Alle inzendingen van Elize Augustinus

oerbron van het leven moederoog van de witte zon tegen de vernietigende stralen van de zon koester ik geen wrok meer nadat de twee zwarte raven neergezegen met een hoed op m'n hoofd laat ik me ontroeren in het groene landschap met de toren en de koeien wanneer de donkere wolken straffeloos overdrijven; aan komt stormen boven de korenvelden…

Een rij mensen op het balmaské in 't schelle schaduwloos licht gedwee dansend en buigend in de zaal benee onder maskers en kronkeltongen ontevree O wee o wee de lucht is buiten blauw en binnen zonder rookverstoorder grauw met grijze ogen gelijkend op de rook vogels met veren gloeiend rood als een pook Zweefden gezamenlijk voort verdoofd…

Buiten de sfeer van de liefde, de letter de leer is er geen Hemelboog rondom het oog wat rest is de deugd zonder vreugd ontbreekt de MensenZoon dan ook de Kroon Zij opende het deksel, en roerde 't Wondergoed uit de zoete Honingpot tot een goudengloed een nachtegaal begon te zingen, vlakbij de imker zuigen de bijen, zoemen reeds in mei…

de economie groeit de akker dor en dorstig uitgebloeid de tijd is koud en ik wil het verwarmen met een lied schrijven bij 't knapperend hout van maagdelijke maanden, de regen van goud de geur van bloemen en kruid het vrijende paartje, de bruidegom en bruid maar het licht, het licht is schemerig als een gedicht vurig de vlammen voor je…

Poëten zijn de nadenkende geslachten Zij die op beredeneren wachten Gaan met de tijd verloren voor De poëzie die nacht en stilte door Zicht baant de weg door ruimte en Door grotten: bespot door zotten is de pen Van hen die uitwellen in zonnegloed Wat lieft en leeft in 't trots gemoed Schone en trieste melodieën waar De zoete geur van…

aan welke kant van de kade ligt het schip gereed voor de reis? de tijden zijn onwijs in ‘t decadent paradijs van experimenten tussen twee angsten een grijze wolk dat uitsteekt boven de torenklok in slierten mist het zand van ‘t kusten strand de schelpen van Holland weggespoeld onder ‘t woeste grijs gore schuim in de eindeloze…

duisternis waait over de witte huizen tezamen verbonden met één hemelzaal spreekt ze tot het volk in ‘t suizen van de wind dalend en rijzend naar de blauw zilveren morgenstond het zonnegoud van de Koningszaal waarvan de zon op en ondergaat…

Het is vreselijk O mijn God Hoe Uw schepselen de aarde beheren En zeggen dit is het menselijk lot Zullen wij het dan nooit leren? Om primitief als dieren op de aarde te verkeren Ijsberen om de naaste weg te transporteren De ultieme macht die de kudde dieren delegeren Vogels gevangen in een klem om je voor te generen Moede aarde een stuk…

Twee tegenover elkander gestelde belangen partijen Hoge ogen zonder mededogen of een greintje gevoel Beestenboel die niet kan lachen zingen smoezen vrijen De maatschappij een ijzeren robot met slechts één doel God is liefde en brengt de mensen bij elkaar Om alle onmenselijkheid en polarisatie te doorbeken Waar communicatie niet meer mogelijk…

waarom zouden we aan een bloederige akker moeten denken of een haan vroeg wakker in de morgenstond…

treurig is 't om te weten dat ze het al die tijd hebben geweten maar ze deden er niets aan lieten de vijand vrije baan medogenloos debateren om ons een lesje te leren een lesje lawaai zij wanen zich groot in de naaktheid van de goot mijn Heer heb ik gebeden o hoop mijn lief och roos van Sharon hoog verheven laat Uw zoete ochtendauw…

het zal niet meer zo lang duren hooguit nog een paar uren voordat wij van het jaar tweeduizend negentien afscheid nemen met sterren vuren kleur en dennengeur ik dank U o mijn God voor wie zacht onze handen de handen van Uw kinderen strelen met ons delen blijdschap en verdriet in ‘t hart dat op U ziet Uw wonderolie giet…

ik sluit vriendschap met mijn veer glanzend room witte crème met een roos als weleer op mokka bruin papier de periode van het zonnige zuiden met de pijn van de zeis die door tarwe maait onder de stekende zon van het zuiden en wat de ene mens de ander onnodig aan kan doen herinner je mij ? ik herinner jou als toen…

In de mist heeft hij het paspoort van een ander weggegrist en toen de landingsbaan gemist…

milde winterwind schoonheid van de rode bloemen en zilveren sterren rondgestrooid de blauwe hemel voor 't zonnegloren haar parels van dauw heeft uitgespreid als een vochtige wolk over dorre aarde waarin ik verschijn in een nevelgordijn wacht op de gouden zonneschijn…

de melodie trilt in het witte zonlicht van de bloemen zingend in extase zuivere dauw hangt boven blauwe wierookwolken kerststerren en iconen rondom vlammende kaarsen en knielende mensen Gods liefde die de ziel verwarmt weerkaatst in reine ogen van de ander het brood gedeeld de wijn is zoet stroomt rood als bloed als alles…

Als het kerstavond is dan zullen we de kaarsen ontsteken, gedenken het lichtende teken, de glans van hemelgloed tot in verre streken Bethlehem waar Gods Woord heeft geklonken voor een duistere wereld in zonde gezonken de Koning van ‘t heelal geboren in een kribbe in een schamele stal de hemel openging en herders kwamen toegesneld…

laat je niet gevangen houden door wettische gebouwen met ogen vet en wil is wet die noch van mens of broeder houden de getrouwen hun woord de strot in douwen roofzuchtig hun aardse huisje bouwen de begerige ogen astraal gaan ze keer op keer met dat wat een ander toebehoort aan de haal met een hart van staal…

Het is zo moeilijk om te zeggen Verfoeilijk om 't uit te moeten leggen Dat hovaardige het niet kunnen vatten Op het duistere pad met zwarte katten Hoge ogen en een valse tong Hebben mij putten gegraven terwijl ik zong Omdat ik Uw bevelen heb gezocht God die mij heeft vrijgekocht Voor de wereld zijn wij de gedrochten Die Messias Jeshua…

Deze cultuur bloeit het lichaam open Met een hart dat is gesloten De body glanst met goud bespoten Webben rond vermolmend hout Roerloos tot de dood zo oud Waar de tuinheer niet kan snoeien Kan geen lelie open bloeien Waar geheid de tijd de pijn van voelt ‘t Bloed gekoeld waar woede innerlijk woelt Hangt in een mist van tranen Rotte…

langs de mors bedekte korzelige muren bomen en houten huizen om de azuren drijft mij in de gloed van zon en sterren vuren doorkruist de rode bloemen ‘t landlicht van buren wat komt als trouwsel naar mij toe dorens uit voeten het satijn aan doe het dwalen langs distelhellingen moe naar ‘t vredige landschap room van de koe haar…

wat is er dat nog over is gebleven van het nutteloze streven in de gloed van een wereld koud en vervormd dan het onverklaarbare ? onverwacht innig de glimlach die je omarmt het gezicht streelt een gouden golf dat aanstroomt naar je hart en binnenrolt het dringt nog niet door er is alleen verwondering het moment…

het is een troost jou naast mij te weten door de kuilen van de nacht beroofd van kracht terwijl de wolven huilen als wij bij elkaar schuilen in de met sneeuw bedekte winternacht rondom witte sparren pracht een moeder met een kindje in de kribbe herdacht Hemelse Vader heeft aan een in schuld verloren…

witte sneeuw hard glinsterend onder de stekende zon al wat zolang al treurt en kermt knarst onder Goliaths voet in nederlagen in de donkerste dagen een brug over het ravijn de ster het lied van leven een kerstgeschenk aan jou gegeven het paradijs herschiep berg en dal weer juichen liet rondom de zon…

jij daar mens die me verwonderd waar ik me mee verbonden voel met adem die ik herken als van mij dezelfde adem die tot leven liefde geluk blaast nabij wanneer alleen de nacht nog over is strelende handen een bloemenspoor met ochtendgroet een melodie besloten in de ziel bij snarenspel gezongen dat de deur opent…

o, oeverloze dagen zonder warme harteklop getart zonder erbarmen een levenloze pop spotvogels hinken om beurten twee keer op het linker en het rechterbeen opgetild uit het stof der aarde rondom witte wolken het blauw van zangvogels een grenzenloos erbarmen: de open deur waar kinderen in en uit lopen de ziel wordt getroost…

vandaag is het lichtjes dag de internationale vlag van rouw hangt uit: de kaarsjes aangestoken het overleden kind herdacht: de sneeuw valt in de kerstnacht rondom een warme stal een kribbetje in 't hooi met 't kindje ons geboren rondom de engelen koren Jezus Christus onze Here de troost voor wie gelooft de vreugde…

witte december morgen zondag zonder zorgen de straten onbeschrijflijk vredig ingeslapen kom mee en zie hoe schittert toch dit witte pak als diamant op ‘t rode dak en ‘k weet dan wel in ‘t hel gestraal dat ‘t werk is van ‘t zonnespel…

uit een wolk van licht fladderde een witte duif boven het woeste zeegezicht stil en als maar stiller de zoete winden uit de woning van 't hemellicht…

De put is rond en zwart van dode werken de vieze lucht waaiert uit : Doet adem stokken tot in de baaierd van verre streken: Overstroomde het land Schaapjes opgenomen in de nacht met de zwarte vloedgolf op de wit gekrulde vacht Geen geroep meer om te blaten om een mensenhand Wie komt ze bevrijden uit dit…