Alle inzendingen van Ditheke

Twaalf uur slaat de klok, mensen kussen en wensen elkaar geluk in het nieuwe jaar. Op de achtergrond hoor je feestgeknal, terwijl je televisietoestel een boodschap toont van geweld. 2000 was een woelig jaar: onlusten in het Midden-Oosten en Afrika, zelfs met moeite een president in Amerika. Nostradamus voorspelde ooit het einde, krijgt…

Hunkerend verlangen drijft je naar me toe in vluchtige wolken van hemels genot. Golven van passie in een onmetelijke oceaan van blauw en wit sla je neer op mijn kust. In heftige hitte verdamp je je lust als zweetdruppels voor de brandende zon.…

Bladeren vallen op de grond, en lichten op in rood, geel en bruin, door een zachte lichtstraal, op een late novemberavond. Een doodse stilte wordt verbroken door de helle schreeuw van een vogel verstopt in de oude treurwilg, vlak voorbij de oude kapel. Bloemen sieren deze trieste plek, waar tijd lijkt stil te staan, en treuren schijnbaar…

Wanneer morgen weer een Valentijn de straten en pleinen sieren zal, en verliefde harten sneller slaan, om eeuwige liefde te betrachten, weet ik mij, nog steeds niet vertrouwd, met jouw dood, die zo onverwacht mijn leven overhoop gooide, net zoals je dat altijd al deed, trouwens.…

De liefde maakt me dronken, en afhankelijk word ik van mijn verlangen naar jou. Bacchus schenkt mij geen klare wijn, en zijn zoete vruchten werden zeker veel te vroeg geplukt. Beneveld geef ik mij over aan de geneugten die de nacht mij brengen zal. De druiven zijn mij niet te zuur, en deze nacht zal ik duur betalen.…

Je zei me niets, totdat je oogopslag me trof, starend in groen licht. Samen toekomst kijken, terwijl liefde vooruitliep op rotsige bodem... puntige stenen in uitgeslepen grotten. Jij wou sterren plukken, tegen beter weten in... manestralen op laag water zoeken, sidderen in koele nachten, communiceren in gedichten, hopen op betere…

Ik hoorde jouw gefluister, nog even voor het grote niets. Je adem raakte me duister, nog net voor je me verliet. Koude sloeg me om het hart, emoties liet ik achterwege. Ik liet je gaan, ietwat verward, ik kon je niet vergeven. Nu wacht ik triest de dagen af, de morgen, middag en de nacht. Je waakt over me, vanuit het graf, waar je eenzaam…

In nevelen gehuld ontnam je mij de kracht om nog te huilen. En eveneens was je zo vrij om mijn ziel in te ruilen. De geur van zwavel waarvan ik braak doordringt nu heel mijn wezen. In jouw ogen staat de wraak nu duidelijk te lezen. Ik schreeuw het uit en ga tekeer, niets kan me nog helpen, te laat komt het verweer, het bloeden niet…

Je drinkt het leven uit mijn borst, jouw woede raast mijn hart in en uit, je neemt een huiveringwekkend besluit, zoete wraak, is waar jij naar dorst. Mijn kleren scheur je nu aan flarden, mijn bloed kleeft aan jouw handen, doorgesneden zijn onze banden, voorbij de momenten die jou verwarden. Dan plots hou je op met beven, je slaat je armen…

Stilte breekt in voetstappen door de lange gang ijzingwekkend de koude wind die om het vermoorde hart waait Kristallen kroonluchter in mijn ijspaleis geen glans door teveel aan schittering Licht aan het einde van de tunnel dooft uit nog steeds niet klaar voor een volgend leven…

Groen zover het oog kan zien en nergens ook maar een kleine heuvel. Grazende koeien en schapen bovendien, en wij, samen in een heerlijk gekeuvel, wandelen de dijk op, warm in de zon. En in de schaduw van een molen kijken we getweeën naar de horizon, waar meeuwen door het luchtruim dolen. Het landschap verandert, een onweer dreigt snel weg…

Statig stapt hij heen en weer, de spiegel toont zijn eeuwigheid, jeugd verdween al reeds lange tijd, tegen de tand des tijds is geen verweer. Zijn lange baard verbergt de lijnen, van een ruw en oud gezicht, en in het schemerige lampenlicht, lijkt hij stilaan weg te kwijnen. Toneelspelen zit in zijn genen, rollen leerde hij met engelengeduld…

Even nog, heel even, misschien dat ik dan ga, ik wentel me in je leven, zodat je weet, dat ik besta. Verlangen is zo pijnlijk, niet weten waar en hoe, tekort, de tijd, waarschijnlijk, zelfs denken is taboe. Even, echt heel even maar, het leven één geheel, seconden lijken uren daar, het verlies, is mij teveel.…

In seizoenen vond ik jou tussen geweven spinrag en gevallen oude bladeren, verwelkt tot in het diepste van je ziel. Ik opende jouw deuren en zette ze op een kier zodat de warmte naar binnen kon en je uiteindelijk smelten zou voor het eerste zonlicht. Nu zweef je tussen hemel en aarde, een eerste glimlach trof jouw lippen die…

Zet je masker af, toe, laat me je ware ik zien. Laat je binnenste een keertje buiten komen. Zet je masker af, ik weet dat je dat verdient. Probeer vanavond eens met mij mee te dromen. Zet je masker af, zodat je vrij zal zijn, misschien. Geef je gewoon eens bloot en laat je nooit meer intomen.…

Voorzichtig navigerend in donker gevaar loert om de hoek zonder lamp licht dooft in levenloze ogen blikken werpen op hopeloze toekomst beelden vervagen van vroegere levens ervaring was toen alles uit broodnood zakelijk wordt de lijkzak gesloten.…

Transparante gedaante zweeft heel dichtbij, omhult mij met een nevel, een vluchtige kus. Even licht als duizend vuurvliegjes, daarna weer donkere nacht.…

Handje vol steen, vervallen tot puin, waar Goden huisden, democratie heerste, Archimedes, Aristoteles, Plato, Socrates, wetenschap en natuur, vergeten en vergaan, puzzelstukjes land, zee rondom, keienstrand verhit, verzengende zon, vergeten lauwerkrans, eeuwige roem, olympische spelen, gewoon Griekenland. -------------------…

Boom in groen, rood en goud, rond haardvuur kinderen luisterend naar verhalen van weleer van koningen vergezeld van een ster, op weg naar een wereldreddend kind, geboren in een stal, bij engelengezang Oude legendes maken plaats, voor oude man met baard en slee met rendieren, elfen, sneeuw en ijs en pakjes in gekleurd papier, gebonden…

Jouw dagen op het dak zitten zijn voorbij, ik kende jouw gemiauw, en jij herkende mij. Ik vroeg je of je nog even bleef, je knipoogde en hield je kopje scheef. Jij gaf me meer, dan ik jou ooit geven kon, maar jij was al blij, op het dak in de zon. Jouw naam roepen kan ik nu niet meer, je herinnering doet nog teveel zeer. Alleen…

Gekras en geprik, lijntjes en helle kleuren, huid van perkament.…

Ik zweef naar jou in dromen, tot waar ik dacht, dat jij zou kunnen komen zonder gevaar... Mijn geest zweeft niet gelogen, de dampkring net voorbij, jij geeft mij onvertogen jouw mening... In dromen dacht ik veilig te zijn, voor liefde net als jij, zo heilig de pijn die ons steeds griefde...…

Zachte stappen in de verse sneeuw, oudjaar lijkt al weer zo lang geleden. Ik kijk door het raam en geeuw, er is sindsdien al veel tijd vergleden. Goede voornemens, heb ik die? Ik zou het echt niet weten. Ach, ik neem dat niet zo nauw, zie ik ben nu ook tevreden. Mocht ik toch nog wat willen wensen, dan alleen nog liefde en geluk, maar…

Ze stond bij de lantaarn, roerloos, voorzichtig om zich heen kijkend. Nog even, niet bewegen, hopelijk niet gezien, niet betrapt worden. Uit de schaduw kwam hij, zag haar en bood haar een sigaret aan. Even een uitwisseling, verder geen contact, woorden overbodig.…

Zachte gloed nog net door het openstaande raam, waar het gordijn golft in een vroege herfstbries. Een groene vlieg, van het soort waar ik een hekel aan heb, vliegt telkens opnieuw tegen het raam. Maar zijn vervelend gezoem houdt op, als hij recht in het spinnenweb vliegt, dat ik gisteren vergat te vegen. Loom verschijnt een…

Zijn rug is krom gebogen als hij aan zijn tafel zit. Geschreven woorden, niet gelogen; het blad voor hem was eens wit. Zijn hand peinzend op zijn kin, gedachten kronkelen in en uit. Het dichten heeft voor hem weer zin, sterke woorden zonder geluid.…

Nog nooit hebt gij, mijn heer, de waarheid niet gemogen. En op het veld van eer, heeft uw waarde nooit gelogen. In uren van geleden pijn, bad gij voor zielenheil. En zelfs voor Gods' aanschijn, had gij geen gramschap veil. In mooier dagen, leek gij haast, een koning, in glimmend harnas. Menigeen zag en keek verbaasd, naar U, mijn heer…

Pagina zonder woorden, door iedereen begrepen... Poëzie werd doodgenepen, in symfonieën van akkoorden. De zin probeert men te mijden; opnieuw een lege bladzijde.…

De waterkant is stil, alleen nog het hoge gezoem van muggen en het zachte gekwaak van een paar kikkers verstoren deze serene rust. In de verte, plots de melodie van een panfluit, een vreemde figuur komt dichterbij, en vleit zich neer in het hoge gras, bij de oude eik. Het water verrimpelt en daar verschijnen enkele waternimfen, die…

Een wazige mist schemert in het centrum van mijn bestaan. Langzaam ontwaak ik uit de diepte van een slaap. Ik kijk en bevat de ruimte die me omsluit. Zachte pastelkleuren dringen zich naar binnen. Ik kan ze niet weren, ze worden steeds sterker. Kleuren ordenen zich en ik ontdek de vormen waartoe ze behoren. Lucht verwisselt…