Alle inzendingen van Gust Adriaensen

Middelheimtanka – zaterdag 29 maart 2014 Lente in het park. Vorm en lijn onverstoorbaar in de zoele bries. Geluk fladdert in mijn hart als prille berkenblaadjes.…

Oud-leerlingendag. De lentebloesems geuren. Stralende ogen. Een gordijn schuift voor het nu. Mannen worden weer jongens.…

Mijn onderrug één doffe pijn. Opstaan een moeizaam proces. Onzeker op mijn benen loop ik naar de badkamer. Wat ik voel in mijn knoken zie ik aan mijn gezicht: ik word snel oud. Sneller en sneller.…

Werbeek Omstreeks 1920 --------------------------------- De oogst komt eraan het werk moet worden gedaan. Twee mannen ontbreken. Met elke houw van de pik snijdt de smart in het hart. -------------- Tranen van verdriet om onherstelbaar verlies. Miljoenen treuren.…

Victor Adriaensen 22 juli 1887-19 februari 1915,Nieuport-Nieuwpoort ------------------------------------------------------------ Keek je hoopvol uit over de watervlakte toen een verdwaalde kogel je in het hart trof à Nieuport? Of stootte je op een Duitse bajonet in de moordende muizenval van een veroverde loopgracht à Nieuport? Maaide…

Karel Adriaensen 26 augustus 1885-24 augustus (?)1914 ----------------------------------------------------- Scheurde een voltreffer jou aan flarden en herleidde hij je lijf tot verloren geraakte puzzelstukjes à la retraite de Namur? Verzoop je in een krater die al vlug gevuld raakte met oorlogspuin, een vergeten speld in een hooiberg…

Mijn vader schreit. Tachtig jaar na het ontbranden van de Grote Oorlog ziet hij twee broers de ransels op de rug de uniformknopen blinkend in de augustuszon de straat van het gehucht uitgaan. Kussen wordt hier niet gedaan een handdruk is een vreemd gebaar. Hij staat, een kind van negen, op de opstal bij het oude huis en kijkt ze…

Hotelgast bij het venster -------------------------- De melkbleke zon Zinkt weg in de trage Maas. De herfst is alom. De Hamert --------- De kudde schapen Graast onverstoorbaar verder. Ons bestaan telt niet. Ruïne Bleyenbeek ---------------- Bouwval Bleyenbeek Vol ijver gerestaureerd. Verlangen naar toen. Het Lange Ven -…

De Red Star Line start tocht in de Scheldebocht: een spoor van tranen.…

Het snelstromende water van de Witte Nete bekijken gebogen over de reling van Schaapsgoorbrug, baliekluiven? De dichtbegroeide oevers van de Witte Nete afspeuren, gebogen over de reling van Schaapsgoorbrug, geduldig wachten. Zie ik een ijsvogel onbeweeglijk op een tak? Of reeds zijn plotse duik het water in? Bemerk ik de krachtige…

Het water van de Witte Nete kolkt. Het rad tegen de verweerde muur draait. Het gebouw zo puur van vorm ligt onrustig gespiegeld in het wiel. Op het terras bij een glas soes ik weg in de lentezon in het geroezemoes in het watergebruis droom ik weg over de blauwe bossen de hooggelegen akkers de natte beemden over de…

Op de rotshelling zetten kinderen zich schrap. Trots in hun ogen.…

Biggeseetanka Grillige inktvis, de lieflijke Biggesee: verzwolg hij dorpen? bood hij de ontheemden troost? de weemoedigen wortels?…

Wat doe je met de lente? Stap je ze tegemoet en vergezel je haar drie maanden lang door bedwelmende geuren en kleuren en bewegingen vol energie en belofte? Zoals de vrouw van je dromen naast je wandelt in de mooiste tijd van je leven? Of treed je bij haar binnen, vermeng je je met haar en word je zelf lente al is het voor korte tijd…

in de nieuwe taal die wij moeizaam vormen ontstaat het nieuwe verbond niet de woorden zijn anders maar wel hun rangorde en hun geladenheid ook de kleur der klanken de trillingen der lucht scheppen een nieuw idioom zelfs de taal der stilte dreigend rustgevend is verschillend van vroeger neem nu als proef op de som lichaam geest…

Juni is halfweg. De langste dag komt eraan. Weemoed vult mijn hart.…

Uit een scherp omlijnde zwarte wolk, viel plots een malse regenbui. ’t Was mei. Het dal van de Geul vulde zich met nevel, die op slag verdween toen de zon weer verscheen. Die legde een zilveren schijn over de rimpelingen in de duizend kronkelingen der rivier, waarlangs wij liepen, een lange sliert. Her en der las ik een gedicht, in…

Oude kastelen voor Achterhoekse heren: dromen op de fiets.…

‘Ik moet dringend’, zegt mijn kleinzoon van vier. Maar hij drentelt nog, dus por ik hem aan. ‘Vlug naar het toilet, anders doe je in je broek.’ Hij keert zich om, zijn gezichtje vol verontwaardiging. ‘Da’s echt dom van jou’, klinkt het gedecideerd. Ik beken direct schuld, hij is een grote jongen, Zoiets overkomt hem niet. Dan rent ie…

gezwind fietst zij zijn dromen binnen feilloos voeren hersenkronkels haar over de neusbrug van bretagne onderstboven slalomt zij tussen dolmens en menhirs zijn verlangen haar te vangen is zoveel groter dan zijn armbereik ook wanneer zij voor zijn voeten valt en hij geen vin verroeren kan 'typisch droom' beseft hij in zijn…

Terwijl ik naar boven glijd kijk ik naar beneden diep in mijn verleden. Mijn jeugd is helder, lichtvlekken weet ik mijn rug beschijnen en almaar meer verdwijnen in een grimmig grijs, terwijl ik somber stijg.…

Het kind dat ik was stapte door bossen en gras rook de geuren zag de kleuren droeg zijn kindervreugden en -tranen van gehucht tot gehucht.…

Fris narcissengeel prijkt boven de maagdenpalm. De tuinfluiter zingt.…

De rode zon daalt waar de kalme zee eindigt. Ver weg wacht mijn zoon.…

Van kindsbeen af de onwrikbare zekerheid bijgebracht: het begin der seizoenen valt op de 21ste dag. Nu aan het wankelen gebracht. Wetenschappers, berekeningen, evenaar, zon, onbegrijpelijke dierenkeerkingen: zij brengen me niet van mijn stuk. Kleindochter roept gedecideerd: 'Opa, jij bent verkeerd. De lente begint op MIJN verjaardag!…

Het was het laatste weekend van maart, dus nog maar enkele dagen lente. Nog voor de watertoren van Lichtaart constateerden we drie verpletterde eekhoorntjes. Het enige gave wat restte was hun pluimstaart. Het onophoudelijk gekrijs der meeuwen boven het Zwart Water kon de vraag naar het waarom niet verdringen. Diezelfde zondag schoven…

(In memoriam S. G.) Mijn leven voltooid zoals de huizen die ik bouwde. Klaar voor de laatste reis, benieuwd wat komen zal. Mijn vrouw en kinderen aan mijn zij, dicht bij mij, hun warme blik en groet, zo is het goed. Ik draag hen allen mee in eeuwigheid.…

Vuursalamander kwetsbaar op de weg naar Melk. Volmaakte schoonheid. De Jakobsweg, die wij gaan, kwetsbaar alleen, tezamen.…

Campinastrand. In de ondergaande zon intens schaatsplezier.…

Er waren koeien in glooiende weiden, bloemenweelde en maretakken. Er was regen, wind en zon en zelfs een donderslag. Kortom, een heerlijke dag en nog een, nog een, waarin wij stapten, amper besef van tijd, wel van eeuwigheid. Geluk kon niet op. Maar stilte overheerste, vol van branieachtige energie en nabijheid zonder woorden. Alsof…