, ver weg achter de horizon.
Je warme kleuren van overdag, geschilderd in pastellen,
verbleken met de tijd, als het eeuwig tij dat gaat,
bij ...
Er waaien klanken over de dijk
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 210 Er waaien klanken over de dijk,
de jasmijn stuurt haar zoete geuren.
Het lage land ligt er in duizend kleuren,
nederig, onder ‘t azuren hemelrijk.
Ganzen boven, en een schip beneden, een spiegel gelijk,
trekken V’s, die lucht en water openscheuren.
Tot de stilte valt en de schilder het l...
Woord - Wederwoord
hartenkreet
3.0 met 1 stemmen 177 Woorden wachten wanhopig wegens wrange willekeur.
Willen waarachtig weten waarom waarheid wijkt,
waarom wijsheid weifelt waar woordkeus werkelijkheid wreekt,
waardoor wankel wederwoord wroegend weent…
Aan zee
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 194 Loop de zeekant met mij
en kus het zilt van mijn lippen.
Laat tijd en ruimte door de vingers glippen,
Jaag de horizon, als een vogel zo vrij.
Trek sporen in het natte zand,
die de zee onherroepelijk doet verdwijnen,
als levenszorgen, de jouwe en ook de mijne.
Vloedlijn, levenslijn, volgen w...
November
hartenkreet
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 231 In de ongesnoeide takken hangt nog voorbije zomer
die nog lang beste maatjes met de herfst was.
Maar nu eist het najaar zijn eigen plek op,
laat de wind over het land razen
en de takken eerbiedig voor zich buigen.
Voor het blad geen houden meer aan.
Nauwelijks tijd om te kleuren worden het...
Herfsttij (niet te keren...)
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 248 Glimmend plaveisel,
neons vloeien tot mijn voeten uit.
De wind veegt regen in mijn gezicht.
Jagend blad, kringelend naar de horizon..
Ik schurk tegen de einder aan,
risico-bewust over de rand te kunnen vallen.
En de glijbaan van de tijd af te moeten dalen.
Eindigend in eeuwig zand, zonder e...
Herfstblad
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 205 Opgetogen en dronken van vrijheid,
weet ik dat mijn tijd gekomen is.
Ik tuimel en ik val, bestemming onbekend,
nagewuifd door hen die nog blijven mogen.
Het korte afscheid van de kalende takken
Even heerlijk zweven in de grote leegte.
Los van de boom aan wie ik was ontsproten,
zal ik straks...
Mijn leven in 5 zinnen
hartenkreet
3.0 met 1 stemmen 206 In 5 zinnen?
Hele zinnen?
Mijn hele leven in 5 zinnen?
Echt mijn hele leven?
Ik denk dat ik er niet eens aan ga beginnen.
Meer van deze schrijver...
