Alle inzendingen van Daan de Ligt

de warmte heb ik ijzig afgezworen mijn hart is van het hardste noordpoolijs er is geen plaats voor ‘redelijkerwijs’ de geest is al decennia bevroren geen opstand zal mijn schrikbewind verstoren met hand en tand, bereid tot elke prijs verdedig ik mijn arctisch paradijs een dik pak sneeuw zal elke noodkreet smoren ik ben uit een wolvin…

wat zijn dat toch voor vreemde ronde gaten als holle ogen in een bleek gelaat gevuld met zand, maar leeg en desolaat welk wezen zou die sporen achterlaten ze intrigeren mij in hoge mate zijn het de stempels van een duivels kwaad het werk van een ontsnapte psychopaat die iets begroef in maanverlichte straten de gaten wachten, vullen tijd…

een vlinder vroom en bijbelvast stond in de vlinder-zondagklas bekend als vliegende fantast zo sprak hij bijna ongepast dat hij de here Jezus was vaak als ‘de heer’ was opgekrast klonk luid het ‘deo gratias’ toen vlindervanger Benedict hem met zijn vlugge vlindernet uit hemelvaart had opgepikt en met een speld als bajonet zo spijkerhard…

kasseien, regen, kou … een helse reis ‘La douce France’ ligt niet in het noorden de beulen die hun eigen lijf vermoorden betalen voor hun brood de hoogste prijs ontvluchten zij een volger met een zeis of is hier sprake van een groep gestoorden die malend deze troosteloze oorden verwisselt met het aardse paradijs de winnaar juicht, krijgt…

(voor Carolien) ze is geboeid, maar dat kan niemand boeien de boeman van de kinderboerderij gaat luchtig aan het dierenleed voorbij de koe laat krokodillentranen vloeien weemoedig denkt ze aan de groene wei waar zij als kalf zo kort heeft kunnen stoeien de kalverliefde heeft nooit mogen bloeien ze voelt zich als een slaaf op een galei…

de oude jas, het lange sluike haar een grauw gezicht, getekend door het leven een monument door grote haast omgeven geen tijd voor rauwe stem en een gitaar een allochtoon werd echte Hagenaar zijn geest is in de tijd van toen gebleven in jaren van een onbelemmerd zweven de heimwee sluipt door heel zijn repertoire muziek ontstijgt het Haagse…

hij moet eruit, dat is van groot belang ik bad vergeefs, er kwam geen hulp van boven maar wel iets scherps, hoe pijnlijk is verdoven daarna verscheen een monsterlijke tang ik liet mijn ogen spreken: IK BEN BANG! maar mijn gemaar werd luchtig weggewoven ik had geen kans en moest eraan geloven de achtergrondmuziek werd zwanenzang zij handelde…

het is onwennig stil in de coupé een knappe vrouw heeft naast me plaatsgenomen ik zwijg, dat spreekt voor zich, m’n bloed gaat stromen de trein vertrekt bedaard uit Enschede hoe maak ik nou contact met deze fee zo weggelopen uit mijn stoutste dromen mijn tong kan ik met moeite slechts betomen dan moet zij niezen en ik roep: SANTÉ ! ik word…

geweldig deze loop, wat een decor dus waarom zou ik al mijn krachten slopen door als een haas zo haastig te gaan lopen ik heb de tijd, gaat u maar rustig voor verwacht van mij geen spetterend record ik ben geen zwarte parel uit de tropen maar tegenvoeter van de antilopen mijn loopbaan zit volhardend op dood spoor mijn Adidassen kleven aan…

‘jij houdt je mond, laat mij maar voor je praten’ gehoorzaam zwijg je, met gebogen hoofd het laatste vuur raakt langzaam uitgedoofd wat ben je oud, te oud haast om te haten zij voert het woord, jij luistert en gelaten bezwijk je, van de waardigheid beroofd een leven lang heb jij voor haar gesloofd de kosten blijken hoger dan de baten zij…

ik maak mij zorgen om de grijze haren (hoe zeg ik dat nou politiek correct?) ach dames, blijf niet langer onbevlekt een goddelijke taak voor u is ... baren het veilig vrijen blijkt nu vol gevaren zo heb ik na wat rekenwerk ontdekt het is de kinderloosheid die ons nekt gehoorzaam mij, sla ongeremd aan ’t paren houd Nederland straks financieel…

in deze streken woonde eens een graaf bekend als vechtersbaas en dwingelandje hij huisde in een zeer aanzienlijk pandje daar ging hij met de adel in conclaaf zijn leven was, zo werd beweerd, puntgaaf de ooievaar bezorgde hem toen Jantje het ventje bleek al snel een lastig klantje verwend tot op het bot, beslist niet braaf hij luierde en…

ja zucht u maar en daarna zegt u ‘aaa’ aha, ik zie de oorzaak van uw klachten het leed is zeer eenvoudig te verzachten met bedrust en wat farmaceutica clitoris in de keel, wat doe je dan neem elke dag een lepel Nattermann…

ik had als plek het Binnenhof gekozen een rustig bankje achter de fontein met pen, een blocnote en een flesje wijn werd het een dagje aangenaam verpozen ik telde honderdvijftig dode mussen elf pimpelmezen en een papegaai een gier, zes kwartels en een bonte kraai vier roodborsten, een blinde vink, intussen begon ik aardig in de war te raken…

(de Haagsche versie) een mens wil leven, zeker hier in deze wonderschone stad weldadig als een bruisend bad een oord van diepgang en vertier de levenslust van mens en dier vond in Den Haag zijn habitat de zon streek alle plooien glad van Duinoord tot aan Laakkwartier de tuinman (hij uit Ispahaan) passeerde mij met gulle lach vergeten…

dit is een prachtig bos, haast ongerept met vogels, vlinders en volwassen bomen de schoonheid naar een eeuwenoud recept hier kunnen minstens vijftig villa’s komen dat duingebied, de onschuld niet verloren nog rusteloos, zoals het altijd was met stuivend zand en vrolijk wuivend gras de ideale bouwplaats voor kantoren dat landgoed, nog zo…

het is bekend dat bobo’s kunnen brallen al zijn de blazers en de haren grijs van educatie is dit geen bewijs de voetbalwereld heeft zijn eigen ballen omhooggekropen of omhooggevallen met zwakke knieën, maar een hart van ijs voor adders is het gras een paradijs en niet alleen in zeeën leven kwallen bestrijd hun spelbederf tot elke prijs…

de Spuistraat op een wolkenloze dag een winkel die je niet voorbij kunt lopen lag gevelbreed voor koopjesjagers open de Slegte, boeken voor een iel bedrag ’t is voor een dichter vaak een hard gelag als daar je werk, dat iemand ooit wou kopen als tweedehandsje droevig staat te hopen op nog een kans (maar nu met meer ontzag) een boek is als…

het lukte hem, de kleine generaal hij werd gekroond tot tsaar van alle Russen die nu, vol lof, zijn Haagse voeten kussen z’n zegetocht was waarlijk magistraal Sint Petersburg gaf hem een warm onthaal men kon het vuur daar slechts met wodka blussen de krantenkoppen kenden louter plussen: geweldig, ongekend en geniaal Napoleon is nooit zo…

ze liggen er, of staan in lange rijen in overvolle kasten, wand na wand te wachten op de hongerige klant verzot op literaire lekkernijen hier kan boulimia perfect gedijen en springen lettervreters uit de band ik smul in dit driesterrenrestaurant mijn favoriete plek in de contreien de hemel is, etage na etage aanwezig in het centrum van…

na al uw spam aangaande wonderpillen schrijft hier een blije, zeer tevreden klant eerst had mijn achterdocht de overhand maar nu ... ik zou beslist niets anders willen mijn lust is ongekend en niet te stillen u toverde een mug tot olifant al zucht mijn vrouw en kraakt het ledikant mijn liefdesleven is weer een idylle maar toch ... ik zit…

maar kijk toch eens die veel te kleine hokken gevuld met winstbejag en kippenleed hoe schaamteloos, wat akelig en wreed zo'n beest is toch niet enkel om te fokken het maakt me boos, opstandig en ook sip vandaag eet ik alleen maar scharrelkip…

straks, als ik dood ben, laat ik mij cremeren ik houd niet van die maden in mijn kist mijn leven wordt met vuurwerk uitgewist dat zal mijn aardse lijden compenseren echt alles gaat verkeerd, ik ben berooid zelfs voor ik as word, ben ik al verstrooid…

ik loop met honger langs de kast begerig zijn mijn blikken daar ... die voorste op de rij ja, die past perfect bij mij dan kleed ik haar langzaam uit stevig is ze, Rubens-rond haast de ideale bruid ik verwarm haar roer haar ziel tot zij bijna koken gaat en ik lust haar graag als de lusten zijn gestild (de liefde ging weer door de…

luister, luister dan en hoor hoe een godverlaten kind in een lijf vol liefde schuilt maar zijn onschuld toch verloor ik noem je 'lieve' keer op keer omdat ik geloven blijf in de warmte van het leven ondanks winter in mijn lijf niemand die ik paaien wil niemand die ik storen zal in een stad gevuld met leven is het ware leven stil…

al maanden staat hij op een leeg perron hij lijkt de wereld en de tijd vergeten soms brengt een oude vrouw hem iets te eten ze houdt hem warm met koffie of bouillon hij staart en staart maar naar de horizon z’n kleren werden grauw en zijn versleten naar huis toe gaan, hij wil er niets van weten verkoos hij deze plek tot eindstation bewegingloos…

ik wandel onbekommerd door Den Haag genietend van door tijd vergeten straten de zon loopt mee, ik voel me uitgelaten bij thuiskomst echter wacht een heuse plaag o nee, niet weer, een nare geur, nog vaag verdringt de goede bui, in alle staten aanschouw ik de onthutsende plakkaten ik trapte in zo’n hondse hinderlaag ik grijp m’n schoen, ontwaar…

er komen zwarte luchten bovendrijven het schaduwdonker grijpt verlicht de macht een schel geluid groeit aan tot volle kracht ik voel mijn lijf door doodsgevoel verstijven dan landt een vloot van onbestemde schijven met lampen die als ogen van smaragd een einde maken aan de prille nacht m’n pen kan angst en beven niet beschrijven een wezen…

ze komen weer een weekendje logeren en wat onwennig staan ze op z’n stoep met kinderfietsen, een timide groep hun moeder draagt een tas met schone kleren geen boeman zijn, een woning vol met troep wat maakt het uit, dat moet hij tolereren ze laten zich haast schaamteloos fêteren en leven op patat, kroket en snoep ze zijn weer thuis, verdwenen…

hij zag een koe en idolaat sprong hij over het prikkeldraad een sprong die hoger had gekund want nu is hij een os het rund…