Alle inzendingen van Gust Adriaensen

Diep in mijn herinnering ligt mijn kindertijd geborgen als een appel rijpend in het warme hooi. De plek in de donkere schuur, de hoogte, de diepte, je vingertoppen over de gladde schil, glimlachend: hij is er nog.…

Het spel der kinderen is een spiegel die ons steeds opnieuw verraadt. We zien onszelf met onze kleine kanten. We horen ‘t ruwe woord de dreiging of de straf of soms een klaterende lach. Hij corrigeert voortdurend onze ogen zo bijziende wanneer hun blik onszelf bestrijkt.…

Jij zei: “Dit is mijn innigste wens: de tijd vasthouden zoals ik jou in mijn armen druk. Maar helaas, hij glijdt weg als het mulle zand tussen mijn vingers.” Zei ik daarop: “Ik ben de tijd, het mulle zand, de zoele wind, een kringel rook.” Jij zei: “Onze kinderen, hun diep verdriet, hun blije lach, zijn in mijn hart gevangen tijd.…

Het flikkerend licht door de wand van herfstkleuren. Dan de najaarszon die ongehinderd schittert, wijl jij door de Kempen fietst.…

De herten burlen. Hinden luisteren schichtig, ver weg in het bos.…

Als ik gewoon de letters A tot Z kortom het hele alfabet zorgvuldig neerschreef, zou dat een gedicht zijn? Als ik gewoon de dingen op 't bureau van links naar rechts zorgvuldig beschreef, zou dat een gedicht zijn? Als ik gewoon de volgende regel onbeschreven liet, zou dat een gedicht zijn? Als ik gewoon de i, de k,…

Het versgeploegde veld bezaaid was vlug al omgedraaid in vinnig groene stengels. Toen ving het huis in d’ andre straat langzaam te verdwijnen aan. Nog even dreef de zwarte klink en ook de boer zijn bovenhelft boven het mobiel gewelf. Een week nadien, ‘t was wasselijk weer, bewoog nog slechts zijn norse kop over de wiegende maïszee. En opgelet…

Alvorens ze aarzelend fluisterde “ja” verschikte ze nog even iets aan haar decolleté zodat, terwijl zij steunde op haar elleboog, de vingers van haar slanke, fijne hand langoureus-weemoedig de kralen van haar halssnoer nauwelijks raakten. Na duizend oefeningen was zij er tevens in geslaagd haar welgevormde benen zo te plaatsen dat zij een…

Toen ik vanmorgen opgewekt mijn huis verliet, vond ik de straat niet meer. Nochtans was ik er zeker van: de dag voordien lag zij er nog. Wat doe je dan? Je draait je om en wilt het schokkend nieuws vertellen aan de uwen. Helaas, het huis, je thuis, was ook verzwonden. Er zat niets anders op, zo dacht ik toch, dan in de witte, zachte wolk…

Van veel dieper dan zijn verbrokkeld verstand zijn verwoest bewustzijn komt het kruisteken dat hij slaat bij aanvang van zijn laatste ademtocht. Het heelt het helpt. Hij glijdt onweerstaanbaar en moeiteloos weg uit dit leven. Wat blijft nog enige tijd? Een schamel lichaam dat ik groet hopend voor hem voor mij dat zijn geest voortleeft…

De wereld van mijn ouders, mijn wereld, valt in puin. Het nieuwe China raast vlakbij voorbij. Mijn oude ogen zien, begrijpen doe ik niet. Nog even zal ik langs de straat de laatste groenten uit de laatste tuin te venten staan. Angst grijpt mij aan: mijn oude China ligt in puin.…

Achter het brede venster zie ik rechts van mij op twee verlichtingspalen afstand, een meisje van omstreeks tien tussen een blauwe auto en de zilvergrijze ceder in het voortuintje van mijn buur, mijn gezichtsveld binnenglijden. Als zij nadert zie ik zeer precies -sinds gisteren heb ik overigens sterkere glazen- dat zij een groene jas draagt…

Jij bent twintig ik ben zestig. Wandelen over de zandweg -heide aan weerszijden- over het pad door het elzenbroek langs het ven -roerloos staat een reiger bij de waterlelies- langs de rand van bos en heideveld -het aroom van hars en nectar-. Ik ben zestig jij bent twintig. Bij een glas -mannen onder elkaar maar ook kind en man…

Een dag in juli. Zo stralend is jouw gezicht in het witte Thorn!…

siddertak trippeltrap kijk het roodborstje is teruggekeerd misschien is het een ander misschien is het niet weg geweest toch zeggen wij HET roodborstje is er weer snikkikkend in de dwarrelblaren…

Een dag in mei: gras knippen onder een bloeiende kerselaar. Maarten, naast mij, verdeelt de rollen. 'Wij zijn twee honden.' Ik zeg, want onderscheid moet er zijn: 'Jij bent een hondje.' Waarop Maarten: 'Nee, ik ben de hond. Jij bent de hond met de grasschaar.' Daarmee gaan we beiden akkoord.…

Dit landschap lijst ik in: gras en bloemen een weelderig palet daarbovenuit de jonge struiken en de sombere bomen hoog in de lijst zweeft een wolk het blauw voorbij wees niet gehaast neem nog wat tijd op de rand van bos en wei staat wellicht een ree aandachtig of een vlucht duiven zwenkt de omlijsting binnen verdwijnt naar het…

Dit is de tijd waarin nieuwe kracht door alles vaart. Het gras groeit groener, de wind is zoeler en soms hoor je 's avonds reeds buurtende buren. De kinderen huppelen naar buiten. Ze dansen met vriendjes over de nieuwe straat met kleurige linten in hun blonde haar.…

Ik wil je vangen in een woord zacht uitgesproken, je warm wegbergen in de palm van mijn hand en mijn vingers voorzichtig om je sluiten zoals een kind een vogeleitje. Ik wil je openbreken in een woord vol hartstocht of scherp als een vlijm, een steen gooien met kracht en vol intens genot luisteren naar 't gerinkel, met mijn hiel,…

Aan de vijverrand was jij voelbaar aanwezig: het gemis verlicht.…

De kleuter die ik was, zag overal kloosterzusters zich bewegen in bruine habijten en dan geheimzinnig verdwijnen in duistere spelonken van gangen en stallen, in verboden tuinen, uit zijn wereld voorgoed. De vensters van het convent zijn donker. De laatste nonnen bidden de completen in de kapel van Sint-Annadal.…

Je schreeuwt je woede uit om d'ongerechtigheid om armen in de stad om honger in de ogen om kinderen die sterven en rijken die onbewogen verklaren niets te kunnen derven. Ik weet mijn lief, de winter is op komst maar warm je aan mijn lijf. Je fluistert angstig je zorgen in mijn oor om kinderen die groeien hun branie en hun spot hun…

Bij deze kerstavond hoort een mijmering over -hoe kan het anders- VREDE. Je kan je verdomd opwinden... Neen, dit gedicht -nou ja- vlot niet. Waarom niet denken aan het huppelende kind op de rustige straat, een kakelende kip en een fietsende boer, die meent dat het mooi weer is voor de tijd van het jaar. Je vrouw bezig zien, ijverig…

Ik heb je weer ontmoet en in je moede ogen de beelden gezien van een lang vervlogen tijd: de duisternis vol gevaren en bij het haardvuur gefluisterde verhalen, de lange harde dagen van arbeid voor 't schamele brood, de zorgen om de kinderen later. Nu ben je weer alleen, je levensloop bijna voltooid, de kinderen verstrooid, in hun wereld…

Plots ging het licht aan. Wij allen, uit een mond: "Kijk es wat Sinterklaas gebracht heeft: een tractor!" Maarten, heel fijntjes lachend, draaide een paar keer rond zijn geschenk, nam voorzichtig plaats en zei toen bedaard: "Kijk es papa, een tractor."…

Vaak roept mijn vrouw geërgerd: "Smerige kat!" Het is echt wel een rotbeest, maar dát doe ik niet. Het amuseert me telkens weer hoe poes met haar poot het voerschaaltje fixeert en dan gulzig aan het eten slaat. Vandaag: runds.…

(opgedragen aan +Stijn) Stappen door de rode dorpen van de Maragatos, over de groene heuvels van Galicië. Een Kempense zwerfkei achterlaten bij het Cruz de Ferro -een rotsblok wegrollen van mijn hart-, lichter verder wandelen in het zonlicht van de Camino Frances, tot voor de barokke kathedraal, tot bij het graf van Jakobus.…

Als in de herfst de kastanjelaars langs de laan naar school hun vruchten losten stekelige bolsters glanzend gladde paardenkastanjes, vulde je je zakken. Op de speelplaats gooien en stampen tot de surveillant op je afstevende en je streng berispte je hele voorraad afhandig maakte. Je dacht woedend: Stommeling weet je niet hoe heerlijk…

De witte zeilen maken donkere heuvels minder bedreigend.…

Van ver al zie ik moeder aangewandeld komen over de Hodonkse akkeren. Op de Vonderbrug kruisen we elkaar. Een meisje is ze, donker van oog en haar. 'Dag moeder', zeg ik. 'Dag kind', groet ze mij -een man van vijftig jaar- en ze gaat verder kerkewaarts. Zo makkelijk valt de tijd weg in het besef dat slechts een laag beton mijn stappen…