Alle inzendingen van Ferdinand

Een enorme knal vlak voor het avondeten. Nee, hè! Een plofkip.…

Roze lupine steekt in kelkenpracht de draak met digitalis…

Bijna onzichtbaar een ooievaar in de lucht die "tot ziens" kleppert.…

Gevangen in mijn eigen Alcatraz kijk ik naar het wegtikken van de tijd, zoveel jaren kwellende eenzaamheid en de hamvraag waar dat de zin van was. Kunstmatig traliewerk dat me kastijdt, geeft uitzicht, helder als doorzichtig glas, maar zie: vlak voor mij een zuigend moeras dat giftig dampt van de onverwerktheid. Hoe lang mijn watermolen…

Op de eerste dag er vol tegenaan met meer dan vijftig over het asfalt, wielrenners in seconden kaltgestalt in een vervuilde stad als wielerbaan die één dag illusies vrij de loop laat wie er zonder dope de Tour winnen gaat.…

Het bloeiend koolzaad langs de stille waterweg maakt mijn dag zonnig…

Onsterfelijk achten wij ons cerebraal als groots concept en diep in gedachte, belijden elkaar eeuwige liefde en trouw, wenden onze blik graag "ins blauen hinein", zien de zon die altijd lijkt te schijnen, en doen alsof de eindigheid niet bestaat. In ontkenning spelen wij een spel, want terminaal zijn we natuurlijk allemaal. We weten het, we…

De reiger zit blij bij de goudvissenvijver de buit is binnen…

Een vroege vogel maakt metamorfose door als krantenjongen…

Lange blonde haar is absoluut niet van mij maar van wie dan wel?…

Een dood punt in mijn leven. De kanker diep in mij ondergraaft wilskracht, weet niet meer welke weg in of over te slaan. De tijd tikt harteloos door. Onbestemd kijk ik uit het raam, het Alhambra op mijn schutting trekt mij in een wormgat, heilzaam Andalusië tastbaar nabij. In mijn geest hoor ik een fontein. Het Generalife fluistert mij…

De gloed in je gezicht geeft licht aan mijn bestaan, ik zie mezelf weer in het raam en kies voorgoed voor afscheid van de eenzaamheid. De warmte van je lichaam koestert ieder uur mijn vuur om vooral door te gaan, waar stoppen verliezen betekent en verliezen eindigheid. De kilte van de kanker kan niet meer afbreken wat in liefde is opgebouwd…

Onze waterhond vindt wedstrijd slaapverwekkend, Portugal wint toch! (Portugese waterhond valt bij EK Nederland-Portugal, 54ste minuut, stand 1-1, in slaap...)…

Vervlogen de tijd dat men kampioen werd zonder puissant in rijkdom te baden. Het waren geen loze woorden maar daden, desnoods op een kapotte voetbalschoen, waarmee "onze jongens" een zege zochten en streden met passie en bezieling voor niets minder dan een overwinning, vurig als leeuwen voor eer en roem vochten. Nu lopen er zeer verwende…

De zwerfkat spint luid op de badjas van mijn vrouw subliem overspel…

Met smachtende blik verleidt mij godslasterlijk een vrouw in boerka…

Een Hollands elftal waande zich al kampioen hoogmoed van een leeuw…

De olijfbomen vervagen, kilometers in het rond in al hun groen te zien. Ik knipper met mijn ogen hoe fel het zonlicht in het Spaanse Jaén. Sluit ik ze een ogenblik en doe ik ze daarna weer open, zie ik knotwilgen en populieren aan de einder verschijnen. Harde landing op Schiphol, met Marsman in mijn hoofd.…

De honderd zal ik zeker niet meer halen, maar met flink veel van mijn plannen herijkt heb ik de vijftig jaar nu wel bereikt al heb ik er fors voor moeten betalen. In retrospectief meer verarmd dan verrijkt verloor ik jeugd, illusies, idealen om steevast op ’t levenspad te verdwalen, niets op deze aardkloot is wat het lijkt. Doe ik mee met…

Omgeslagen weer bubbeltjesregen plenst neer zeker de zondvloed…

Een blauwe reiger zorgt met zijn raspende schreeuw voor koude rilling…

In het Katseveer ligt een kreeft op een bedje met uitzicht op zee…

De lucht breekt open het kanaal glimlacht naar mij de opklaring staat…

Een regengordijn schermt het Rijn-Schiekanaal af van zelfreflectie…

Schip doemt op uit mist, fluisterstil verder varend neem je me op touw…

In een loungeset met Champagne op tafel de crisis voorbij…

De zon van de liefde beschijnt het duin, waar wij de platgetreden paden mijden en van lichaam maar niet van geest gescheiden verliefd de weg vinden van kruin tot kruin. Heerste het koudste van de jaargetijden kil over deze woeste doornentuin, met de Zomer is het dat ik hier struin, terwijl fietsers schel bellend langs ons rijden. Verschrikt…

Het heilige vuur nog nooit zo ver weggeweest en toch ontvlambaar…

Een leegte zo leeg als leegte kan voelen in niets gelijkend op de barste woestijn teistert mijn zwaar getormenteerde brein en doet mij dorstig in mijn bed woelen. Met droge keel schreeuwt zich een schor refrein van een klaaglied met vergeefse doelen raspend naar buiten, niet weg te spoelen met de beste rode of witte wijn. Steek ik niet onder…

De diepe gronden van onze liefde verbonden haar en mij tot in de dood, dacht ik, tot zij mij plots overbriefde geraakt te zijn door ijzer en oud lood. Opnieuw beginnen als het haar bliefte, was wat mij in wanhoop te binnenschoot. want de pijl die mijn hart zo doorkliefde, deed mij haar zien als kostbaarste kleinood. Hoe trefzeker het allemaal…