Alle inzendingen van Gust Adriaensen

De zwarte schaduw van de soldatenkruisen, verdubbelt de smart.…

Dit is de dag der kanteling. Het wit is nog voor even. De koude bijt niet meer. Het ijs begint te kraken. De wind ruimt naar het zuiden. De zilverreiger is weer zichtbaar. Schapen grazen het gras weer bloot. De voederplank blijft leeg. Sporen smelten weg. De winter stopt ermee. De lente dringt zich op.…

Amper kleurverschil tussen hemel en aarde, enkel gescheiden door de zwarte weipalen en het rag der boomkruinen.…

De beoordelaar verslindt gedicht na gedicht enkel op papier. De digitale hoogbloei is hem verbijsterend vreemd.…

In de brievenbus het laatste telefoonboek: 'onze' tijd verdwijnt.…

Op de kale tak bollen twee duiven zich op: grijze kluwens wol.…

Van achter het raam zie ik de sneeuw mijn kleine wereld verruimen. De stilte groeit mee, ook in mij. Al lang geen kinderen meer die opgewonden gillen of per se naar buiten willen. Ik blijf dus maar staan om van achter het raam intens te kijken naar het geluidloze wit. Alles lijkt zo perfect. Mijn vrouw vraagt, licht verwijtend…

De zon en het blauw herscheppen ranke stammen tot een kathedraal. De weerspiegeling van eikenboom en wolken: bron van mijmering.…

Op de grijze rots hoog naast de wilde rivier denk ik aan mijn jeugd, de blijde kinderdromen van veertig jaar geleden.…

Ik verdwaal in de dagen, ook al zijn er maar zeven. Ze gelijken op elkaar, een monolithisch blok. Net als de mensenmassa, zij schuift door de winkelstraten. De tijd wist zichzelf uit, langzamerhand. Ik vlucht naar mijn jeugd, herkenbare tijd. De morgengeluiden in het huis, de feestelijke zondag. Daaraan klamp ik me vast, in…

Op wandel langs de Grote Gracht verdwijn ik in de schaduw van mijn vrouw. De zon wriemelt door de blaren en geeft nog milde warmte af. Er is gefluit van vogels her en der. Gaaien krassen. De lucht is blauw. Boterbloemen bloeien. Voorbij het pad verschijn ik weer alsook de schaarse auto's. Een haan kraait honden blaffen. De…

Het dorp ademt rust omringd door vruchtbare velden. De kerktoren waakt. Een kronkelend pad, een huis tegen de glooiing: oase van vrede. De trotse hoeve heerst nog over het landschap. Zal zij verdwijnen? De novemberzon werpt lange schaduwslierten over de akkers. Uit het akkerland rijst de tumulus omhoog. De doden rusten. De…

Ik dacht: hoe lang is het reeds geleden dat ik voor jou iets geschreven heb? En ik toog aan het werk. Ik haalde me je lichaam voor de geest wat verre van onaangenaam was. Doordringen in je verstand je gevoelens was zoveel moeilijker. Maar er ontstond een magische ruimte waarin we eindeloos ons voortbewogen in volkomen harmonie en taal…

Zeg me wie ik ben: een ruiter die zijn paard bestijgt en door de luchten klieft op zoek naar wolkenvelden waar hij eeuwig draven kan? Zeg me wie ik ben: een boer die traag zijn land bewerkt in elk seizoen zichzelf verliest gebogen naar de grond die ooit hem bergen zal ? Zeg me wie ik ben: een dichter die zijn woord verstaat en in de…

Wat een gedoe. De maskerade houdt maar aan. Mondkapjes in de straatgoot, in de struiken langs de wandelpaden, bungelend aan het fietsstuur, losjes om de pols, weggezakt tot in de nek. Wat een gedoe. Soms kruisen, bij nader toezien, goede kennissen elkaar. Vanuit de onderarm ontstaat een beweging richting handdruk. Een bruuske counter…

Coronabubbels vliegen ons om de oren. 't Zijn barre tijden.…

In de hangmat onder de notenboom met de krantenfoto voor me, zie ik hoe een Schiedamse jongen ontsnapt uit zijn kamer, de weg naar het Licht vliegt, weg van zijn angsten, voorgoed.…

Mild geroezemoes op het terras aan de plas. Een trage zomer.…

Donkere kruinen breken de gloed van de zon. De Heische Beemd bloeit. Licht richt de korenbloem op. Stilte én gezang alom.…

Weken met tijd lagen achter ons, een zee van tijd, waarin soms verveling als een vloedgolf ons belaagde. Nu, geen uren, geen dagen, geen tijd meer. De zee heeft zich teruggetrokken. Ruimt groeit almaar, moeilijk definieerbaar, een prettige doezeling. Morgen komt de tijd weer opzetten, agressiever dan ooit. Agenda's vullen zich…

Zo geruststellend de helle klank van gleiswerk 's middags bij de vaat. Buiten straalt de lentezon, woedt corona ongemerkt.…

Het was geen tijd. De lentezon deed alles openbreken, de wereld om me heen bleef leeg en stil. Nieuwe vogels hoorde ik zingen. Vuurwantsen zag ik het terras veroveren. Vreemde wezens vulden dag na dag het scherm. De dagen gingen hun eigen weg, we konden ze niet volgen, we verdwaalden. Eén ding stond voor mij vast: die anderhalve…

Het journaal ging met mij aan de haal naar een afgedreven ijsschots ver noordelijk, met daarop een beer, -een fraai beeld waarin ik me installeer-, helaas, zij slonk zij kromp zij zonk. Mee de dieperik in. Het water toch nog koud. Té. Hulpgeroep werd niet gehoord. ‘Wordt’ evenmin. Dan maar verzuipen. Niets aan te doen.…

Paasbloemen bloeien zoals in elke lente. Het feest wordt gemist.…

Op de derde dag schitterde de lentezon in ongerept blauw. Ze versterkte de stilte. Een stolp staat over het dorp.…

De bloemen zijn verslenst, de tranen reeds gedroogd. Nu komt de droeve tijd dat plots de lege plek het hart beklemt. Of het verlangen naar de woorden die ik niet heb uitgesproken, de niet geschonken tederheid, een pijn verwekt die me merken zal mijn leven lang. Of soms verwacht ik in de zon het vertrouwde beeld van moeder op bezoek en…

om negen uur in pyjama ontbijten gebakken spek eten en je boterham in het nog kissende vet soppen bruine suiker d’ er op twee klontjes in de koffie een wolkje melk je goed uitrekken en luidruchtig geeuwen de hond het konijn de kat op je gemak voeren dan weer wat in huis of in de tuin liggen rondlummelen soms fluitend de krant gelezen…

Kabbelend water beroert alle zintuigen. De lente meldt zich.…

Een blinkend harnas verhindert niet het gebaar dat eeuwen trotseert.…

Almaar meer denken aan winters van vroeger: blanke sneeuw, kanjers van pegels, ijsbloemen op het venster, nu het midden januari is, springt lente te voorschijn in de vogels in de bloemen in de struiken. Verwarring is troef. Ook in mij.…