Netgedichten

netgedicht (nr. 9.325):

Verleden weg

Het stijgt, zompige damp van ijle nevels
zwieren als spookachtige slierten, fluisteren
van her en van vergeten

hoeveel schreden deinden over de holle weg
waarop ik mijn stappen zet
hoeveel karren spoorden hun gewicht voor mijn dromerige voeten

kromgebogen bomen zegden gedag terwijl hun versteende
wortels trilden onder het verloren gewicht van de galg
de kraaien pitten kersenogen uit

het druipend sap langs scherven en ijzerpoorten
waardoorheen al tijd wurmt, oneindige hakken
groeven zetten in het zand

liggend gras waarop mijn oor en wang dat voelt
het trillend veld
en ik beeld, verbeeld maar herinner niet
de diepte

dat verdriet