Netgedichten

netgedicht (nr. 39.925):

STUNTELIG SONNET

Gedachten tikken tegen je voorhoofdsbeen
als het kuikentje, dat zijn ei verlaat.
Eigen wil vliegt zwellend op, maar vergaat
onder streng gezag, zakt hulpeloos ineen...

Bezwaard ligt de pen naast frommels, scheldt gemeen:
"Het gestriemde blad vol slaafse woorden haat
jouw ijdel streven. Weet een zuigeling raad
met kunstminnende taal? Verlang slechts de speen!"

Die drukkende vernedering verzinkt
bij plots opkomend kindervertrouwen.
Zie, ledigheid van papier en wezen sterkt.

De herboren, onnozele dichter drinkt
fris kelkvocht uit bloeiende berenklauwen,
waar vrije wind huist, tot bloemengeur verwerkt.