Alle inzendingen van Hector Havermout

Of het God is of de mens die oorlog en geweld heeft uitgevonden laat ik in het midden van de twijfel overal ter wereld waar oorlog is vallen er onschuldige slachtoffers vrouwen en mannen, kinderen en ouderen dat kan nooit de bedoeling van een schepping zijn geweest dat moorden, verkrachten, vernietigen de laatste onschuld wordt vermoord…

Vrijmoedige wandelaars slenteren over het slingerende zandpad vol bont gekleurde bladeren in vroege verte zien zij het herfstkind alleen met zijn onvoltooide schoonheid de wildernis op zijn jonge gezicht op zoek is hij naar zijn enige vriend de onvolwassen wolf die met hem speelt en alle nare kinderdromen deelt in stilte.…

Soms wanneer ik mijn gevoelens toon om al het geroezemoes te ontlasten verder in de stilte, eenzamer in het tumult weg van de mensen bedenk ik me bijtijds dat we samen zo alleen zijn omdat we niemand anders kennen in dit niemandsland vol wensen eenzaam is het goede woord niet want we kennen elkaar door en door maar het is dat ene woord…

Ik teken een horizon in het tekenboek van liefde er ligt een lichaam te zonnen een zomer straalt over zijn schouders een zon tovert een lach op zijn gezicht wolken kietelen hem met schaduw ik kan zien dat hij van me houdt hij tekent een boom naast mijn illusie om de dromen in stilte te bewaren nu de zon lager zinkt en de maan een lach…

Na de regen is de vochtige lucht in de oude havenstad blijven hangen het is nog warm, de dromen zijn nat maar droevig sluit de minnaar zijn ogen de liefde is zoek, de aarde lijkt plat nergens vindt hij platonische zinnen hij moet nu in stilte het duister beminnen geen zomerse flair, of stedelijk vermaak mensen zien hem niet, steken liever…

Fantasie van zuchtend landschap zonder zweet van verwarring argeloze creatieve heimwee toen het zomerde in de stad weer alleen in het verleden in de stralen van de zon met wuivende bomen muziek van natuur beschaving in stilte opnieuw vervreemdende erotiserende schoonheid langs niet bestaande wegen en onwerkelijke geschiedenissen…

Bedenk wat je gedachten zijn het worden jouw woorden waar woorden zijn volgt actie in de droomwereld waar jij slaapt wat jij denkt kan ik dromen mij is hetzelfde overkomen ik ging naar de stad ik klom op een wolk ik viel in een gat en jij werd mijn tolk nu we samen muze zijn in muzikale muizenissen vertaal ik voor jou het liefdes…

Niet langer dicteren de witregels de stille heimwee in mijn liefdeshart er is een boekenlandschap opengegaan van dansende zinnen over zinvol beminnen en ik vind mijn ziel niet langer in duisternis maar in fris daadkrachtig opnieuw beginnen want hij is gekomen, boodschap over mijn glimlach vreugde van de twinkelingen in mijn ogen nooit meer…

Wat ik wist van mijn jeugd projecteerde ik niet op mijn leeftijd maar op het landschap dat weelderig groeide in het onvoorziene droomgetij ik luisterde daar aandachtig naar geluiden van jonge gezinnen gezelligheid op weg naar kerstmis met een zorgvuldig uitgezochte boom en boodschappen eigenlijk te zwaar om in zonderlinge eenzaamheid…

En net wanneer je denkt dat je er bent is waarheid een brug te lang in engte van jouw leegte droefheid van jouw eenzaamheid want ze hebben weer gelogen en de leugen was een leugen kom je weer terug van omzwervingen genezen staan ze weer voor je om werkelijkheid te onderwijzen maar je hebt weer geen bewijzen er zwemt onschuld in…

Wil ik je in mijn hart ontmoeten bij het afscheid op de zevende brug dan zullen we dansen tot de ochtenddauw met alle aardse ellende achter de rug of zomaar op een wolk naar zee neem je stilte in mijn zwijgen mee nu we niet meer durven te dromen beleef ik deze wereld met jouw laatste nee nooit meer die vlinders in zalen zo naakt nu…

Zal ik je beminnen op de manier van de hemelse wolven in de tedere nacht bij kaarslicht alles doen wat jij fijn vindt onbetaald en zonder leeftijdsgeschil om voor altijd over je te dromen kan ik niet in je zijn om te bewonderen wie je bent en altijd zal blijven nu het droomgetij gedijt in zoete onzin van mijn verbeelding zal ik je…

Een heilige man misschien die ons de leugens opnieuw toont omdat genegenheid moet zwijgen nu alle lasten dansen aan de horizon te neergeslagen in de krappe beurs of een vrolijke heks met gevoelige vingertoppen die ons de les leest als het leven te veel laat wensen wanneer we te vaak verlangen, we zijn maar mensen en wat zal zij brengen in…

Op het moment dat je weerloos bent slaan ze toe in niets te vergelijken met wilde dieren de beschaving uit het boekje literatuur voor ambtenaren en jij in het verdom hoekje ze laten je liever bodemloos dalen in het dwalen van verhalen leggen je geen strobreed in de weg als je weggelopen bent van hun rede op het moment dat je om hulp…

Zodra je in het leven denkt, dat je iets hebt bereikt vallen zwaluwen uit lucht, doordringend gekrenkt het ideaal blijft onbereikbaar, onhoorbaar lied het is de liefde die zingt, intens over verdriet in ongeschreven boeken door essentie van leven heb ik vandaag een nieuw couplet geschreven over aarzelende zwanen op zoek naar een meer weigerende…

Ik nam aan je deel zoals wind deelnam aan het Westen verleidelijk met mijn Oosterse ogen je hield mijn hart tegen het jouwe alsof we voor altijd werden verbonden de geest voorgoed uit de fles we dronken oude jenever omdat er een muziekdoos werd gevonden oudere liederen over haveloos werk omdat ik naakt was schilderde je mijn lichaam…

Iedere keer wanneer ik het gevoel heb dat ik dieper in het rumoer moet duiken verder in de commotie, dwazer in het tumult weg van de stilte bedenk ik me bijtijds dat er iets meer is dan jij alleen die mij gezelschap houdt in samen eenzaam zijn want het zijn niet de anderen die er net als ons voor kiezen dat er geen reden is voor blijdschap…

Het was alsof er een landschap lag in het landschapsschrift nevelend in een droomwereld soms effende er iemand een heuvel als een apostel van verdriet en deelden vrouwen geneugten met hen die van niets konden leven dan kwam de rivier uit een ruisende bron ontstonden er steden werd er handel bedreven wat in de echte wereld bedrieglijk…

Als ik dan toch de bodem moet bereiken van die eindeloze put in armoe en ellende dan is het omdat ik in jouw hart woon met alle vage woordenwisselingen die mijn humeur hebben beïnvloed er zal ook geen brief komen die zal getuigen van mijn verdriet want jij kan niet meer lezen in het zwijgen van jouw graf misschien een gedicht een poging…

Je leeft omdat je denkt dat je uniek bent dan komen er anderen die unieker zijn dan jij om je uit te leggen dat je niet de enige bent je werkt, je slaapt, eet en drinkt om iets te zeggen over het leven aan anderen met meer geluk je voelt je onbegrepen pijnlijker dan eenzaamheid in de veilige omgeving nu de stad aan de rivier ligt en…

Alsof ik haar met mijn laatste adem liefhad intens was het spel der liefde, adembenemend tot in de poriën van haar ziel hield ik van haar ik had mijn hospita met haar bedrogen in een vrijage in het hotel aan de kust terwijl tijd ons nauwkeurig in het vizier had er nooit meer een einde aan de nacht zou komen had ik mij met haar hospita…

Kom je in me vraag je met een eenzame stem alsof er een muisje door een sleutelgat naar binnen moet ik ben al bij je zegt het eenzame muisje door het sleutelgat alsof hij al helemaal in je is.…

Aan niemand kan mijn hart dit zoete teer verklappen wat ik in de milde nacht over haar en haar bloesem heb uitgedacht omdat zij vroeger geen vrouw was maar een androgyne man met het verkeerde geslacht en hoe ik haar liefde omdat ik niets bemerkte aan haar intieme behoeften jaren ouder dan ik die onervaren niet wist dat zij ooit…

Als je de mensen leert kennen ga je vanzelf de dieren waarderen ik kan maar niet wennen aan die mensapen in kleren ze hebben geen manieren zoals de meeste dieren ze straffen en ze schelden kiezen de verkeerde helden ze beleren en beweren bevoogden en betogen ze bezeren en kleineren en hebben boze ogen ze zuipen en ze roken terwijl…

Of het God was of de mens die het dier als minderwaardig dacht te mogen beschouwen laat ik in het midden van de twijfel overal ter wereld waar de mens verschijnt verdwijnt het leefgebied van de wilde dieren dat kan nooit de bedoeling van een schepping zijn geweest we roven, stelen, plunderen en de dieren delven het onderspit we leven…

Bij een boom stond ik stil om mijn negativiteit met zuurstof te filteren de boom zei niets terug ik had geen vragen waarvan ik het antwoord al wist, ik somberde uit de diepte van mijn ziel borrelde een wanhoop niet te beschrijven ik probeerde de zomer in te lijven, maar mijn lichaam sputterde tegen de boom die onveranderlijk bleef…

Waaiende winden ontsnapten uit een droomslaap die mij lichter maakte en beter verteerbaar zoals herinneringen die ik voorheen was vergeten onrustig in mijn verlangen sliep ik verlegen en denkbeeldig naast mijn hospita Emma Petronella ik borduurde verder op liefde terwijl ik snurkte verrijkte ik mijn geest.…

De nachten kon ik niet vergeten toen we samen in een oceaan van liefde vreeën was ik de golven jij de kust en samen waren wij de lust om te zwijgen, te overleven stille heimwee teruggegeven jouw duistere kant verlegen ogen zoals we samen kalm bewogen en een geest die uit de fles vloog toen je ontwaakte in mijn liefdestoog.…

Jouw jongensachtige schoonheid verwondert mij zoals ooit de zee deed, toen ik een jongen was waarom flirt je met mij lieve punkmadam uit Parijs terwijl je weet dat ik onschuldig ben nauwelijks droog achter de oren een enthousiaste scholier mag ik het schip op jouw oceaan zijn je schilderen, omdat het leven eindig is met de twinkeling van…

Letters dwalen over lakenvelden waar mijn gemis als liefde is en haar afwezigheid als de zee omdat het waaien soms oneindig lijkt en komt ze terug, dan zijn we samen in bed met de meest innige liefde liederlijk in de eenvoudige vorm van lusten zo onstuimig als kusten waar ik mijn letters laat verdwalen totdat zij verdwijnt in de annalen…