Alle inzendingen van Edwin van Rossen

Soms is mijn slap omhulsel flexibel genoeg om op te veren, soms ben ik als anker ingegraven en verstopt. Soms heb ik aan een woord genoeg om over het plafond te lopen en te voetballen met de zon. Soms ben ik te blind om dichter bij te komen, bij te leven, alleen te dromen.…

Ik ben de zandkorrel tussen je knarsende tanden, de kruimels in je bed, het vlekje over je ogen wanneer je te lang de zon bewonderd hebt. Maar ben ik klein of gewoon heel erg aanwezig, wil je zijn waar ik ben of ben je blij dat ik dichter bij ben waar je gemakkelijk aan mij kan raken.…

Ik wil in het azuur van je ogen als een waterlelie open je handen en strek al je haartjes naar de toppen van al onze wolkenloze gedachten. Ik wil op het punt dat de arend zich neervlijt in het hart van je borst luisteren naar de stroom van vurige waterkolken. Ik ben de vlag die trots prijkt aan de oever van een nieuwe lente nadat de…

Er waakt een getourmenteerde jeuk in mijn nachten die – tevergeefs – met geen pen te beschrijven zijn. Ik hang mijn blindheid aan de kapstok, probeer een nieuwe jas maar bij het aantrekken krassen mijn vingers ongecontroleerd tussen de naden door. In mijn verlorenheid ruk ik alle vensters open vleugels heb ik – goddank – gisteren al…

Hij wandelt, draaft of loopt zijn gangetje en de barmhartige blijft staan, geeft gul en bedankt de middag voor het late licht de wolken achter de zon de poëtische blijheid op zijn gezicht voor de woorden in het natte gras zo stillend voor de hongerige die aandacht nam voor hand en volmaken van weer een nieuwe dag het paard dat hem…

Waarom niet wijnblauw de nacht uitzingen, over de slaap en tijd heen springen. We laten onze adem uit en leggen ons hoofd te rusten aan de tafel van de goden. Een heildronk op het leven en een loflied voor elk nieuw woord.…

Een spinnetje webt de aandacht weg met oog en zorg weeft zij haar maanlichtmelodie. Berkentakken bewegen stilte tot rusteloosheid bleke stammen drogen langzaam in lengende schaduwen. Het mos traant nog maar de nacht is helder van geest.…

Ik struikel bijna geluidloos over wortels, trippel onhoorbaar door het bos. Als een sprookje kraakt in elke zucht de wind waar stammen elke weg versperren vinden mijn voeten het pad dat na elke bocht een nieuwe dans schijnt te verzinnen of een willekeurige slingering van groensoortig verkeer. Kleine vogeltjes maken kennelijk de dienst…

Helderheid en licht is wat de blijmoedige krekel laat horen of laat dat mijn behoefte zijn: in de nabijheid van de grote rust ligt een zee van kalme gedachten. Het groen stilt mijn verlangen en terwijl de massa vlucht omhels ik haar aanwezigheid.…

een klein handje steekt nieuwsgierig de kop op het geitje steekt gelijk over een likje, een schreeuw van plezier en een huppeltje in het hok van de jeugd een spel van over en weer geen win of verlies alleen de lach en niets meer…

De deur die midden in het lied violen liet spreken met ontstellend gemak. De scherpte van de punt, de lans die in haar ogen brak. De onaanraakbare liefde van een oogopslag, de bevrijdende diepte van het wak. De zielsmuziek, de trillende snaar die van bewondering sprak.…

We willen de gratie beheersen van de ballerina in het meer van de nacht duiken en met ogen dicht de maan beklimmen. We willen meedeinen met de lakens in de wind om te verdwijnen als het stof dat schittert in het licht. We willen de verbeelding bezingen en ontwaken op de tonen van de regen geurend onder bomen liggen tot de aarde naar…

Vanuit zijn holte echoën zijn bestaanswoorden door feeërieke flarden mist. Droomvogels delen hun fluisteringen in zijn kale kruin en zingen de eenzaamheid voorbij. In hem vormt zich een zuivere melodie wanneer zijn schaduw verdrinkt in plasjes vloeibaar goud.…

De stilte – tussen licht en donderklap - verkruimelt tussen onze vingers en het is alsof het drukkende van de gestage regen ons de aarde inperst. Schouder aan schouder is het de wind het verdraaien van woorden en een verdwaalde kus in weer en licht. De stilte was nog nooit zo groots.…

Ik klim weer uit de nevel zoals vanmorgen toen ik verdwaalde in mijn slaap; de nacht – jaloers op wil en wezen – maande mij tot doodstil zwart. Roerloos werd ik als plant gerukt uit droom en horizon. Het snakken naar het licht maakte weerloos, een donkere wolk in een bodemloze leegte. Ik adem bloemen op de wind en schik mijn blad tot rozenrood…

Ik denk rots. Ik voel koude rillingen tegen mijn klippen botsen. Ik denk de branding die mijn lippen blust. - geruisloze omarming tussen twee stranden - Ik berg het zand en verleid een albatros tot mij zijn. Ik ben wit en waak over het zout dat met je ogen speelt.…

Waar kan zij komen? Achter schaduw een goed heenkomen zoeken misschien in kerker of door tijd gevonden nacht die zich met graagte openbaart en zich heerser noemt met donker zwaard. De pen die immer door de dagen krast weet van scherpte en gemak. Zo legt hij ongemerkt het uitzicht bloot, maakt het beeldend af. Maar zij, is vuriger dan degen…

De eerste windsels waren te teer om de nacht te verhullen, ik schuil onder de lakens van het eerste uur en zing een dronkemanslied tot we neerstorten op onze ijsberg. Teder brengen we de oceaan tot rust, zinken in de diepte van warme handen en het vervloeien van de tijd. Het licht is al wakker wanneer we opstijgen en met ferme wiekslagen…

hoe de tijd open te vouwen als de dagvlinder haar vleugels naar de horizon richt hoe te verplaatsen de hemel te verkennen van leven naar licht hoe te benutten de herinnering van een tel in het eeuwige de sprong van niets naar iets als lijnen van mica, gespleten open en dicht…

op de kust waar vinnen bewegen tot bezinning ligt het zand dat zich fijnzinnig laat beroeren zo cirkelt het meeuwengarnizoen de werkelijke betekenis op leven opgetogen ebt de vloed zich als een lange adem naar mijn ontwaken…

Daar schetsen gedachten zich tussen getijden door, jij op sterrenjacht, ik jaag de vloedlijn voorbij de nacht neemt het water op en jij en jij blaast bellen van bewondering. Elke duin is een stap een spoor die ons draagt en in elke verte hangen silhouetten van leven. We gooien fluisteringen over en de zee neemt onze woorden zo spoelen…

de kamer lijkt zwaarbewolkt het licht is spaarzaam waar schaduwen lijken te verspringen ik dans over de muren en verdwijn in de vloer van mijn gedachten geen beeld is dromeriger dan kleur gedoopt in inkt het handschrift dat fantaseren heet schilderij in schilderij het beweegt tot acrobatisch woordgespeel ik dep mijn kwast in een zomermeer…

de lucht trillend van spanning een nacht van zwijgen, woorden overvallen een gezicht het is te lezen van de daken hoe te gedragen? een traan nuchter van geest en vertrouwen maakt het rouwen lichter op de dag het is geen feest maar het mag een enkele lach herinnering ogen spreken van gedrag er ligt zwijgen in het groeiend zien…

Je bent nooit te oud om de zomer te plukken of met de woorden te spreken van geroezemoes: de tuin vol hoofden de bloesem de appel de vlinders en de dansers in het gras van vandaag. We wiebelen van oud naar jong en genieten; de zon op volle kracht en de tenen in de lucht.…

Wat oud is en bewaard laat ik door mijn handen glijden: zand en zaad en scherpe randjes vormen kringen op de loop van deze tijd. Een enkel beeld laat net dat beetje herinnering zien als kleine steentjes, opspattend en de ruit weerspiegelt de strijd. Erdoor, maar niet uit ik ben erbij voordat ze vlucht en noem het een herovering het…

Nog nooit zo’n zin gehad in verruiming der zinnen, de piraat in mij gooit zijn haak uit en vist vette kluiven, gooit nieuwe woorden over tong en smaakbarrières en is nergens zo appetijtelijk als hier: op dit maagdelijk wit papier. Maar voordat het schransen kan beginnen eerst nog een klein gebed: moge het nergens zo licht verteerbaar zijn…

Heldenmoed is vrij, gedragen op twee handen zitten zij ongenaakbaar met het staal dat lippen perst en de reis die beiden brachten van oost naar west is nu ten einde; waar de zon de ochtend raakt is vast thans vloeibaar tot de avond geregen. Zo gaan zij op in een wolkenloze lucht als druppels in elkaar gevlucht.…

We rollen van de berg en springen met de tij, vrij met handen die doorschijnen; tussen kaders spelen zonnetjes in het oranje water. We lachen later over het naamloos geluk: proeven van de zon, drinken uit beschonken lippen. Liefde is lang en gelukkig.…

Was het enkel de specht die het hout verwondde, zich liet gaan als was het een zonde tegen wil en schade rest niets meer dan een stervende, gedwongen tot overgave, verloren. Hoor, hoe leven verdwijnt in een geluidloze zucht en toch schreeuwend om een wonder. Zo davert de grond nog eens en weer en kunnen we de ogen sluiten. Om alleen…

Hij, die aan het levend water danst zich optrekt aan de branding, volhardend door de stroming waadt en zich, de mens in de dichter niet kennen laat. Nog even een vluchtige blik achterom, de traan geschonken aan oneindigheid, de vlucht verwikkelt in een levensstrijd. De zwaan vliegt op, de zon onder en de wind toont zich een goede vriend…