Alle inzendingen van Elze

had ik al gezegd dat ik jou mis in de zwaartekracht waar liefde onmiskenbaar geketend is aan macht en duiventillen wit uitslaan door stront wat men zo veracht ik kan niet houden van, want telkens als mijn node jou hoereert spreekt mijn gestoelte in onrust, sneeuwt het loze beloftes en drijft de nacht op verachtelijke gewoontes draverijen…

lees mij nu mijn haven de kade kruist en schepen onbemand de zee gadeslaan die hun dood heeft voorbereid, geen stelsel dat weent geen gesel die stopt, het is de martelaar in mij die in zijn deemoed de paden kiest die nog nimmer zijn gegaan wie vlagt mijn finish nu de streep is weggekrijt door rijm en tijm, de geur van applaus heeft de straat…

hoe mijn stap ook kwijnt in wallen aarde opgeworpen door ijdele hoop zijn de dagen korter dan de golven die de bodem doen bewegen, niets is mijn vlucht nog waard nu tentakels van vluchtig gas mij omarmen me beklemmen tot mijn dood zich waardevol laat omhelzen, mineurs en valkeniers hoed u voor dit spel, het breekbare wordt heldhaftig…

de diepte van jouw zondvloed is voor mij onpeilbaar, de stroom te sterk en het moment triggert de tijd ver voorbij onze afstand we liepen in lege ruimtes ontvreemdden de zwaartekracht vermenigvuldigden onze handen en kaatsten de dagen erna terug in het boeket dat verloren in het veld vormloos van de dood werd verlost god was eentonig…

jouw hart veroud door tijd en gedragen door een hand vol gedachten is je kaars het verblindend licht in de vele reizen naar de kwelders van ons Wad jouw snuit vol reizen en aankomsten geuit door het doffe water in je ogen verwoordt het geblaf als een streling in jouw stem ik begrijp je en ik volg je schreden door het wankel gras wie je…

de dag erna stilt, geen honger die nog bindt het uur van gisteren staat nog tijdloos in jouw half geopende ogen het graf van steen en omber maken deze herfst ondraaglijk maar ook somber, het grote weten knaagt aan mijn boekenkast te leven zonder is een grote last, toch wandelt er nu in de kamer weer een kleine wonder het maakt dit seizoen…

nu de herfst lijkt te smoren in onkundigheid is het gloren van de nieuwe zon verdwenen in de trage dimensie van mijn vlijt hoe het boek ook schreeuwt zich wil laat lezen dwars door het doffe kaft is mijn vlucht langs dode vogels iets wat ik nooit had bedacht het hart, de pionier van mijn reis de ingezetene van het verdorven vlees blijkt…

vervreemding in de dialoog waar woorden mijn handen breken, in de constante zonder god maar in beleving is het herrijzen van de schepper mijn eigen beeld het beeld van klein tot groot, van tam tot ongetemd, het genoegen in berusting sterft halfzijdig wanneer ik weiger om te dienen en mijn knieën het gekrompen lichaam te laten dragen was…

in de termijn van het gesteld proces, het inter-zijn dat waakser is dan mijn doolhof in het ontmoeten dirigeert de annihilatie geen bouwval die niet kermt, geen specie die draadloos spreekt geen verankering met trots slechts lege tonnen en spijbelende mensenmassa’s, allen op weg naar hun geweten het houvast in het falen van die ander, het…

hoe klein is mijn vaas met bloemen, hoe diep wortelt mijn aarde in het bodemloze, het bodemloze van het hart de liefde en trouw in kannen en kruiken, dit komt nu zo maar in me op terwijl er net andere woorden vloeiden die meer aan scherven en dalen deden smeden… het smeden van het heren akkoord, pionnen op het verkeerde bord, smakeloos…

wat kan ik nog schrijven nu de wind me voortduwt en de houthakker in mij heeft verwond, geen kruin die mij nog schaduw biedt slecht mijn bast is nog verankerd in de valwind die mijn boeg dreigt te breken in het aanstormend tij, tij kan helen tij kan breken het onherbergzaam geklaag, de weeklank van dit lied, het verliezen van de niet…

wie zoekt zal sterven in de aanbeveling van het rijk, de driekleur wappert slechts in een besnaarde wind, wie looft de leider en martelt de horigen de stem verzacht, het plein loopt leeg de laatste boezemvrienden bevredigen elkaar en likken hun tot angst verdikte zaad met tussenpozen van elkanders lijf weer wordt de vaandel gestreken…

het kleed van storm, puur damast rukt aan tak en gevel het breekt spontaan, de inertie vaccineert bij tijd en wijle de kracht zeer onbeheerst de natuur defragmenteert de bouwsels van steen en kapitaal tot een transparant geweten, het scherpt de hoeder van aandacht tot onvolkomenheden en willekeur hamer en sikkel, spijker en riet hakbijl…

ergens is er nog jouw stille adem, de aanblik van wat eens was nee geen naam in eeuwigheid maar een plek naast alle ingezetenen wat gaan we doen, zal de nacht jouw glans gaan strelen tot aan het mat geslagen uur waar in wij het feest gaan delen? zou niet weten hoe mijn spade je zou verbieden, je verankeren aan het lot dat ons bindt…

elk seizoen mijn vriend viert de voortgang maar ook nestelt twijfel zich in de kruin van onbesef terwijl het waarlijk besef in ieders bezit een balletje mee speelt waar is het moment gebleven dat akkers werden geploegd en hoge vorens de wallen waren van ons zandkasteel ergens huilt de wind, dezelfde wind van toen alleen het spreken…

de keukentafel zet het spoor uit ik luister naar de aangezetenen het schuifelen van voeten contracteert deze bedoening in een mysterieus orakel hun handen spreken met vork en luifel terwijl hun ogen zwijgen over de lekkernijen die zijn gebiologeerd in het groen van een waarlijk bestaan wie kent wie aan deze tafel, al is het wit van uniform…

het strekken van mijn vrije hand in de wirwar van emoties raakt geen snoep of het hoepelen van een kind, het raakt de smaak van angst die belegen in het boeket van onbegrepen tijd zich verzet tegen de hulpeloze geest het ervaren van erkenning ontvreemdt het lot van oorsprong, waar is de wijze in mijn andere hand gebleven nu ik dwaal…

ik ken al de scheuren bij naam, het jaartal van geboorte de mail op datum het gesprek wat niet loont, beloftes in loze ruimtes dragen mijn spouw op het laatste fundament ergens sijpelt wat vocht over het behang, het voedt de bloemen op het gele perkament, de nacht kent zijn slaap niet meer en beeft onder het zeilen tegen de wind het…

mijn boeket doorstond de eeuwige vlucht, niets daargelaten maar toch ontheemd zal de kroon het hoofd verlaten al splijt het leven zich in twee halsstarrigheid is geen trots maar is de pluk van vrijheid, gedreven is jouw hand maar beneveld sta ik ver en bezie mijn ziel als de rots die mij bevrijdt het aardse draagt zo zwaar, het…

ontloken is mijn ziel gebroken is mijn hart het beest getemd tot aan de schouders, door god verketterd en gestenigd door de in dit leven bezochte graven – er is niet meer dan de lengte van mijn adem, het geruis kermt en kronkelt door het rot van herfst bruinrood is de stilte terwijl de laatste schemer krast aan het licht wie draagt die verzwaart…

dagelijks sterf ik in mijn lijf en schreeuw de leugen die me pijnt, er is geen hemel achter de grote zon slechts een deken die de nacht doet ontluiken hoe mijn stem ook krijst in het schreeuwen van haat en tucht blijf ik mens in het slaafse beeld van silhouet en schaduw en zelfs geridderd door het lot tart de zekerheid mijn hoop…

mij lag het leven als gedreven in de hand ergens in de koestering van macht en pilaar, geen tijd heeft me geraakt slechts de afvaart naar het heden is niet naar wens gemaakt maar wie ben ik die wensen mag in deze wereld waar het bloed aaneen geregen is door deeg en honger geef mij de distel van de nacht en ik voer het leven zoals het smaakt…

getroffen door het oedeem des levens is in mijn hart het stigma van de kleine dood zelfs te voelen in de adem van de grote kamer, een beetje sterven in de woestenij van kloppend vlees herbergt nu de angst en is de waard de schenker van zijn eigen traan terend op verlangen en aan de waarheid van het hechten tracht telkens de emotie…

de wildernis van het Wad leek vanmorgen even op een getemd beest , de stilte was breekbaar op het moment dat de heilige zijn woord verbrak en sprak met de schittering in zijn ogen zijn borstelige wenkbrauwen scheidde het brakke water met de waarheid in zijn ziel, in zijn kielzog liep de koestering naar hoop dat het leven voor het gerecht…

ook in deze vroegte drijft het sterven op het karkas van water, stilte is het moment dat deze morgen spreekt en de dood voltallig is zoals het koren op het land kleine rimpelingen in de grote zee, het besef dat nooit altijd kan zijn en tijd de vrucht is van een afgekalfd verleden, deze morgen leest zich in eerbied gezeteld in de leegte van…

deze deur opent zacht en schuift de oorsprong van het begin voor zich uit het laat zich raken wellicht tot aan het beminnen toe, we zijn één en drinken uit dezelfde kom er is geen geboorte zonder de vlucht naar het einde, we zijn het universum hier op aard, laat de are groeien totdat het zaad zich wieden laat in elk bedenkbare vorm…

water, ik drink je in al mijn tijd zelfs in vluchtige momenten benevel jij mijn werkelijkheid en staar ik bodemloos naar het einde van deze rit zelfs het sterven wordt door jou begeleid in nissen waar schaduw en rijkdom zich vermommen tot een strak gelaat, er is geen leven in de wolk waarin je drijft, doch jouw trots zijn de eonen…

nog dichterbij en mijn vlam zal de eenvoud tonen in de kaars waarin alles is ontwaakt, deze dag leeft in herinnering en sterft telkens in de nabijheid van de gloed van zijn aanwezigheid niets zal verdwijnen al lijkt de vorm zich vast te bijten in werkelijkheden zonder naam, rouwranden en korstige wonden zijn als het getij, de maan…

De grote zee drijft aan het kleine water waar het leven zich ontbindt en het lijden zichtbaar wordt aan de voet van de groene dijk de dood proeft hier haar vruchten en de mens bepaalt de smaak, doch bitterheid is de wond des duivels waar geen stem de eeuwen kent in gelijkheid van alle rechten wie draagt mijn hart als het oog verloren het…

hoe lief ik jou nu de lente leeft en het terras groen uitgeslagen door het plagend mos zichzelf verwijdert nu de stappen smoren in het gebed van ijzige wolken het lijkt kathedraals, de silhouet stompig geworteld in de aarde terwijl het verschoven millennium zich spietst in eeuwigheid besef van tijd is de rust van het moment het verdwijnt…