Netgedichten

netgedicht (nr. 72.765):

De engel van lijn 8

Ik zie je door dikke druppels op de ramen,
mijn engel van lijn 8.
Jouw profiel zo afgetekend en toch zo zacht,
slechts de spiegel en het donker brengt ons samen.

Ik staar naar natte stadse straten,
naar mijn buitenwereld, spiegelend vervormd.
Een regenspoor dat mijn beeld misvormt
laat ongemoeid het gezicht dat ik niet los kan laten.

Neonlichten vloeien uit zonder enige regelmaat,
trekken gekleurde sporen in de nacht,
steken over terwijl je naar mij lacht
en omkransen jouw lief gelaat.

Het gangpad laat geen ruimte en slaat geen brug.
Geen kruising van twee wegen, onze richting is tegengesteld.
Te plotseling, te onvoorbereid elkaar voorbijgesneld.
Heb ik de moed of keer ik op mijn schreden terug?

Dan stap je uit, veel eerder dan verwacht,
het natte donker in, mijn engel van lijn 8.