Alle inzendingen van Greta Casier

Als de zon verdwenen is uit je leven je weg alleen langs duisternis loopt als geen warmte nog wordt gegeven geen licht het wolkendek doorboort. dan slenter je langs kale wintervelden met mist en eenzaamheid verweven geen vogelzang die je komt melden waar zijn die zonnestralen gebleven. scheurt de zon dan toch de wolken door het lijkt…

Een warme nieuwjaarsdag, wandelen in de zon de kerstbomen zijn met zonnestralen overgoten in verstilde straten, waar de luiken zijn gesloten stap ik door het nieuwe licht en kijk niet achterom het lijkt wel of er vandaag niets is, dat écht moet of een glaasje bubbels schenken, met een nieuwjaarsgroet!…

de oude dagen klagen die de ballast van een voorbij jaar dragen lief en leed wordt straks met een gouden randje omhuld nog eventjes geduld wij gaan geluk en voorspoed wensen met kusjes en geschenken een deur wordt straks dicht gedaan wij mogen op nieuwe wegen gaan.…

tussen het oude en het nieuwe jaar hangt een warme winterse sfeer familie en vrienden komen weer wat dichter en knusser bij elkaar rond de feesttafel met wit linnen gedekt brandende kaarsen, bloemen en groen om aan het oog van iedereen te voldoen komt ’t kreeftmenu ten volle tot zijn recht als de klok de laatste minuten gaat tellen vloeit…

de dagen worden weer stilaan oud om weldra als nieuw te ontwaken hebben wij onze dromen opgebouwd of bleef het maar bij d' illusievlagen dragen wij nog de herinneringen mee of laten wij ze toch liever besterven waren wij met de gewone gang tevree of moesten wij, wat ons lief was, derven hebben wij onze tijd nuttig besteed misschien tot…

Terwijl ik kerstzakjes vul met snoep en lekkernijen, zie ik het roodborstje trippelen tussen de kasseien van de binnenkoer, het pikt en pikt en ik weet niet of daar werkelijk iets ligt. Het vogeltje hoort nu bij de winter en het eindejaar… Na heftige regendagen is de vorst eindelijk gekomen en kunnen we in verwarmde huizen wonen die ook feestelijk…

Laat ons allen samen naar de kribbe gaan en voor de armen en zwakken openstaan Jezus moet herboren worden in ieders hart zijn prille start werd wekenlang verwacht. Laat ons allen samen naar de kribbe gaan opdat d’ aarde in een nieuw licht zou staan ook voor hen die niet aanwezig kunnen zijn dat zij mogen delen in de vreugde van ’t Kindje klein…

De vrede door Het Kerstkind gebracht op een heldere, ijskoude winternacht brengt de mensheid nieuwe dromen om in een warm liefdeshart te wonen om in Zijn eeuwig licht op weg te gaan met de zekerheid dat Hij ons bij zal staan…

Jozef ’t is geen nare droom die toestand van Maria is niet gewoon toch treft haar geen enk’ le blaam Het Kind dat zij draagt is in Gods naam haar enige Zoon Jezus die zij zal baren moet u ook in ‘t hart aanvaarden die taak heeft God u opgelegd naarstige timmerman toegewijde vader zo werd hij sint Jozef afgebeeld…

Zij dolen langs doelloze wegen komen allerlei hindernissen tegen hongerig, afgemat en uitgeput voor de oorlogsgruwel gevlucht zij komen aan in een onbekend land iedereen kijkt hen argwanend aan kinderen op de arm en aan de hand zien zij deuren voor hen dichtslaan de winter komt met ijskoude nachten ze schuilen dicht in een tent bij elkaar…

Nergens te kunnen gaan geen deur die voor mij blijft openstaan geen mens die om me ziet... in het straatbeeld heet ik vuil en vies. Niemand die om mij komt vragen slechts storm en regenvlagen die me bedaren niemand die me ook wil horen mijn woorden gaan in het ijle weer verloren. Er is geen plaats voor mij ook niet op de achterste rij…

De glinsterende lichtjes aan de kerstboom zijn gedoofd… Het blijft gonzen door mijn hoofd... een fietsend kind werd aangereden en was op slag dood langs een wegberm staat een kruis met bloemen omhangen en een chauffeur zit met een wrang gevoel gevangen. Een sober bosje hulst siert nog het kruis in zijn huis en tranen, overal hangen tranen…

in donkere decembernacht wordt door Zijn komst het licht gebracht voor hen die naar vrede smachten maar in vertwijfeling wachten op de Redder van de mensheid die vol is van barmhartigheid voor die ziek zijn en erg eenzaam wordt Kerstmis voor allen heilzaam…

als de nacht blijft hangen tot ver in de morgen rijst groter 't verlangen naar 't licht dat nog verborgen maar nieuwer dan ooit zal verrijzen uit 't oosten een Kind met liefde getooid dat ons komt vertroosten met engelen die zingen en spelen op hun schalmei de duistere nacht verdringen voor jou en voor mij daarvoor is ’t wonder geschied…

De laatste maand december met moede dagen kort en koud zoeken naar genegenheid en warmte in iemand die innig van ons houdt. Liefde moet ons blijven dragen doorheen een sombere tijd van storm, sneeuw en regenvlagen tot het licht van kerstmis ons bevrijdt. Ontwaken in een wereld van wit met hart en ziel die reeds geklaard op het nieuwe jaar…

Treurig, treurig als de wolken hangen de ziel vergrijst door het morgengrauw ‘t eenzaam hart kent ook geen verlangen als niemand het nog zegt: ik hou van jou. De hemel draagt een zware loden mantel met verharde tranen die nooit uitgewist waar alleen de somberheid doorwandelt en nergens schuilt een blij of lief gezicht. De aarde ligt eenzaam…

Ik had pijn, ik had verdriet en wilde vergeten, vergeten zoveel maar het lukte, het lukte niet, Ik trok naar vreemde landen en dacht : daar lukt het me wel naar hoger bergen, wijder zeeën breder en langer stranden... Ik ging en ging maar verder door toen ik plots iemand vermoedde In mijn spoor en toen ik verzeild zat in het zand voelde…

het is vies en nat weer, we zitten stil in huis... kijken hoopvol uit naar de komst van onze Heer die tot ons zal komen als een Kindje broos en teer we bereiden ons hart voor op een warme thuis daar zal Hij onze liefde en genegenheid ontvangen want al weken lang is onze hoop en ons verlangen omdat nieuwe leven een bijzondere plaats te geven…

midden de koude winternacht wordt de bedding van mijn hart door een Kind verwarmd zijn glimlach zal ik zien met de ogen van mijn ziel Zijn Woord zal in mij groeien door Zijn Geest geopenbaard en het zaad van gerechtigheid zal kiemen en vrede brengen langs alle wegen waar kerstrozen van liefde bloeien...…

Eind november : kerstplannen liggen reeds klaar de vierde coronagolf woedt hevig over ons land voor horeca, evenementen, kerstmarkten faliekant en komt het kerstsouper met familie ook in gevaar? Het overlegcomité bracht verstrengde maatregelen aan; gaan wij op kerstnacht, in vrieskou rond een vuurkorf staan?…

De dagen van ons leven staan in Zijn levensboek geschreven onze weg heeft Hij nauwkeurig uitgetekend duur en afstand precies berekend toch is die weg niet voor iedereen gelijk, voor d’ ene loopt hij over rozen, voor d’ andere door slijk, voor d’ ene kort voor d’ andere lang maar eenmaal aan de grote doorgang is niets meer van belang…

de dagen dragen alleen nog nachten en ver vooruit zie ik geen ommekeer gebed kan het verdriet verzachten al zit ik het liefst in een stil geween nog bind ik mij aan herinneringen die moeizaam zwerven door mijn hart van mooie dagen die te vlug vergingen en nu lange uren vullen vol van smart de pijn die niet wil verzwinden schrijf ik in droeve…

Tingeling, tingeling, de kerstman komt eraan vanuit het Hoge Noorden is het schrikken langs de drukke baan. Hij glijdt met zijn grote slee en alle kinderen mogen voor een ritje mee. aan zijn zilveren baard mogen ze niet trekken zijn rode puntmuts niet rechtzetten. even proeven van het lekkers in zijn mand en die braaf zijn krijgen nog een hand…

Twee lindebomen eeuwenoud, stoere wachters aan de kerkhofpoort.…

Zij heeft in de nacht een kaars ontstoken voor iets waar ze innig op blijft hopen waar ze liefst als de dood over zwijgt dat niet sterven wil en een verlangen blijft. Smekend over het flikkerend licht; in tranen, weemoed en wanhoop lijkt het of ze schreden hoort nader komen en iemand een zwaar pak wegneemt boven het hoofd. Een stem begint…

De kinderen spelen onder de linden in het park en luisteren naar de wind die in de bomen zingt mild is de najaarszon en van ’t puurste goud of de zomer niet scheiden wil, nog even draalt om zijn bloemen en bladerdracht weg te geven… uiteindelijk wint toch de herfst met storm en regen en vallen ze vlug de blaren, die moe gehangen hij…

Ik ontsteek de kaarsen en sluit de gordijnen de winteravond komt stilaan weer in zicht ik neem mijn laptop en begin te schrijven binnen in mij daar brandt reeds helder licht ik weet niet waar het vandaan is gekomen en waarom het nu plots in mij wonen wil het spreekt en straalt liefde uit naar boven en maakt alles om mij heen sereen en stil…

boven de sterren waar de hemeltuin ligt in d' eeuwige luister van liefde en vrede daar komen wij aan op onze laatste reis en brengen alleen onze zielenschat mede moede van een korte of langere levensrit en angstig hoe Hij tegenover ons zal staan zal Hij niet vragen naar ons aardse bezit maar wat wij voor elkander hebben gedaan hebben…

Na een lange nacht zijt Gij toch gekomen al weet ‘k niet hoe ‘t eigenlijk is gebeurd stil en geruisloos, kon u zelfs niet horen en hebt geheeld wat lang was verscheurd na een lange nacht zijt Gij toch gekomen na lang smeken en bidden stond Gij daar hebt Gij eindelijk mijn frustraties ontnomen en stak een moeilijke puzzel weer in elkaar…

D’ eerste maal dat zij ging naar zijn graf met in haar armen ‘n bosje witte chrysanten vielen de tranen op de mouw van haar jas en kleumerig grauw werden haar handen trillend van angst stond ze voor ‘t ijzeren hek de stapels bloemenkransen lagen nog fris om haar mond speelde ’n zenuwachtige trek verslagen was zij door ‘t ondraaglijk…