Alle inzendingen van Dirk

Het is weer donker dus het stoot zich om. Glasbreuk bewijst de naaktheid van voeten. ’t Is weer wakker en het weet niet waarom: wie vindt er nog lering in het moeten? Is ’t niet genoeg? Wie moet er nog boeten? ’t Wordt met wroeging bij de keel gewrongen. In hun dromen is er ingedrongen en eist er liefde op die niemand kent. Angst begreep hen…

Niets zal nooit hun zoenen evenaren, zij hebben dat bereikt waar ruimte tijd en tijd weer ruimte wordt. Hun gebaren in de stilstand stremmen zonder spijt om hun bewegen, vroeger bron van nijd. Strijkt het haar lichaam aan, zijn woord wordt glas: het ziet wat komt, wat is, en wat er was. Het jaagt zich uit de verzen die het maakt en 't leeft…

Het legt het eigen rot aan banden, schat de tijd rijp voor schoon schip en spoelt het slijk. Het drukt het mormel van ’t humane plat en legt het aan ’t infuus van haar gelijk: haar gebeuren is doorvoeld, maakt het rijk en laat ervaren al wat verscholen is onder nijdige slijm, onder de ergernis die aan de echte stem geen klank meer laat. ‘Versuiker…

Elk ogenblik in de geschiedenis wordt één met wat het heden overkomt. Zijn woord was voor haar lijf gevangenis. Het schrijft wat het voelt, haar stilte is mond, zijn tong is siddering in haar gekromd. Het heeft de kroon met doornen afgedaan en zwart zijn hoofd bloedt uit in haar bestaan. ’t Malen der motoren heeft het afgezet het zweeft en glijdt…

Zijn adem wordt haar adem zonder kus. Zijn lichaam wordt haar lichaam bij haar zucht. Het wordt in haar een niets, een lege lus van tijd in tijd en het verschuift in lucht, vermengt de zon met git tot wolkenvlucht: “laat ons in elkaar verweven zweven, laat ons in elkaar elkaar beleven. Jouw adem met mijn adem in een lus, jij zucht, ik word uit…

Als een baken boven zwarte meren staat in zijn oogwenk pal de scheve klok die geen stonde nog de hel wil weren uit de krappe vrede van zijn dichtershok. Die elke schreeuw van pijn verguist tot tok, die maalt met tijd de leugens van zijn vrouw en breekt en braakt en voert zijn eed van trouw. Het bouwt gestaag zijn geile kathedraal, en mengt zijn…

De vrede is de vrede die in haar berust, en daar, aan randen van zichzelf zichzelf herkent, ontroering brengt, gebaar is, als van liefde. Zij vormt daarmee gewelf waar ieder schuilen kan, en ook zij zelf. Zij heeft in ons verdriet verdriet vergaard en pijn met pijn als harde steen verzwaard. Het heeft zichzelf in haar bestaan herkend en zijn…

Geen christenhond zal haar nog schamen ooit geen moslimrat haar met schuld belagen want nu verschuift niet meer van toen naar nooit, want het zal met schrijven taal verslagen. Zij zal geen rouw meer hoeven dragen, zij is als git in het, als hel in haar. ‘Zie’, zegt het, ‘hoe sterk ik het verbouw: elk woord van het wordt recht en vast en echt…

Zij sterft daadwerkelijk bij dageraad als weerschijn die de ganse nacht optilt, een rode sluier die in ’t wit vergaat Aurora die het wildste hart verstilt. Het ziet zijn lusten die haar schoonheid schilt, als licht dat wreed door tijd en ruimte gaat en liefde is nu, ver van ieders haat, hoe zij ontbreken, in en aan elkaar: verzegeld wordt het…

Er is teveel. Het schakelt storing uit: knipt in de lichtenwalm tot het ziet haar zwart verschijnen dat verteert. Het sluit wanklank uit, want walg verstoort het lied. Het hoort zijn stem die zegt wat zij gebiedt. Het is met haar voldaan. Het kent maar kraakt haar erecode niet. Het wacht. Tijd maakt altijd einde aan bezweren van kwaad. Het…

Elk lijf is een lijn, ’t frêle huiveren van de pen in de leegte die wij zijn. Handen willen de handen zuiveren, armen de armen ontdoen van de pijn, maar de lijnen blijven altijd te fijn, en het lijf onthoudt niet haar zaligheid. Het draagt zich voor: onthouden lelijkheid en schrijft alsof het sterren doet ontstaan, maar waar zij het in het…

de leden gelaten. het hart is blind en weet zich door het ziende onbemind. Oetoen plukt de bloem. huilen kan ze niet maar voel het droeve dreunen, hoor in het witte kronkelen van honderden larven de bodem van git waarop zij valt, waarop zij viel, waarop zij vallen zal, en adem het weeïge ritselen, het slurpen en glijden van…

Toen het had haar stem gehoord die avond die de dag aan duisternis deed klinken, was er geen klank die zijn gehoor nog vond want het hoorde zich in haar weerklinken: vernietiging die in haar bezinken zou, bloed met git verbinden, eindstand met de dagen, en nacht met elke hand. Want het had geboorte zien gebeuren, zwarte kern van de immense brand…

Motten die elkander open wrijven, als harde diamanten in de nacht: sterrenstof bekleedt de tere lijven bij hun labeur dat niets van hier verwacht maar van het duister wil de pure pracht. Zij, als nacht zo nodeloos geboren, zwart op zwart en in dat zwart verloren, zijn licht dat om zichzelf verlegen zit te bidden dat het duister hen verhore…

De ketel puft heftig, het water wil aftochten. Je wil nog zwemmen, je alsnog met de zee van mijn kilte benatten. Vuur verklaart stormachtig het sterven aan het blauwzwarte uiteinde van windstoten. Ik golf in de zee zoals ik golfde in haren. De wolken trekken zich in afschuw af van het ondermaanse. Je staat hemels besmeurd en perplex bij…

Ik zal het lege gele bootje zijn dat dobbert, dobbert, dobbert, dobbert in de leegte. De dode oevers zal ik dood en droevig laten, de weidse verte weids en ver, maar geen grashalm blijft nog over, en geen zon of maan of ster. Ik zal het gele lege bootje zijn dat dobbert, dobbert, dobbert, dobbert in de leegte. Ik mag jouw zweet als…

Die liederen herinneren het eraan dat het de zang vergeten is. Het wou alleen LAIS die het bemint, want dat is sluitsteen voor het duister van zijn wil, voltooiend niets en van het niets de schil. Haar blik verbrandt het, haar lijf is vuur, haar lach is gong en slaat zijn laatste uur. Tijd is sluier waarin zij slinks verdwijnt. Dat schrijven…

Hoor jij ook de trage nijd die takt in de bomen? Alleen een boom kan dit dulden. Alleen jij kan dit lezen. De dichter is de ekster op de galg die schettert om hun kromming. De andere treurt dat er mens is. Het zou alsnog kunnen, schildert het landschap, het dansen, de myrte. De bedding kreunt van geile bevaarbaarheid in de verte. Maar de…

Nu in duizend ongedane daden in klaarte oplicht al geheel het pad met de uitgesponnen levensdraden en niets nog wijst naar vrijheid die het had verborgen in het draaien van het rad, nu het haar licht als git ontvangen heeft en er geen hoop meer in zijn duister leeft, nu feit de nood opheft aan menig woord, nu rust de spin gevangen in haar web…

Op het eindpunt van haar stralen, waar tijd de mens verlaat, aan het raakpunt van haar schijnen waar ’t menselijk betrachten zwicht, in loden stilte achter hemels klaar: de gouden lichtval in heur ochtendhaar. Haar ogen wijken niet, haar lach klinkt klaar, haar hand herhaalt het denken als gebaar, het haar omkranst haar woordeloos gebaar en…

nu de toekomst verdwijnt in de kennis van morgen beleven wij pijn om wat zo zal zijn. nu het verleden begint in een jaar zonder zorgen dat nooit heeft bestaan weten wij stellig (helaas) hoe het zal gaan. de taal heeft geen woorden voor wat er gebeurt ravage en moorden en niets gaat voorbij. verletter het zuchten boekstaaf de luchten…

Zij schatten honend zijn waarde Met de maat van het stomme geld, Naar de factor zijner slijtage, Naar de jaren die hij telt. Zij verbruiken de kracht van zijn leven In hun harde meerwaardefabriek, En gunnen den rest aan de wormen, Als een vuile, waardloze kliek. Zij hebben bittere…

het bakkersmeisje had poeder op haar armen zodat hij vragen wou mag ik even over uw armen blazen mag ik het even laten sneeuwen en dan zien hoe vlug het dooit maar hij vroeg maar liever een brood want bakkersmeisjes, die dooien eigenlijk nooit ------------------------------------------------ uit: 'Mag ik het even laten sneeuwen', 1995.…

er staat een paard te suffen in de kou zijn schoften zijn hoog maar ingezakt het schijnt te dromen misschien dient hij de koning van spanje of knelt la reina castiza Isabel haar zachte dijen om zijn rug of dient hij trots een lansier met knevels onder een zadeldek van goudgalon en werpt hij fier met zijn hoeven het spaanse stof op en ziet hij…

Verkaveld onder ‘t lage wolkendek tot in de verste uithoek ingemeten door paal en perk uiteengereten: de delta Hier ligt becijferd en beschreven in meters, aren en hectaren met hypotheken die ‘t perceel bezwaren: het eigendom. Alleen de wind heeft men nog niet gevangen en ook de regen kent uw grenzen niet, de vogels die in ‘t luchtruim…

Er vaart een schip, het is een veronachtzaamd iets. Het was er niet en nu zit ver in zee Als wolkenlucht haast vanzelfsprekend, Een helrood jacht. Je kunt het zien en wil er zijn. Het is wellicht van balsahout. Het lijkt niet voor de vaart bestemd. Is alles er bewaaid met zout? Gewijzigd is een jacht zichzelf niet meer. uit tegenzin kwam het…

Het is al dag. Maar wie maakt dat Waar? Niet de vrouw met haar hand Bij een lichtknop. In die gang ook De rode trui om een lichaam niet. Wat is niet ooit onklaar geraakt? Tot dan weer, op mijn mouw gebreid, Het ding zich uit een draad bevrijdt Dat kruipt alsof het aan komt varen: Turkooizen scheepje op een rode trui. Een wollen schoorsteen…

Door het raam Kijk, trage sneeuwvlokken. Perfecte vergankelijkheid.…

Dat ik je aanspreek, stom hart, is natuurlijk complete waanzin, je bent een generiek gegeven uit de cultuurgeschiedenis. Dat betekent: een sterrennevel, drijvende paddesnoeren, een parcours d'accidents een zon die in het zwart verkeert, napalm, Reihung, een nevengeschikte wereld en we schrijven entropie. Het is een woord, hart, tegen…

Het luchten het treffen het breken het stelen het vasthouden het opvreten het winnen het schenken erin dragen wie achterbleven de weg naar het hare het laten uitgaan, maar wie krijgt het erop trappen, alsof het niets was met heel mijn 'tuut' de vrouw van je 'biep' een pak van mijn 'zap' Waar het pompend van vol is en wat er dan…