Alle inzendingen van Erna Kagenaar

spreken is zilver zwijgen is goud monden die durven worden stilzwijgend geëerd of gesnoerd door smoelen die handen doen praten handelen verkeerd spreken moet mogen boze tongen aan gebonden handen kunnen niets meer niets dan tevergeefs wachten op zwijgen de volgende keer…

tuurlijk is het lang geleden vervlogen tijden ondenkbaar lijden maar tijd is nooit verloren of zomaar voorbij gegaan als we 2 minuten stil staan 2 minuten in zoveel momenten die vrijheid normaliseert wat hebben we geleerd wat hebben we te verliezen wat weten wij nou echt van het te lang durende gevecht zonder winnaar zelfs de…

een terras is slechts wat stoeltjes met een tafeltje ertussen een kaart met getypte lekkernij hier en daar een asbak hier en daar een bloempje hier en daar een kaarsje uitzicht als een schilderij of stoeprand baksteen en gevel whatever, het glas is leeg en moet halfvol niet thuis niet binnen niet alleen maar de zon op onze bol…

want afscheid is pas afscheid, als niets er meer toe doet als geen goed, geen kwaad je nog beroeren kan gevoelens doodgebloed dood heeft dat niet dood is pas dood als de liefde weg is maar de liefde kan niet weg zij raakt je aan zelfs in ondraaglijk gemis afscheid is een keuze de jouwe of juist niet dood in leven waar geen…

ik mis wat mis ik dan er is niets te missen waarom mis ik dan wat er niet was en nooit zal komen natuurlijk houden van ik kan het wel het vallen en opstaan vasthouden en loslaten het is goed en ofwel er is nog zoveel wat mis ik dan wat raakt me ervan als ik het zo ook wel kan ik kan wat ik doe en doe wat ik kan zo af…

een wattenstaaf zonder snot eindigt ver in je strot al voel je je wat rot het is toch gewoon te zot zet die prik er maar in er is een klein begin oudst, ouder, oud zorgzaamst, langzaamst ziekst, zieker, ziek het is misschien de griep! we niezen in het geniep we kappen zonder te snappen we vermijden mooie tijden en zijn zo moe aan…

als de lente voelbaar is de lucht zacht de zo gekoesterde tijd ons wacht stemt ons goed gemoed alsof Corona er niet meer toe doet we willen rosé, geen associatie met bier niet meer, nooit weer want als de lente begint het mooiste seizoen als alles als toen ooit eerder genoten de lijven ontbloten met zand overal zon, zeebad, het…

want liefde zal er zijn als enige wat overblijft als enige wat ons drijft want liefde is het antwoord zij heeft geen vragen zij kent je alle dagen ze is de deken in de kou de zon in je ogen zij is ongelogen de mooiste waarheid…

naast me in het klaslokaal zit een oude man hij staart naar buiten hij kent het verhaal alle lessen zijn geleerd er waren leuke, saaie leerzame en moeizame niets was echt verkeerd dat zag hij nu wel in plotseling staat hij op “doe je best, dat is genoeg er is altijd weer een nieuw begin” die wijze woorden fluistert hij me toe…

code wit wonderschoon winter tafereel antivries, antivirus kou en COVID vries maar kapot Friese meren wachten de schaatsen uit het vet daarop mag toch geen boycot de NS op zijn gat code rood, oranje wit is niet bekend de rails is spekglad zoveel lol en paniek bij Hollands wit code kleurloos is het meest karakteristiek kou in…

Hè ja laten we de boel op stelten zetten ons niet langer laten beletten door regels, binnen zitten een klok en afstand we steken de boel in brand hè ja laat ons lak hebben aan mensen, zieken, oud het laat ons koud wij kunnen rellen wij ondernemen niet wij zijn niet failliet schoppen en dwars liggen met zijn allen tegen oom agent…

die hele kleine dingen groots ervaren zo normaal dan zo speciaal klein was altijd groot en goed genoeg als je toch zag dat het zo mag kijken, voelen, stil genieten zo heel gewoon of toch een klein wonder zo groots, het is bijzonder…

Een avondklok in gelijkheid geen ster op je jas maar lopen in de pas het virus heeft geen snor het schreeuwt niet het moord zonder dat je ziet geraffineerd en gemuteerd rennen voor je boodschappen sociaal in boetes afkappen er is geen haat er is geen ras, geen jood alles ligt volledig bloot stilzwijgen instemmen negeren, demonstreren…

als je vasthoudt wat jou loslaat grijp je mis als je loslaat wat vasthoudend een belemmering is kun je vast los gaan…

dag 2020 met dat ene woord wat we veel te vaak hebben gehoord dag 2020 met je afstand je mond gesnoerde kapjes een elleboog en geen warme hand dag 2020 je liet ons doorzetten en misschien wel beter dan ooit op elkaar doen letten dag 2020 je krijgt geen knallend afscheid stil zullen we zijn proosten op dankbaarheid voor de kracht…

ik begin opnieuw met dezelfde mensen niet allemaal ik vertel mijn verhaal maar niet helemaal ik ga door met dezelfde liefde van dezelfde mensen daar waar ik hoor niet allemaal alleen nog de juiste einde verhaal…

voor de wind het gaat je het ontgaat je tegenwind het gaat je laat windstil het doet je wat je wil onstuimig uit onverwachte richting verlichting je lacht want je bedacht jij hebt meer kracht laat maar waaien…

ik knipte niet ik zocht geen schaar al lag het daar recht voor mijn ogen zag ik het niet uit eerbied zij knipte wel met botte schaar zij lieten daar verbinding los een draad zo teer het spant niet meer ik knipte niet ik zoek geen naald ik heb nieuwe stof gehaald…

stil stille wind stil van binnen adem leven, voor even bezinnen storm stevig, onderhevig aan kracht tijd vervlogen, bewogen in de wacht in de stilte adem ik waarachtig stormachtig krachtig blaas ik uit raak ik kwijt zonder spijt een onvoorstelbare tijd…

de wereld is gek de wereld is eng het is niet de wereld het zijn de gekken die met bloed bevlekken woede opwekken het is niet de wereld de wereld is mooi het is kwaad tegen goed wat het ertoe doet weet alleen de haat met een laffe daad de wereld blijft de wereld geeft zij neemt het goede wees op je hoede…

voorbij deze tijd zal alles goed zijn voorbij de afstand angst en eenzaamheid voorbij en vrij bewust en gerust omhelzen en samen onbevreesd als we dat niet geloven is hoop en verliezen voor niets geweest we gaan voorbij de overwinning waarderen in het klein zo zal het voortaan zijn…

geen woord geen stem zelfs geen cartoon je kan maar beter zwijgen geen doen begrijpen waarom respect hoor je te krijgen maar niet voor moord niet voor haat mening in de kiem gesmoord geen protest geen vergelding geloof of roof van recht levensecht in gevecht eindeloos nutteloos goddeloos…

ik kies ons elke dag opnieuw zolang het kan want als je niet meer kiezen kunt en houden van dan verlies je dagen van geweest en is niks meer tastbaar jij kiest ons elke dag opnieuw we kiezen elkaar door dagen van geweest voor morgen en daarna en bovenal het meest voor liefde…

laten we nou eens delen ja zelfs met zovelen dat het ons wel kan schelen laten we nou eens inzien ook als je nog denkt, misschien dat niemand wordt ontzien het kan ons allemaal overkomen de aantallen zijn toegenomen er zijn dierbaren ontnomen er zijn eenzamen er zijn vakbekwamen en teveel mensen tezamen we hoeven niet te accepteren…

zullen we als ik je ooit nog zie het leven waarin ik je nauwelijks zag in vogelvlucht overdoen zodat ik jou echt ken, en jij mij of ken je nu vanwaar jij bent mijn lach mijn traan, mijn hele wezen zullen we dan eens praten elkaar echt ontmoeten samen lachen alles inhalen wat we hebben gemist zul je mij dan begroeten met heel je…

laat de regen verfrissend neerdalen laat de wind maar toenemen ik kan er wel tegen ik draag de zon ze verwarmt mijn hart laat de kou maar komen zoals onze lente begon zal het in zomer overgaan en elke winter doorstaan geen mens komt tussenbeide onze natuurlijke kracht ik dans in de plassen blijf staan in orkaan als alles is volbracht…

alsof de morgen niet bestaat alsof het nooit meer kan zingen en hossen los gaan alle trossen we vinden daar wat van want als de morgen echt niet volgt kun je dan zeggen wie je bent tegen hen die nog vechten was het de avond waard gezellig in de feesttent? alsof de morgen zonder zorgen normaal weer verder gaat..…

op het kerkbankje zitten ze naast elkaar zij in klederdracht hij in spijkerbroek zang en gebed onverstoorbaar gebogen hoofden naar God op zoek buiten is er oordeel om overtreden van de wet maar van het virus worden zij toch immers gered laat ze dan maar bidden op het bankje in de kerk als ondenkbaar onschendbaar want samen zijn…

net als de blaadjes laat ik los wat er niet meer toe doet wat niet meer hoeft gevoed de takken zijn zwaar van hoeveelheden uitgebloeid ze buigen en gaan de winter in laten achter wat niet meer groeit de natte grond onder mijn voeten vertrapt wat net gevallen is ik raap nog wat schoonheid en versier mijn huis met herfst en warmte…

ik vond bij het zoeken naar een lijstje mijn leven in de kast en wat ik zag liet beelden herleven ik zocht wat in een lijstje past stapels vreugde in schaterlach en vergeten momenten uit een rolletje ontwikkeld het lijstje is gevonden er ligt een half leven om te kiezen het lijkt nu ingewikkeld toch kies ik met gemak de meest…