Ver gaan...

Ik hoorde jouw gefluister,
nog even voor het grote niets.
Je adem raakte me duister,
nog net voor je me verliet.

Koude sloeg me om het hart,
emoties liet ik achterwege.
Ik liet je gaan, ietwat verward,
ik kon je niet vergeven.

Nu wacht ik triest de dagen af,
de morgen, middag en de nacht.
Je waakt over me, vanuit het graf,
waar je eenzaam op me wacht.

Biografie van deze schrijver

Ver gaan

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 8 stemmen 1.238