inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

hartenkreet (nr. 55.259):

EEN BOSJE WITTE CHRYSANTEN

D’ eerste maal dat zij ging naar zijn graf
met in haar armen ‘n bosje witte chrysanten
vielen de tranen op de mouw van haar jas
en kleumerig grauw werden haar handen

trillend van angst stond ze voor ‘t ijzeren hek
de stapels bloemenkransen lagen nog fris
om haar mond speelde ’n zenuwachtige trek
verslagen was zij door ‘t ondraaglijk gemis

zij moest haar levensweg heel alleen gaan
hun zo begeerde kind was er nooit gekomen
zij voelde de zinloosheid van haar bestaan
nu alles wat zij liefhad haar werd ontnomen

uitzichtloos lag de verre toekomst voor haar
zou zij ooit nog haar liefde kunnen schenken
iedere minuut leek zelfs zo ongelooflijk zwaar
als zij aan die kille eenzaamheid moest denken

de herfstwind beet snijdend in haar gezicht
dorre blaren dwarrelden op haar haren neer
viel er maar uit de hemel een teken of bericht
maar wolken verduisterden ’t licht om haar heen

langs een smal zijweggetje ging ze de weg terug
haar gedachten bevroren door kou en verdriet
hoorde zij nog maar eens zijn stem of zijn gekuch
toch was er Iemand in de kamer die haar niet verliet.

Schrijver: Greta Casier, 25 oktober 2021


Geplaatst in de categorie: afscheid

4.0 met 11 stemmen aantal keer bekeken 865

Er zijn 3 reacties op deze inzending:

Naam:
Hilly Nicolay
Datum:
30 oktober 2021
Ontroerend en o zo mooi Greta.
Naam:
Anneke Bakker
Datum:
28 oktober 2021
Ik ril en krijg het koud bij het lezen van dit rakend droef-mooie gedicht.
Hoe herkenbaar, en met diep respect gelezen Greta.
Naam:
Antonia
Datum:
26 oktober 2021
Met ontvoering gelezen Het is alsof je die weg zelf loopt ze moet zoeken naar Hemelse taken die zijn nog kan gaan verrichten bij gezondheid

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)