Alle inzendingen van Emma

vliegt weg bij het minste zuchtje wind begraaft zich diep onder het zand laat ik het er maar liggen omdat ik mijn handen niet vies wil maken er dwaalt een verloren wereld afgezonderd van wat niet zou moeten zondigen probeer ik het vast te houden ik zal er verder mee moeten komen focus mijn ogen op aanwezigheid dwing mijn verstand erbij…

Je straalt een licht van geluk met oneffenheden langs je slaap rimpelt je wang lichtelijk mee als je lacht. Zo zeker van jezelf verzekerd is een aarzeling te verwaarlozen je weet waar je voor zal zwijgen dus je lacht. Je danst op de maat van je voeten die je volgen naar jouw wens en de wereld ligt even in jouw handen als je lacht.…

Weet je je hart niet te vinden bij de schaduwen over zonverlichte wegen, dwaalt het rond in alles wat donkerder is dan het einde van een gesloten wildernis. Niet alle daken zijn van steen, druppelt er verdwaalde regen doorheen. Je zult moeten vluchten naderhand, wat ons redt is onze vijand. Hoor je de klok tikken tijdens het idee dat de…

Twijfel zie ik als onzekerheid over jezelf een gedachte die je even over je heen moet laten komen zodat je kunt kiezen tussen ja of nee. Maar het is geen spelletje waarbij verliezen geen gevolgen heeft. Waar winnen je niet altijd een winnaar maakt.…

Ik wilde niet eens naar de Algarve toch kroop ik eens in winter- tijd een toeristenfolder in en uit als miljoenste larve. Tegen steile wanden trok ik me in vol ornaat met kar en al de struiken door, verloor er zo mijn lievelingsstok. Maar neem daarvoor de handschoen van zwart zeem. Loop ermee zes jaren terug naar het noorden. Steek…

Onder een koude laag van net aangeraakte buitenlucht bevindt zich een schaamtevolle bedekking die warm aanvoelt wanneer je haar aanraakt. Als je even geduld hebt en je koele hand laat liggen op de plek van haar gêne, voel je naast de ijzige kou iets wat je aan regen doet denken. Het is niet haar bedoeling te huilen in jouw zicht, maar…

Elk woord dat uit jouw mond rolt krijg een plek in mijn verdronken gedachtes. Zo ook in brand staande zinnen die me steken met de kracht van een mes. Elke verloren letter zoekt een uitgang, dwarrelt naar een plek waar het zich tot een ander woord kan vormen en wonden op iemand anders huid besmet. Maar ik zoek overal wat achter en hoop…

En een ziel, welke niet wil eten. Maar een maag die schreeuwt om voeding zonder het te willen weten. En je spookt rond, waar het ook maar leeft. En elk gaatje is gevuld met gedachtes, niets dat het doorheeft. En de vernietiging van zinvolle bezigheden valt aan. Elke beweging is er een die ik niet zonder jou wil doorstaan. Ik geloof…

De klok en haar alloude wijzers, doen dat wat voor mij onmogelijk is. Een kop koffie in de morgen, ironisch door jou geschonken, maakt dat mijn verdriet elke dagontwaking aan voelt als stroop. Bittere klanken, achter mijn lach van toewijding. Wanneer ik de lente nog geringe keren heb mogen zien, doet het me pijn dat de winters steeds maar…

M’n hoofd staat er niet naar. Ik wil het het liefst voorkomen. Diep van binnen ben ik je dankbaar voor wat ons is overkomen. Ergens heb ik het idee: ‘Waarom ik altijd?’ Maar toch word ik, heel gedwee, door mijn gevoelens misleid. Het enige wat ik ervan leer, is dat ik verleiding moet weerstaan. Want keer op keer gaan er door mij mensen…

Ze is vol met geluk Mijn gedichten vol met pijn Zo talentvol Iets wat ik nooit zal zijn Ze moedigen haar aan Praten haar vol met hoop Haar woorden komen spontaan Mijne klinken zo goedkoop Haar populariteit zo bekend Mijn glimlach is schijn maar zo is ze het gewend ze zal altijd beter zijn…

Het heeft lang geduurd Maar het is er weer van gekomen De pijn Heeft mijn leven weer onderbroken Het blijft even weg Maar zodra het terug is Lijken die dagen Een eeuwige gebeurtenis De pijn zelf Duurt op zich niet zo lang Maar dat het de volgende maand weer komt Maakt me zo bang…

Zal je vergeten Kan me niet schelen hoe Desnoods een mes tegen je keel Het doet er ook niet toe Of zelfs een draadje om mij heen Hoe ik dat ook doe Maar al ga ik zo door Word ik langzaamaan levensmoe…

Er zijn veel dingen Die ik men niet vertel Het gaat ze niet aan Of ik heb geen behoefte aan hulp Er zijn veel dingen Die ik liever achterhoud Misschien omdat ik me ervoor schaam Of mensen slecht vertrouw Er zijn te veel woorden die je pijn kunnen verzachten maar er zijn er meer die naar je zoute tranen smachten Om je even weer pijn…

Je zult van me blijven horen Dat alles goed gaat Ik zal je nooit vertellen Hoeveel pijn het deed Toen ik je verliet Je zult nooit opnieuw horen Hoeveel ik van je houd Ik zal niet vertellen Dat ik wens Altijd bij je te blijven Je zult nooit te weten komen Dat ik jaloers ben Op ieder om je heen En dat het elke keer pijn doet Als je vertelt…

Ze kijken me aan Met vragen in hun ogen Ik weet niet wat ik moet zeggen Heb ze allemaal voorgelogen Ze lopen naar me toe Met gebalde vuisten Ik weet niet of ik bang moet zijn Had ik maar moeten luisteren Eindelijk gaan ze weg Verlaten me Maar ik weet dat ze dachten Ze is het niet meer waard…

't Is om te snijden gaat nog wel even door niet te vermijden er is niks wat ik hoor wil niet dat het blijft of dat het weggaat wil niet dat het z'n zin krijgt het zich vult met haat mijn mond gesloten en mijn hele lichaam rilde het heeft al lang genoeg genoten die verdomde stilte..…

Het gras is dood. De vogels verdwenen. De lucht is rood. Nooit meer regen. De ramen zien grijs. De deuren verrot. Uit de gang komt gekrijs. Het plafond kapot. Alles verdrongen. Rotzooi in huis. Voel je niet gedwongen, maar welkom thuis.…

Het was warm en vochtig En sloom en broeierig In warme, lange hitte Het was onrustig in mijn hoofd, Daar stond een boom in duister van schaduw en zon Er groeiden grote schimmen. Ik zie geen kwaad En verwacht geen strijd Het was rustig, voor nu het moment De late warme zomerzon was ingetreden En langzaam weer vertrok naar…

Later is opeens geworden Nu Toekomst Zonder aanloop Dromen en idealen Verwezenlijkt of nog niet Later zo dichtbij Bij mij De tijd onopgemerkt voorbij Geleidelijk Geen grootse gebaren maar Leven wat geen spoor achterlaat Maar bestaat Alleen in de verbeelding en vergaat Nu Alles is eengeworden met de dagen die zijn voorbijgegaan…

uit het kwaad grijpt iets mij vast bij mijn keel ik krijg geen lucht het laat mij stikken en neemt mij mee naar een land waar alleen maar verdriet en woede te vinden is de angst verblindt mij mijn adem is al versneld het neemt mijn gedachten in beslag het duizelt mij het verlamt mij het laat mij de pijn voelen en mijn schaamte zien…

Ik wil het niet meer! Ik doe het niet meer! Het gaat niet langer Ik kan het niet meer Steeds weer uitleggen En alles vertellen Steeds weer opnieuw Ik word steeds zieker Mijn hart Mijn hoofd Het wordt vergiftigd Binnen een paar seconden ‘God… ik kan niet meer ik wil niet meer mijn moed is weggezakt voor eeuwig en onvindbaar’…

Dat ik het pikte Al die weken lang Dat jij mij soms zo kwetste Met de kleinste dingen, En ik… Ik doe juist het tegenovergestelde Ik was bij jou op mijn allerliefst En… wat kreeg ik terug Niks… alleen maar jouw streken, Die raakte mij het diepst Geen romantische liefde En dat ik dat pikte Dat jij mij soms zo pijn deed En dat mijn hart…

Nooit meer die krachtige handen die mij verwennen Nooit meer zitten op die mooie buik Nooit meer liggen in die gespierde armen Heel even, voordat ik weer verdrietig in mijn armen duik Nooit meer samen de liefde bedrijven Nooit meer samen onze verhalen delen Nooit meer deze herinneringen voelen Alsof alle rozen sneller vergelen…

Wat is het dat mij zo ongelukkig maakt Waarom voel ik me zo alleen Wat is het wat me zo diep raakt Het stroomt als vergif door me heen Ik heb geen zin meer om te spelen Ik zie nergens het nut nog van in Want ik wil met jou mijn liefde delen Net als toen aan het begin Ik wil zo graag jouw lippen kussen Zo graag voor altijd de jouwe zijn…

Wat is er moeilijker dan verdriet doorstaan De pijn die je gedachten onzeker maakt En dan nog te bedenken zonder jou verder te gaan De pijn die je zo diep in je hart raakt Zo overstuur en zo een verdriet Door eigenlijk iets wat niet zo groot is Maar het zorgt dat je hart iets vreselijks ziet Zodat je geluk opdwarrelt in de mist Ik probeer…

Ik heb zin om alles stuk te scheuren Zin om zo ontzettend hard te schreeuwen Er is helemaal niks om me nog op te beuren Dat ik gelukkig word, dat duurt nog eeuwen Ik wil dat je ook niet meer zonder mij kan leven Dat je alleen nog maar aan mij kan denken Dat je me zo mist en smeekt het nog een kans te geven En dat je niks liever wil dan aan…

Waarom is liefdesverdriet zo pijnlijk Wat is de reden dat het bestaat Mijn hart is op van al die tranen Ik wil zo graag dat het over gaat En als ik dan weer denk aan toen Dat wij samen zo gelukkig waren En dat dát juist verdwenen is Dat is met geen woord te verklaren Waarom is liefdesverdriet zo pijnlijk Waarom krijgt mijn hart geen rust…

nog nooit heb ik zo'n verdriet gevoeld iets pijnlijks wat zich vastklampt in mijn hoofd een tumor die verwoedt rond krioelt op zoek naar geluk dat nog niet is uitgedoofd en als dan weer het laatste lichtpuntje is verdwenen door de tumor en mijn gedachten en dan mis ik je weer en zak ik door mijn benen de herinnering aan jou maakt een einde…

het is zo moeilijk te geloven, liefste en ik wil het eigenlijk ook niet de gedachte dat mijn droom nu weg is doet mijn hart zoveel verdriet ik moet mezelf nu terug zien te vinden en mijn leven van ontelbare draden vooral als ik aan ons moet denken voel ik weer die eindeloze tranen het is ook goed zoals het nu is want we blijven vrienden…