Alle inzendingen van Gust Adriaensen

Voor de herfst van ’t leven, nu een huis, doorstraald met lentelicht, waar niets nog dringend moet, er ruimte is en tijd, een vriendelijke groet, een hand die helpt, een troostvol woord, een blije lach. Heerlijk is: ontwaken in ons huis, de geborgenheid van binnen, want er is buiten. De zon schijnt, vogels fluiten, de wind huilt, kerkklokken…

Huis van volwassenheid, zomerhuis vol kracht. Een kind, een man, een vrouw, onvermoeibaar in hun dromen. Vreugde, zorgen, toch geborgen. Besef van afgenomen kracht vlugger dan verwacht, kinderen weggedreven in hun werelden, sneller dan gedacht. Gemis, verlorenheid, om te veel lege kamers, in te grote tuinen.…

Geboortehuis, lentehuis. Herinnering maakt ons weer kind. De dagelijkse rituelen, de geluiden van elk uur, de kleine kamer boven. ’s Avonds hoor je de lentewind stemmen van buurtende boeren verwaaien met geruis van blaren, hoor je geritsel van muizen en moeder die rustig zegt: ‘De kat deugt niet.’, hoor je het schuiven van de grendel en…

uitbundige boerenbruiloften: wapperende vaandels mutsen vlammend rood tussen het grauw zogende moeders plassende boeren dansend paar hondje centraal.…

Een mooie meidag. De grasmachines ronken. De honden blaffen. Achter de hoge heggen slechts vermoeden van mensen.…

Schiet de kersenpitten weg van tussen je duim en wijsvinger ver de vijver in. Zie hoe de eenden toegezwommen komen en verontwaardigd rechtsomkeer maken. Lach je dan een bult -verontwaardigde eenden zijn lachwekkend- zodat de voorbijgangers verbijsterd blijven gapen naar die niet alledaagse metamorfose. ‘s Avonds kun je dan nog genieten…

Schoonbroek, het fraaie dorp van Job, een man van God. De voorspoed gepenseeld, in hout gebeiteld lijden. Dispuut van vrienden, alleen om te verleiden. De vragen tevergeefs, 't verstand verklaart geen pijnen. En toch. De diepe smart verdrongen, de wanhoop overwonnen. Want, Job, de Godgetrouwe, weet: Jahweh laat me…

Gregorianen, terecht fier als een gieter, zingen Gode lof in de mini-Sint-Pieter van het stadje Oudenbosch.…

De zanglijster zingt de botten uit de twijgen in de Kwarekken.…

De koude ligt gestold in de dichtgevroren poel waarrond de kraaien samentroepen. De weide is een kader waaruit het paard en de koeien weggesneden zijn. Van achter het venster haal ik de dieren uit de stal vandaan en plaats ze in de vlakte waar ze nu te dromen staan en kou te lijden. Maar daar geef ik niet veel om als ikzelf het maar warmer…

Nienke “Zeg maar in de telefoon: Nienke al wakker, tegen oma.” Resoluut schudt ze nee. Even later neemt ze de hoorn drukt links en rechts een toets in. “Allo oma. Nienke wakker. Pop ook.” Hoorn schots en scheef neer. Antwoord hoeft niet. Bijna twee is ze.…

Het nieuwe leven in je schoot is ver weg in de nevelen van de tijd weer geboren worden. Is je schaduw werpen in de toekomst, langgerekt, zoals bij lage zonnestand. Maar ook een schicht, van zulke intensiteit dat via ons de eeuwen worden samengebrand tot de meest voelbare essentie.…

Zorgvuldig in de gaten gehouden wanneer het laatste blad van de lindeboom in de tuin zou neerdwarrelen. Het viel samen met het neerstrijken van de eerste staartmees op de voederplank, met geweerschoten in de Lommelaer, met het langer draaien van de verwarmingsketel. We zijn er klaar voor. Voor het koude seizoen.…

De schoen stond klaar, wat hooi, een raap, het briefje met de wensen in pijnlijk schoonschrift, onder de plattebuiskachel. Op de koude zolderkamer met gespitste oren, met kloppend hart, vol spanning liggen luisteren naar elk geluid, elk gerucht. Onder de dekens je schuilhut bouwen, dromen van heerlijke dingen, rillen van angst voor…

De kasteelhoeve biedt warme geborgenheid. De IJzervlakte laat de strakke wind vrij spel, toont scherp de witte zerken.…

Diep in mijn herinnering ligt mijn kindertijd geborgen als een appel rijpend in het warme hooi. De plek in de donkere schuur, de hoogte, de diepte, je vingertoppen over de gladde schil, glimlachend: hij is er nog.…

Het spel der kinderen is een spiegel die ons steeds opnieuw verraadt. We zien onszelf met onze kleine kanten. We horen ‘t ruwe woord de dreiging of de straf of soms een klaterende lach. Hij corrigeert voortdurend onze ogen zo bijziende wanneer hun blik onszelf bestrijkt.…

Jij zei: “Dit is mijn innigste wens: de tijd vasthouden zoals ik jou in mijn armen druk. Maar helaas, hij glijdt weg als het mulle zand tussen mijn vingers.” Zei ik daarop: “Ik ben de tijd, het mulle zand, de zoele wind, een kringel rook.” Jij zei: “Onze kinderen, hun diep verdriet, hun blije lach, zijn in mijn hart gevangen tijd.…

Het flikkerend licht door de wand van herfstkleuren. Dan de najaarszon die ongehinderd schittert, wijl jij door de Kempen fietst.…

De herten burlen. Hinden luisteren schichtig, ver weg in het bos.…

Als ik gewoon de letters A tot Z kortom het hele alfabet zorgvuldig neerschreef, zou dat een gedicht zijn? Als ik gewoon de dingen op 't bureau van links naar rechts zorgvuldig beschreef, zou dat een gedicht zijn? Als ik gewoon de volgende regel onbeschreven liet, zou dat een gedicht zijn? Als ik gewoon de i, de k,…

Het versgeploegde veld bezaaid was vlug al omgedraaid in vinnig groene stengels. Toen ving het huis in d’ andre straat langzaam te verdwijnen aan. Nog even dreef de zwarte klink en ook de boer zijn bovenhelft boven het mobiel gewelf. Een week nadien, ‘t was wasselijk weer, bewoog nog slechts zijn norse kop over de wiegende maïszee. En opgelet…

Alvorens ze aarzelend fluisterde “ja” verschikte ze nog even iets aan haar decolleté zodat, terwijl zij steunde op haar elleboog, de vingers van haar slanke, fijne hand langoureus-weemoedig de kralen van haar halssnoer nauwelijks raakten. Na duizend oefeningen was zij er tevens in geslaagd haar welgevormde benen zo te plaatsen dat zij een…

Toen ik vanmorgen opgewekt mijn huis verliet, vond ik de straat niet meer. Nochtans was ik er zeker van: de dag voordien lag zij er nog. Wat doe je dan? Je draait je om en wilt het schokkend nieuws vertellen aan de uwen. Helaas, het huis, je thuis, was ook verzwonden. Er zat niets anders op, zo dacht ik toch, dan in de witte, zachte wolk…

Van veel dieper dan zijn verbrokkeld verstand zijn verwoest bewustzijn komt het kruisteken dat hij slaat bij aanvang van zijn laatste ademtocht. Het heelt het helpt. Hij glijdt onweerstaanbaar en moeiteloos weg uit dit leven. Wat blijft nog enige tijd? Een schamel lichaam dat ik groet hopend voor hem voor mij dat zijn geest voortleeft…

De wereld van mijn ouders, mijn wereld, valt in puin. Het nieuwe China raast vlakbij voorbij. Mijn oude ogen zien, begrijpen doe ik niet. Nog even zal ik langs de straat de laatste groenten uit de laatste tuin te venten staan. Angst grijpt mij aan: mijn oude China ligt in puin.…

Achter het brede venster zie ik rechts van mij op twee verlichtingspalen afstand, een meisje van omstreeks tien tussen een blauwe auto en de zilvergrijze ceder in het voortuintje van mijn buur, mijn gezichtsveld binnenglijden. Als zij nadert zie ik zeer precies -sinds gisteren heb ik overigens sterkere glazen- dat zij een groene jas draagt…

Jij bent twintig ik ben zestig. Wandelen over de zandweg -heide aan weerszijden- over het pad door het elzenbroek langs het ven -roerloos staat een reiger bij de waterlelies- langs de rand van bos en heideveld -het aroom van hars en nectar-. Ik ben zestig jij bent twintig. Bij een glas -mannen onder elkaar maar ook kind en man…

Een dag in juli. Zo stralend is jouw gezicht in het witte Thorn!…

siddertak trippeltrap kijk het roodborstje is teruggekeerd misschien is het een ander misschien is het niet weg geweest toch zeggen wij HET roodborstje is er weer snikkikkend in de dwarrelblaren…