Alle inzendingen van Gerard

Raven krassen een pad in het kalksteen, wijzers tollen in ruimte en tijd, klippen en wolken versmelten. Uit de grijnzende golven duikt een horizon op, het kompas van de zon is al manen geleden verdwenen. Verwilderd strompel ik over de richels, verblind door een schuimend licht, ik spreid mijn armen en hang in stilte en absoluut…

Tijd rust op mijn wimpers; donker in december duurt lang en zelfs de wind kan de uren niet versnellen. Ver beneden me kolken de golven, draaien en razen de rotsen. Mijn oren suizen, de nacht wordt grijs. Met het matglazen schild van de dageraad op mijn rug trotseer ik de snijdende koude, ik balanceer op de rand van het jaar en wend…

Had ik beter toen geluisterd naar wat je nooit hebt gezegd doch van binnen hebt gefluisterd was de brug misschien gelegd. Had ik beter toen gekeken naar wat je nooit hebt getoond had ik misschien wel begrepen wie er in jou heeft gewoond Maar nu dat is uitgebleven bleef je voor me wie je was een altijd vertrouwde vreemde bij wie ik…

De wind is koud en winterdagen dwarrelen, fluisteren als droge bladeren. Ik herinner me opeens onze wandelingen in Parijs, de boulevard, de Seine, het jubelen van de felgekleurde herfst onder onze voeten. Waarom zijn we toen niet verder gegaan? Waarom moest het begin gelijk ook het einde betekenen? De wind is koud en winterdagen…

Weer is het winter en we beseffen eindelijk de onontkoombaarheid van het sterven. Naarstig zoeken we als kinderen met ademloze ogen naar halmen, sneeuwklokjes. We weten niet of er een lente voor ons ligt en lopen hand in hand het bospad af.…

Ik droomde met mijn ogen open dat je daar weer voor me stond en net als toen we gingen lopen keek ik met liefde naar je mond. Alsof je wist wat er ging komen bleef je heftig aan het woord wees mij op natuur, de bomen die daar stonden onverstoord. Toen je zag dat het zo laat was waarheid aan het licht gekomen wist je ook dat ik in je ogen…

Vijfenzestig. Men gaf mij een stok. Een stok, niet om mee te slaan, maar een stok om ermee te gaan van mijn bed naar het kippenhok of tot het café in de laan. Een stok, die ik nergens laat staan omdat men mij er niet mee griefde, want hij leidt mij, verkommerde haan, naar de laatste en hoogste geliefde, die, aan 't eind van mijn schamper bestaan…

We dragen in ons, zonder glorie, nog altijd onze dromen, een weg bewandelend bewaakt door berken, blanke zwaarden. Konden we ontsnappen aan de dreiging van de rede, het pad verlaten en de zilveren stem van de sprinkhaan volgen: op naar de purperen heuvels, drinken van het volle zonlicht, perziken eten in het gras, slapen op rode herfstbladeren…

De maan wiegt als wit linnen beroert door een bries uit sterren. Duisternis trippelt op zwarte muiltjes mijn kamer binnen en streelt mijn gezicht. In de verte zingt een minaret het avondgebed en ik, sluit mijn ogen.…

Twee ogen die stralen een mond die verleidt door mooie verhalen da’s mijn kleine meid. We gaan samen lopen de straat die is warm misschien ijsjes kopen ze trekt aan mijn arm. Twee ogen vol zorgen haar geest levert strijd hoe moet dat morgen zegt mijn grote meid? Zullen we gaan lopen een ijsje gaan kopen?…

Op het strand, mijn gezicht naar de oceaan gekeerd, zong ik met vissers terwijl we zware netten binnenhaalden. In de haven, stond ik schouder aan schouder met werkers, containers met vreemde schrifttekens van roestige boten takelend. Op de rotsen, zocht ik met mijn zoons naar schaaldieren, we vulden plastic emmertjes met exotische…

Ik ben mijn meisje kwijt ze wil me niet meer zien als ik zeg dat het me spijt komt ze terug misschien? Ik ben mijn meisje kwijt door iets dat ik liet gaan toen kreeg ik het verwijt dat ik haar niet zag staan. Ik ben mijn meisje kwijt kan alleen maar hopen dat ik na verloop van tijd de band weer kan knopen nu is harde werkelijkheid…

Gesproken, echt, hebben we nooit met elkaar dat was niet gegeven mijn jeugd is daardoor onvoltooid verleden tijd voor mij gebleven. Voltooid wordt die ook nooit meer met mijn jeugd voorbij, mijn vader heengegaan, hij komt me hoezeer ik zou willen ook niet meer nader. Het missen wat je nooit hebt gehad ook weten dat het niet meer komt omdat…

Donker, tijd beweegt zonder wil of reden, zonder geluid. Dan komen de nachtgestalten uit hun ijzige holen: beklemming en angst, beesten met gloeiende ogen. De oude wind steekt zijn misvormde hoofd op en ratelt met de blinden. Star wacht het kind op de ochtend.…

De razende vaart van de film. De verwarring. De ontknoping. Het scheuren. Het brandende celluloid. 44 jaar in 5 minuten en hier sta ik - stil - over nog eens pakweg 4 minuten is het allemaal voorbij: ik gooi mijn ticket in de lucht als een bruidsboeket.…

De stegen van de oude stad, oranje, geel en beige, blinken uit in onregelmatige schoonheid; het is alsof parallellen hier niet bestaan. Behalve dan aan de boulevard, waar palmbomen in slagorde de novemberwind weerstaan.…

Ik laat mijn gedachten vrij, ze buitelen door wolkenvelden en spelen met de wind. Op het koude schip bedek ik mijn hart met as om de gloed ervan te bewaren: licht sijpelt door opengesperde patrijspoorten naar de diepte van de oceaan. De scheepsbel luidt. De horizon kleurt rood. Ik wacht.…

Ik heb het altijd al pijnlijk gevonden: de manier waarop je je verbergt in eenzaamheid, maar wat kan ik eraan doen? Ongemerkt heb ik je ècht uit het oog verloren, je verdween gewoon: je sloot jezelf op in een hemel, een tombe. Hield je je maar meer met het leven bezig dan met de dood, dan had ik wellicht nu je hand vast willen houden…

In de reis ligt de bestemming: de weg de wolken het water het zand de jungle de rotsachtige helling beweging is bestemming nu en hier het doel er is geen daar en dan.…

Over gouden stoppelvelden vluchten de schaduwen van late vogels. Als donkere wijn spreidt de avond zich uit over het land. Nu kruipt mist tussen de kalende bomen aan de bosrand en van verre klinkt het roepen van een bronstig hert.…

Ik loop met hoge schouders door de stad, gehuld in stug zwijgen voel ik de koude. Auto’s en bussen zigzaggen om elke hoek, staal en glas op elke hoek. Aarzelend adem ik de ochtendspits en voel me als een kleine jongen in een veel te grote jas.…

Bovenop dat immense duin, bedwelmd door licht, verloor ik mezelf tussen wolken en aarde. Onzichtbaar voor altijd - de sterren. De maan - verdwaald, uit zijn omloopbaan geslingerd, met blindheid geslagen. Ik sloot mijn ogen en hield op te bestaan.…

Het middaguur verblindt de stranden: ondanks de late herfst rollen licht en branding als warme uitspattingen over het zand. Boven de uitgestrekte leegte wordt het roepen van meeuwen verdrongen door de overdonderende stem van de Atlantische Oceaan. Ik lik het zout van mijn lippen en houd bijna op te bestaan.…

Je hebt je hart zorgvuldig in perkament verpakt. Het ligt nu als een kostbaar boek in de kast van je borst. Je hoopt, je hoopt dat morgen al een zachte bries, een hand of warme adem het stof zal doen opdwarrelen. Dus je wacht op morgen.…

De cello huilt de glazen van de avond breken de cello huilt onophoudelijk zoals regen huilen kan of de wind de cello is ontroostbaar en huilt om verborgen gevoelens om verre stranden om magnolia om alles wat mooi is en onbereikbaar om de dode vogel in mijn hand huilt de cello het hart wordt gewurgd door zilveren snaren.…

Kleurige bomen sprankelen als een vuurwerk op het doek van de avondschemering, uit velden glijdt gedragen door nevelslierten de geur van een oude zomer. Een eenzame schimmel draait het hoofd naar de hacienda waar in stallen een jongen de snaren van zijn gitaar beroert.…

Dexter Gordon speelt, uit zijn bronzen saxofoon wervelt de herfstwind.…

En al deze vrouwen, hun lachen, de witte villa in een avondtuin van wandelen langs purperen struiken en bomen. En al deze vrouwen drinken zware wijn en gloeien op het voorhoofd van de jongen zo vragend.…

Aan de rand van het dorp leunt op zijn speer een rijzige man in een kleurrijk gewaad, het grijze hoofd geheven. Zijn ogen, bleke slakkehuizen bedekt met slijm, vermoeden de rode spiegel van de horizon. Achter hem huilt de wind droge tranen en in lemen hutten kermen ongeboren kleinkinderen.…

het bloedende lijf van de avondzon verdrinkt in de koude zee…