Oerbron
oerbron van het leven
moederoog van de witte zon
tegen de
vernietigende stralen van de
zon koester ik geen wrok meer nadat de
twee zwarte raven neergezegen
met een hoed
op m'n hoofd laat ik me ontroeren in
het groene landschap met de toren en de koeien
wanneer de
donkere wolken straffeloos overdrijven; aan
komt stormen boven de korenvelden
en het golvende water; wij blauw en broos
het gevoel
krijgen alsof wij in een kano
tegen de stroom op moeten roeien
en banger worden als een kind
de stroom
heeft mij al te lang opwaarts geduwd
om het onpeibare te peilen
diep daarin ligt de herinnering
met in 't hart een droef gedicht
zeilende door de ruime
vredige atmosfeer met de oerbron van al 't leven
doorstaat mijn hart standvastig
Zie ook: https://www.freeartandbeauty.exto.nl
Schrijver: eliZe Augustinus, 21 januari 2020
Geplaatst in de categorie: emoties