Netgedichten

netgedicht (nr. 36.022):

Jeanne D'arc

Daar stond ze dan voor het altaar,
Stokstil staan geen stap verzetten,
Grote angst voor het gevaar,
Ze had beter op haar woorden moeten letten,
Maar dat is nu al weer te laat,
De engelen waren duidelijk tegen haar,
Keer om, ga terug, ga weg van waar je staat,
Maar ze luisterde niet, ging recht naar het gevaar.
Ze keerde om maar niet op tijd,
De paarden renden,
Zo snel als die ruiter rijdt,
Ze haalden haar bijna in,
Ze rende door,
Haar eigen grafkuil in.
De mannen sloegen haar van het paard,
Ze viel met een smak op de grond,
De armen pakte haar.
Daar zat ze dan, vast in een cel.
De bevrijding die moet komen,
En maar al te snel,
Anders moest ze boeten,
Voor haar eigen stomme fouten,
Dat had niet gehoeven.
Toch staat ze nu daar,
Ze wilde niet maar het moet,
Oog in oog met het vuurgevaar.
Ze wordt vastgebonden,
Ze moet boeten,
Voor haar grote zonden,
Ze is een heks, geen heilige maagd.
Niemand die haar nog verstaat,
Haar mond is weg,
Weggebrand,
Het is al veel te laat,
Het had zo mooi kunnen zijn,
Maar dit is hoe het gaat,
Nu is ze dood, niet meer hier.
Alles was te laat