Alle inzendingen van Ferdinand

Knetter de knetter zit ik in de achtertuin lekker in de wind…

Een plons in de sloot: Portugese hondenpup doet zijn naam eer aan…

Het troebele water waarin ik baad leidt tot ‘t onvermogen van mijn geheugen om op te vissen de infame leugen die vriendschap thans tooit met een doodsgewaad. Nog steeds hap ik naar lucht met volle teugen, maar afgelegd loop ik stil over straat met een gemoed dat is gekrenkt, geschaad door wijze woorden die niet willen deugen. Dat de tijd…

Je zegt dat ik verliefder ben op jou dan jij op mij, maar pakte wel mijn hand, terwijl we keken naar veel trammelant om niets en ik dacht in termen van trouw… Liefde is er of ze is er niet, hoor ik uit jouw mond, die mij vluchtig kuste, waarbij jouw rechter hand op mijn middel rustte in een door en door romantisch decor. "Of we nog naar…

Een rododendron doet mij verbluft het licht zien, oogverblindend paars…

Achter het bureau voel ik met mijn hand, geklemd tussen tafelrand en borstkas, mijn bonkend hart dat het wint van verstand en mij doet zwemmen in een zoete plas van gelukzaligheid. Wat eertijds was dat mij ontbrak en gans verkrampt het land doorkruisen deed, kwam vanzelf en alras ook de vraag naar het waarom en 't verband. Heb ik gevonden…

Op hoge hakken trotseert een meisje blikken, hoofd in de wolken…

Mijn moeder loopt voorbij. Schimmig, zo maar is zij daar. Kordaat en rank op de been schrijdt zij in opgewektheid langs me heen en glimlacht met ogen grijs van de staar. Mijn moeder ziet me niet. Passé de tijd om duistere pijnpunten uit te praten, het heden voor het verleden te laten onder het mom van de verdraagzaamheid. Met zwijgzaam alle…

Even uit de sleur: op zondag twee Jehova's vloekend voor mijn deur…

Lieveheersbeestje verwarmt zich op erekruis in alle vrijheid…

Denk er niet meer aan, zei hij tegen mij. Mijn God. Jezus. Ik wou dat ik het kon... Met een bord voor mijn kop zie ik een muur, een klaproos in het mijnenveld. De zon ziet blauw prikkeldraad. Mijn ogen doen pijn, mijn handen straks of niet meer. Ik staar, jij vliegt, daar. Op jou wordt niet geschoten. Hier, van jou naar mij een heuse scheerlijn…

Denk ik aan een vakbond, zie ik ruzie makende bestuurders zonder oog voor het verleden met de waan van de dag als dubieuze dominees op hun vliegende hollander de passie preken. En noemen ze elkaar nog kameraden, behaagziek op achterbanken van hun statige dienstauto's gezeten, zijn ze hun bestaansrecht, Herman Bode's "Willen we naar de Dam…

Zwarte waterhond angstig in het halfschemer voor verduistering…

"Dat ik van dit soort dingen leren kan en sterker word van deze tegenspoed", preekt zij fijntjes met een lach op haar snoet en haast zich dan naar bloemetjesbehang. Zwanger in haar Audi Tachtig: hoe goed de wereld toch in elkaar zitten kan, met haar mooie baan, huis, politieman, de voorspoed die spontaan vergeten doet. Hoe het verkeren…

Twee futen baltsen elk hun eigen spoor trekkend in blinde hartstocht…

Met de harde wind pal tegen een aalsgolver in zijn element…

Soms ben ik best wel erg sentimenteel, verlang ik plots naar de slapeloosheid van Bloem, "De Moeder de vrouw", de Vuurtijd verwoord door Nooteboom. Een klein smaldeel sonnetten brengt mij in hogere sferen. Ineens ben ik dan in de Dapperstraat, is poëzie een stoere verzetsdaad, wil ik Marsmans "Holland" uit mijn hoofd leren. Hoe groot…

Zij valt uit een boek ineens op de grond: een foto van een blakend Noordzeestrand, een blond meisje dat met wenkende hand uitdagend op de duinovergang stond. Met Azimut op haar rug, zonnebrand op haar huid, liep zij, twintig jaren rond, met de verliefdheid die ons toen verbond in de volle zon over het eiland. Zoals je toen was, ben je nu…

Midden in de nacht brengt een zwaan majestueus licht in het duister…

Ik kan er nog steeds geen genoeg van krijgen en keer op keer lees ik ze hardop voor, zie ik mij in een narcistisch decor hees literair een microfoon inhijgen. Bewust praat ik me zelf arrogant schor om alle verkoopcijfers te doen stijgen, de critici aan mijn degen te rijgen, hoor: ik ben een dichter, maar ga teloor. Met een benijd gevoel…

In het ochtendlicht voelt een waterhondpuppy zich uitgefloten…

Jonge rietscheuten kietelen groener dan gras de voorjaarshemel…

Stoornissen in het autistisch spectrum regeren Don Quijote-achtige heren die in Groningen Mammon willen eren: zij zien trams rijden door 't oude centrum... Natuurlijk gaat niets boven deze stad, maar heeft men 't met fantasma's niet gehad?…

Een schijnbaar goede vriend gaf mij een ijsje en kreeg er op de koude Hartebrug een hele vluchtige kus voor terug, maar nu sta ik rood op zijn bangalijstje. Een van de vele hoop ik met een lach, in puberaal gedrag maak je mijn dag!…

Gakkende ganzen verlangen naar Spitsbergen met wind in de rug…

Twee Vlaamse gaaien hoog in de boom in duel wie er paren mag…

Een kwakende eend scheert over waterspiegel oogt dubbel zo sterk…

In het ochtendlicht vangt een houtduif de dag aan met verliefd koeren…

Als de blik van haar ogen de weerslag vormt van haar ziel, wat heerlijk is het dan dat ik in deze draaikolk opgaan kan en sprakeloos de woorden spreken mag ondersteboven te zijn van haar lach. Als drenkeling weet ik mij in haar ban, waart zij als schip rond in mijn hersenpan: redding gehuld in nevels van de dag. Gaat zij nu onverwacht snel…

Al woon je zoveel mijl bij mij vandaan, in gedachten ben jij heel dicht bij mij. Denkbeeldig zie ik je hier voor mij staan en als de warme zon maak je mij blij. Slaan buiten sneeuwvlokken tegen het raam, van binnen sta ik helemaal in brand. Een liefdespijl van een God trof voldaan mijn hart. Is een pijl ook bij haar beland? Waarom heb ik…