inloggen

Alle inzendingen van Dianne Soeters

6 resultaten.

Sorteren op:

stoer

netgedicht
3.0 met 14 stemmen aantal keer bekeken 1.037
knul bewoont de vertrekken rond mijn schoot ook als hij straks groot is belooft ie gul held op batmansokken, pyjamabroek kinderlijf pardoes in spanningsboog later wordt hij sterk én ninjaoloog en om zijn status te doen gelden kortstaart hij draken, met plastic zwaard in lichtvoetigheid redt hij mijn dag terwijl ik verzoet…

Winterengel

netgedicht
3.0 met 16 stemmen aantal keer bekeken 1.033
en over 't zicht van de weg lag sneeuw. Geluidsdicht afgesloten zwart teer waarop je liggen ging, met wiegarmen. Als engel; afdruk mals in ’t holwit. Hoe roze huid op steenbleke kou. Ogen als kolen flakkerden weerglans van bevroren luchten als ijsbergen. Dan mat je de afstand tussen sprong- kuilende stappen, sporen tot…

Stille Tuin

netgedicht
2.0 met 15 stemmen aantal keer bekeken 767
op de draagwijdte van de wind jagen ze aan - zwart gevleugeld - rond de marmeren zerken waar –ironie – de rouwvliegen dansen o bibio marci het zwerk heeft dat speciale blauw dat alleen bij nachten hoort en in het nabije dwarrelen bladeren in het zachte schijnselwit boven leemte van het kiezelpad verzwijgt de muur -met daarachter…

Reizen met Jongetje

netgedicht
4.0 met 27 stemmen aantal keer bekeken 1.100
'Kom je bij me op het luchtbed?' Vraagt Jongetje 'Dan nemen we een sprongetje Tot aan de sterrenzee.' Hoe kan ik weigeren? Hij is mij lief. Hij houdt van verre reizen. Jongetje draagt wat schatten mee; Rombeer, ‘t Autoboek en Speen En ik draag hem. Op handen... Dan klimmen we en drijven we De bergen op de aarde. Hemelhoog Zijn…

Verdronken kasteel

gedicht
4.0 met 39 stemmen aantal keer bekeken 7.966
En verlegde tijd zich ondergronds achter oeverende uiterwaarden als een wak in lage Maas -men noemt het verdronken dit beeld dat eilandde als dak- het water brak en sleep keerde de stenen terwijl algen verweerden, zwart als pek op deze plek, die ik droomde, slechts vermoedde, op het schijnpad de verbeelding van een vesting zo…

Verleden weg

netgedicht
3.0 met 17 stemmen aantal keer bekeken 737
Het stijgt, zompige damp van ijle nevels zwieren als spookachtige slierten, fluisteren van her en van vergeten hoeveel schreden deinden over de holle weg waarop ik mijn stappen zet hoeveel karren spoorden hun gewicht voor mijn dromerige voeten kromgebogen bomen zegden gedag terwijl hun versteende wortels trilden onder het verloren gewicht…