Alle inzendingen van Han Messie

Vier mensen staan voor hun aanstaande woning broer en zus bespeuren achter het grote raam vage zwevende dievenvingers die blij verleden stelen verlatenheid driftig wenken leegte vergroten de verwilderde tuin blaast beiden honingadem tegemoet waarin verzwakt bijengezoem de stem laat horen van arbeidende vrijheid uitzien naar daagse…

Het beleven vol verrassing van de kinderjaren blijft in ieders denken Venus - standvastig blinkend aan de nachtelijke hemel zonder wolkenflarden maar wil soms weer ware ervaring zijn lang vergeten vuurbollen uit een pril heelal komen opeens aansuizen treffen rijpe mensen spreken tot hen gelijk luchtgemurmel tussen struiken jonge vrolijke…

haiku Ik fiets steeds verder; het wiel piept en schuurt. Kapot? Regenjastouwtje! haiku Dode berken staan kaal, rechtop, hebben nog steeds hun opbeurend wit. tanka Rondkui'ren, waar eens die jeugdherberg blijdschap gaf, alleen nog bomen, bloemen en moerasjes zijn: welbewust _ droef genieten.…

De poelen van het kleine bosmoeras gaan schuil tussen elzen en krullende struiken. Harde slijkbanken vol muntkruid ruiken zelfs in de dichte kluwens knellend gewas. Moeder eend onderricht haar kuikens kras: al zwemmend verkennen, telkens duiken doet aanstaande levensstrijd speels ontluiken. Wenkt of weert de wereld achter het wollegras?…

Half wakend zie ik mijn wachtende oude dag als een liggende molme boomstam op de vergane schors bloeien witte bloempjes tussen jong mos met jeugdige kracht maar uit de dode begroeide boom verrijst één felle reuze oerwoudbloem die ene gave vol wonderbeleven door hemelse machten mij alleen toevertrouwd.…

Een wijsgeer van het oude Griekenland zit te peinzen, verscholen tussen struiken. Nieuwe gedachten en beelden ontluiken bij lentegeuren, bloeiende bosrand. Vechtende vragen houden moeilijk stand, willen haast het denkersbrein verstuiken... Vrolijk gejoel: met luchtsprongen, grasduiken snelt een hummel door het bloemenweiland. Snuivend, woelend…

Als slaafje lag ik lekker lui op mijn rug Meesteres Carla zat bovenop mij bewerkte me overheersend maar minzaam noemde mij strelend haar eigendom.…

Het voelt heerlijk aan God te vereren met allerhande werken en gedachten. Boeken vol sterkende boodschap trachten de mensen wijze levensmoed te schenken. Kunstenaars mogen godsdienst beheren, tonen hun deemoedige krachten. Penselen, beitels en zingende nachten geven luister aan de lof des Heren. Het sterke geloof waart bescheiden voort,…

In mijn jonge jaren legde ik tijdens een treinreis mijn hoofd te rusten op de schoot van een Noors meisje Ik denk nog eens aan haar Ach die kuise tedere dijen van toen zullen wellicht reeds lang een mij onbekende man liefdevol omklemmen.…

Langzaam stappen door de zoele avondwind vader en moeder met kleine jongens voort. Peinzende bomen zuchten hun weemoedig woord; schaduwen strelen loom, de wandelaars gezind. Vriendelijke schemer, die kruiden mint, vindt blaadjes vol kracht, schept een geurig oord, wekt neuzen, terwijl hij ogen haast versmoort. De vrouw snuift diep, knielt neer…

Gedachten tikken tegen je voorhoofdsbeen als het kuikentje, dat zijn ei verlaat. Eigen wil vliegt zwellend op, maar vergaat onder streng gezag, zakt hulpeloos ineen... Bezwaard ligt de pen naast frommels, scheldt gemeen: "Het gestriemde blad vol slaafse woorden haat jouw ijdel streven. Weet een zuigeling raad met kunstminnende taal? Verlang…

Beide hummels hijsen zich op de vertrouwde knieën van hun oude speelmakker wringen duwen krijgshaftig vernauwen bedelven de begeerde plaats grote stramme handen maken ruimte en vrede twee ordeloze boedha's zitten rustig samen voelen overal warmte die 't waaiende denken roept de stem boven hen bezingt onbekend verleden dreigend…

Het meisje kan pas lopen strompelt deinend hortend door de tuin naar een struik waaraan één grote roos hangt dat bleke zachte elkaar liefkozende geel en roze... vertrouwde gemengde vla oh! _ heerlijke wenkgeur vol roepende vragen diep snuiven voorzichtig tasten fijne sierlijke frommels die ontvouwen verbieden drie bijen kruipen…

De Eftelingpoorten zijn in het najaar moe van haastig getrippel, kindergekrijs onder hun gewelven, waar wachters de prijs laten klinken bij een schuivende mensenschaar. 't Komende herfstgrauw maakt een vertrouwd gebaar voor Sprookjesbos, klein huis of paleis: "Bezoekers verdwijnen ras, dan galmt een wijs uit handen, die jullie sterk houden…

Mijn dochtertje steekt haar hand op murmelt: moesj moesj ik raadpleeg de speelgoedmand neem een geliefde donzen muis die bot wordt geweerd vader draait zich telkens om grijpt alles steeds dat gestrekte vingertje moesj! moesj... dwergspeurtochten in 't rond muren suizen en zwellen verdovingsgas vult de kamer…

Een smulpaap schuift de hem geschonken kersentaart heen en weer op de lichtstrook in 't tafelkleed. Het gebak toont een dof gelaat vol leed, glimt dan zorgeloos. Eigen kunst gebaard! Hij watertandt, maar klemt zijn lippen bezwaard, duwt wat vruchten door een diepe roomspleet. Eén vingertop is twee handen, wrijft, kneedt, baant wegen voor verstrooide…

Een paaltje, beschilderd met aardbeienglans, zendt over het bospad zijn lokkend woord: "Ziet de wandelaar mij? Stapt hij haastig voort? De Chaamse jeugdherberg aanschouwt hem thans!" Daar hangt een woud- en keukengeurenkrans om mensen aan tuintafels, vloeit onverstoord in hun smaakzin, die naar klare eenvoud hoort: klein spijsgenot spreekt…

Het geestelijke leven is een doolhof van gedachten, voorstellingen en streven naar hetgeen is wis en duidelijk uit te leggen. Het is steeds trachten voor het hele leven te vinden een richtsnoer, dat biedt houvast voor ieders vraag: waarheen voert zijn levensbestemming hem, wat staat te wachten hem in het gebeuren weldra en ook veel later…

Op een blinkende lentemorgen rent het kind verrukt over de zandweg door 't boerenland jubelt om de nevelkronkels als frisse damp uit witte gesponnen suiker watertandt wanneer hij mooie huizen ziet gemaakt van stijve slagroom of gladgeschaafde griesmeelpudding springt naar de weide die hem zwakjes weert toch met elke dauwdruppel vrolijk…

's Avonds loopt een kind peinzend achter het huis om, ziet door zwarte boomkruinen het sterrenrijk: hoge èn verzonken hemels binnen bereik van één wijd, overweldigend vorstendom. Benauwend klein is de wereld rondom, glazen wanden onder duwende lucht gelijk. Het ventje voelt zich ontmenst, onbelangrijk: een wilde snoek in de goudvissenkom.…

Een ieder beseft in zijn leven hoe ras heen gaat zijn leven, dat eenmaal hij niet meer zal zijn. - Maar wanneer? Voor een ieder is de dood weer altijd een toch zo groot, ja, zelfs onoverwinnelijk mysterie. Zovelen zien het als alles afgedaan, diepe slaap. Weg alles! Hoopvoller mensen verwachten te vinden weldra achter de poort, immer…

Levensoverdenking is een moeras zonder eind. Een lichte nevel glijdt ongehinderd over het natte gras om dán mist te zijn - voor korte tijd. Kon je maar die klein berken laten groeien tot reuzenbomen, dat groepje grauwe struiken bewerken tot een tuin - mooier dan je dromen... In de poelen drijven blaadjes, traag _ maar geen mens of dier…

Grote zalen galmend van sterke zang en daverende spraak verhalend over heerlijkheid of grootse overwinning zijn bij geestelijke voeding stralende lekkernijen die we gaarne tot ons nemen het ware geloof is echter een kleine druppel deze verspreidt zich bescheiden ongemerkt maar onbelemmerd door heel de daagse maaltijd bouwt het gangbare…

Met langzame, voorzichtige passen schuifel ik door de zalen van het schilderijenmuseum, oppassend zo scherp, dat geen werk, erg markant ontsnapt aan mijn zoekend oog. Het is ondoenlijk om te blijven staan overal om al te bekijken. Alleen wat het sterkst treft mijn ogg daarbij blijf ik staan een tijd om het te bewonderen tot het kleinste detail…

Avondmaalswijn vloeit; mocht diens beeldspraak krachtig zijn in elk mensenbrein. De lucht wordt anders, niet hun geest, voor wie almaar de verte zoeken. (naar Cicero) Najagen van wind... Als voortwaaiende blaadjes zijn wij mensen, vechten én werken samen met die snelle luchtstromen. De mens roept God aan…

Trotse pijnen zien vorsend, maar minzaam neer op bescheiden eiken, ranke berken. Bomen of struiken mogen klanken sterken uit vogel- en kikkerkoor, bij stralend weer. Hier beleven mensenogen de eer klein leven vol grootheid te bemerken. Speurgrage, denkende handen werken in het rijk van betoverend bosmeer. Over de vennen strijkt bosbessenglans…

De directeur stapt met lange lome passen vermoeid van zijn werk en zijn spanning de huiskamer uit, over het terras de tuin in. Reeds daalt de schemering en vormt zich een dunne nevel tussen de struiken achterin de tuin, zo ruim. De directeur schrijdt verder over het gras naar het verborgen en veilig ruim binnen de dichte struiken, gelegen…

De verdorde boom heeft een top van trotse sier; de aalscholver zit. Twee spechten vliegen zoekend heen en weer, te druk om te hameren.…

Waar eens met zweet bij zwoegende eenvoud brandgrage veengrond werd afgegraven, schept een bos- en waterlusthof gaven voor allerhande mensen, jong of oud. Kleine huizen in het vreugdewoud mogen moede, voldane zeilers laven. Heerlijk zwerven rondom vredige haven blijft wild beleven, ofschoon steeds vertrouwd. Avondglans verspreidt zich langzaam…

Ochtendnevel rijst uit boerensloten strekt witte grillige vingers uit belust om al zoekend te grijpen de verijlde zwevende dampen omvatten met zonneglans verblijd het gaarne bezochte dorp Grou strijken vluchtig langs strenge muren waarachter papieren en kunstwerken verhalen van de geschiedenis der beminde Friese grond begeven zich tussen…