Alle inzendingen van Hanny

Ben ik na jaren nog het kind gebleven dat zich, door lentes toverlicht verblind, liet vangen door de speelse voorjaarswind als hoog boven haar hoofd de wolken dreven? Ben ik nog steeds het argeloze kind dat zich aan zon en wind kan overgeven? Is het dezelfde band waarmee dit leven mij aan een wereld vol geheimen bindt? Weer laat…

zolang geleden alweer een dag voorbij het vonnis en weer breekt een stukje uit de glazen stam zoveel fragmenten van verbastering verschrompelen tot verbijstering…

warmbloedig zou de liefde zijn het hart groot, de mond klein in vele geschriften te lezen notaties van verrukkelijke muziek een lofzang of lyriek op haar, die vlees en bloed coupleert in de fijnzinnige verbeelding van een erotische triptiek warmbloedig zou de liefde zijn vrij en nimmer gereserveerd…

dit land verdraagt geen bouwer die handzaam kneedt en kleit renoveert en modelleert wat zonder ingreep ook gedijt…

Ik ging naar Bergen om de zee te zien. Ik zag de oude zee. Haar overgangen die elkaar telkens speenden in verlangen deden mij turen. Een minuut of tien dat ik haar zag, in ’t glas, mijn droom gedronken, mijn hoofd vol van het water, wijd en zijd laat mij daar tussen haar onstuimigheid een beeld vernemen en mijn ogen blonken. Het was geen…

geluiden van allerlei aard gonzen door de straat ze passen bij de buurt een oude wijk met krappe tuintjes waar je voor een habbekrats een huisje huurt in de aanbouw staat je fiets naast de wasmachine en de kattenbak in de hoek een plastic gordijn waarachter je doucht ik woon hier fijn, zeg je je knikt naar de buurman die een feestje…

hier woonde hij met zijn meisje van melk en dromen in een bonte bloementuin van hem en haar en wat zou komen nu spelen engeltjes in het gras ze plukken paardenbloemen de laatste pluizen verwaaien alras regen drupt van binnen naar buiten onttrekt de dode bloementuin aan ‘t zicht hij zal de vensters sluiten…

vanmorgen sliep vader een gat in de muur naar zijn geheugen hij keek daar binnen en zag het wenken van een kind dat draaide in een reuzenrad…

het meisje zwaait naar de overkant niets te zien, dan het gortdroge land en wat magere koeien hoe kan ’t mij boeien, dat meisje en haar hand, wat ligt er verborgen aan die andere kant waarom stel ik mij die vragen zelfs de roerdomp die ‘k plotseling zie tussen dorre rietkragen verzet geen poot in de lucht wat gevorkte vegen de vlerk…

. bijna boven breekt de betovering aan de rand van een richel hangt het restant van een brug touwen zwiepen in canon tegen de rotsen driftig de holle zee er is geen weg terug .…

nog zie ik aan de wand een verschoten beeld van het meisje met de rode zomerjurk was ik weer kind ik sloot mijn ogen duizendmaal telde de treden die steeds luider kraakten oorverdovend dan stil alleen de zwijgende boom die met koude handen wonden groef ijzig, zoals het laatste licht door mijn vingers glipte ik voelde…

soms wanneer de wolven zingen schuilen uilen diep in steen papavervelden doezelen als voorheen toen niemand nog haar doden telde kinderen van de nacht, zij erven het kruis van eeuwige rouw waar schrale grond de stroom bedekt die mondt in sterven…

hoe een dag deel wordt van een kinderboek waarin zwarte pennenstreken een vissenoog omzeilen er dwarrelt iets van droogte door het raam en de geur van kaneel hangt al dagen aan de lijn het dobberen van de kleine kajak legt het oeverloze bloot van water dat blijft stromen een boek eindigt waar het ooit begon in de moederschoot…

. de kom in mijn handen trilt en zabbert als de verschoppeling op de mat verwoed dep ik streel ik vervloek ik de schoft water druppelt langs de blessen van het beest versnijdt zijn bloed en mijn hart ‘t meest .…

allengs dieper de steken vraag ik mij af is er wel een wel stroomt er bloed door glazen aderen tot barstens toe tikt de klok overuren put mijn krachten uit het is mooi geweest de kinderblues het weten een stenen tafel sluit de geheime nis…

schapen, luister toch aan de zelfkant klinkt de blues black as black can be…

pennen jennen en schrijven schuin over de schreef vlijmen de dichtader maar niemand die geneest…

Het waarom nog daargelaten, blijven vragen knagen als dikke rupsen in mijn binnentuin. Het jongste blad verliezend aan deze blagen, verbloeit het aangevreten groen tot donkerbruin. Vanaf wanneer begon het verdomd te dagen dat overwoekerde beelden vervielen tot puin en chaos verscheen uit de donkerste lagen van klamme kelders onder m'n warrige…

Nee, ik wil niet zitten onder appelbloesems Niet genieten van de lentebries Ik ben blind Voor al die dingen Ik wil slechts antwoord op mijn vraag Heb je mij ooit een hondje willen geven Was het waarheid of illusie Dat ik mij vaag herinner Hoe wij een naam hadden gekozen Odin, ja Odin moest hij heten Achter de eik – met vogellijm – Voorbij…

gezichten achter glas ansichtkaarten als vlekken op het behang tulpen in een vaas patience en de klok die het vertikt…

ik wilde je nog vragen welk spel je speelde in al die verfomfaaide dagen de visjes die we deelden liggen op apegapen een stapel kleurenblind en het rad draait door, ook zonder wind de bank is blanco facturen verbrand jouw inzet een veeg in mijn blote hand de laatste champagne grand cru van een parvenu verpand aan de tollenaar rien…

die dag zag ik pas hoe dwaas ik stamelde in de pas achteruit hij besloeg de ruimte, mat de afstand tussen mij en sterren was nooit zo klein da’s alles wat ik nog weet…

het is droog laten we wat lopen of zullen we kaarten nee bijna etenstijd tafel dekken dan maar waterkaarsjes doven drijvend in ‘t voorbije vredig bijna rook je pijp…

bewust breek ik de avond bang dat het zwijgen van de merels de tijd vertraagt in onbewogen ogen en kou doet kruipen in huiverhaar van de schoonste scherven lijm ik mijzelf merels en meer dicht de nacht wanneer de maan de torenhaan raakt en stap naakt uit dit stilleven…

zo mooi heb ik je nooit eerder gezien vreemd -jouw onbuigzame lijnen- een glimlach of verbeeld ik mij dat maar je handen bidden niet zij houden elkaar…

waarom warrelt wind in niet aflatend tijdverdrijf gedurig rond haar lijf is ’t de winter die verzint ijskoud door te breken en het broze lentelied te doden tussen ’t riet de vliezen te verbleken van ogen die klaarden wanneer het zacht gezang ‘t kleine kind bedaarde dat heistert in haar hoofd zo koud, zo bang, zo bang dat winter mei…

hij heeft kind noch kraai wel twee kanariepieten twee bunder land en twee kolenschoppen van handen samengevouwen twee brieven van zijn vrouw een haarlok en twee ringen in een laatje bewaard tja, zo gaan die dingen…

voorheen keek ik niet achterom steeds vaker nu wandel ik langs oude wegen het verleden binnen waar de nestgeuren binding geven aan alle losse delen van het boek dat toekomst heet ik blijf het lezen opdat ik niet vergeet…

laat in de middag rust de kat in de vensterbank rekt zich een tijger en spint in behaaglijkheid laat in die middag rust het licht op haar gezicht de wangen wit als seringen kus ik in ondraaglijkheid…

wanneer zie ik de kraanvogel weer die mij bezocht destijds mijn dromen leken waarheid toen hij landde in mijn handen nu schuift mijn schilder voorzichtig tussen ’t groen de alpino schuin over ’t oor een rode sjaal, kwast in z’n mond het witte haar, pluizig als een paardenbloem, penseelt hij de natuur, die uitwaaiert voorbij mijn grenzen…