Alle inzendingen van Ineke

wanneer je anders leeft omdat je  anders bent  vindt men  je gauw wat abnormaal   totdat men zichzelf  in jou herkent  op dat moment  vindt men je  heel normaal  …

ik woon in mijn gedachten koester ze, haat ze in slapeloze nachten ik vlucht in mijn verleden beleef het, omarm het en verlies mijn heden ik luister naar mijn stilte hoor het, voel het als warmte in de kilte ik loop als een onzeker mens dag in, dag uit op het randje van mijn grens maar laat me laat me zijn zoals ik…

onder de lappendeken slaapt een leven met gerafelde emoties   emoties toegedekt met een deken van hoop   hoop op een vlak leven emotieloos zonder diepe dalen geen grote hoogtes   hoop op rustig kabbelende gevoelens onafhankelijk van stemmingen   hoop op een vredig leven bij tijd en wijle            …

Een wijze uil uit Rozendaal Sprak: Luister naar mij, allemaal Ik ben al een poos Verschrikkelijk boos Spreek samen eens dezelfde taal!…

Een geur van vroeger Doet me denken aan toen Een herinnering aan alles Wat ik van plan was te doen   Ik denk aan al die plannen En weet het nog heel goed Met een glimlach kijk ik terug Naar die jeugdige overmoed   Van alles zou ik gaan doen En dat was toen heel wat Maar het eind van ’t liedje was: Ik liep op het gebaande pad   Ik deed…

voor dag en dauw loopt ze naar het meertje in het bos ze staart in het water luistert naar het zachte geklos nadat de wind het water heeft gekust komen de rimpelingen zachtjes weer tot rust en in de stilte laat ze langzaam haar gepieker los…

er was eens een toverbal die zat in een grote fles er waren er nog meer zeker meer dan zes   de fles stond in een winkeltje dat was meestal open de kinderen kwamen er graag toverballen kopen   zo’n toverbal kreeg mooie kleuren als je er lang op zoog rood, geel, blauw en groen het was net een regenboog   de kinderen verdrongen zich kozen…

kapotte dromen gerafeld stukgeslagen in het diepste kermen schrijnende klanken van onverteerbaar verdriet ondoordringbaar verward in kluwens draden van uitzichtloosheid scherven verspreid in diepe duisternis verloren in verlatenheid verbinding verbroken…

sloop die muur die muur om je heen breek hem af steen voor steen   open je hart omarm weer het leven durf te ontvangen wat men je wil geven   praat er maar over verdring het niet zet jezelf niet op slot maar deel je verdriet   daarom: die muur die muur om je heen breek hem af steen voor steen  …

ik heb moeite om ’s morgens op te staan voor mijn gevoel lig ik net in bed maar moet er alweer uit gaan ik heb moeite om te gaan slapen ben net zo lekker bezig hoewel ik zit te gapen ik heb moeite met de dagelijkse klussen ik doe ze liever niet ‘k ga er eigenlijk ’t liefst vantussen ach, waar heb ik geen problemen mee ik heb moeite…

waar was je toen ik je nodig had waar was je toen je zou me altijd helpen, zei je ik hoefde het alleen maar te vragen toen ik je om hulp vroeg gaf je geen antwoord waar was je toen mijn jaren voorbijgingen en het leven moeilijk was waarom verdween je weer toen ik dacht dat ik je eindelijk gevonden had ik zal blijven zoeken…

de hersenspinsels weven een web van angsten die denkbeeldig zijn…

het oude straatje in het centrum ademt de geur van het verleden met bloembakken voor elke deur voelt het straatje zich best tevreden   de huisjes staan dicht op elkaar geen autoverkeer verstoort hun rust ze dromen over vervlogen tijden toen het hier bruiste van levenslust   de mensen die er woonden deelden samen lief en leed ze deelden alles…

Het oude herenhuis Staat deftig aan de gracht Het ziet mensen wandelen En een kind dat vrolijk lacht Dromerig kijkt het huis Naar de bomen aan de waterkant Het beschouwt ze als zijn vrienden Ze zijn lang geleden hier geplant Het huis staat er al eeuwen Iets verzakt en iets versleten Heel vaak gerestaureerd De laatste keer is hij vergeten…

er staat al vele jaren naast de grote stoel een staande schemerlamp met erg veel lichtgevoel   hij verspreidt een heel zacht licht maar met een knopje bij de kap wordt het licht veel feller en dat is reuze knap   je kan nu bij zijn licht lezen, breien of borduren hij vindt dat heel gezellig ook al duurt het soms wel uren   als het ’s…

wees een mens die luistert naar een ander zoals je wilt dat er naar jou geluisterd wordt die meeleeft met een ander zoals je wilt dat er met jou wordt meegeleefd wees een mens die het geloof en de mening van een ander respecteert zoals je wilt dat jouw geloof en mening gerespecteerd worden die een ander wil begrijpen zoals je…

met oogkleppen op loopt ze door de buitenwereld naar haar binnenwereld haar dovevrouwsoren horen niets van de buitentaal horen haar binnentaal die alleen zij verstaat haar hoofd barstensvol met rennende onrust links rechts kriskras verslonden door haar nietsontziende dwingende drammende tweede ik verbeten vecht ze keihard…

wees eens stil luister eens naar een ander wees eens alleen maar een praatpaal waartegen een ander over zijn zorgen en angsten praat geef eens niet meteen je zo goed bedoelde raad zeg eens niet als ik jou was dan had ik dit of dat heel anders gedaan oordeel niet maar luister probeer te begrijpen dat wat voor jou geldt niet voor een ander…

regen klettert op straat speelt met de stoepranden en glijdt op het glimmende asfalt vormt plezierige plassen waar kindjes met gekleurde laarsjes vrolijk in stampen auto’s laten het water opspringen tot fonteinen vol glinsterende druppels regendruppels zoeken hun kille weg naar paraplu’s en regenjassen schuilende mensen volle…

tussen het beton en op vuilnisbelten bloeit soms een bloem van hoop…

ze droomde liep in een bos ze zag alleen maar bomen er was geen zon, geen licht geen lucht, geen wolken alleen maar bomen de sfeer was dreigend duisternis overal ze was alleen met angst voelde zich opgesloten, beklemd zag geen verleden geen toekomst, geen heden ze zag alleen maar bomen toen was daar die open vlakte zo vrij en…

ze houdt niet van het daglicht zo onbarmhartig zo meedogenloos fel ze hunkert naar de avondschemering die geheimzinnige sfeer tussen licht en donker als de dag langzaam afscheid neemt begroet ze verheugd de naderende nacht ze houdt van de nacht het troostvolle donker verzacht de pijn haar nachtlichtjes zijn aan een schemerlampje…

mijn geluk heb ik ergens neergelegd en nu kan ik het nergens meer vinden ik ben nergens zonder mijn geluk en weet zeker dat het ergens is ik vroeg iedereen of ze mijn geluk ergens hadden gevonden ze zeiden dat zij het nergens hadden gezien toch weet ik dat het ergens moet liggen ergens ben ik bang dat mijn geluk nergens meer…

nog nat van het verven vier pas opgerichte muren onwennig zitten de emoties opgesloten tussen de muren ze waren gewend om vrijuit volledig losgeslagen zich kenbaar te maken gisteren en alle vorige dagen nu is er wat veranderd angst, woede en verdriet moeten binnen blijven naar buiten mogen ze niet ze hebben er wat op gevonden…

de verwondering van een kind dat voor het eerst de wereld ontdekt hoor, het vogeltje zingt het poesje likt haar pootjes kijk, een eendje in het water er vliegt een vliegtuig in de lucht de wereld is een wonderland met elke dag iets nieuws daar is de lach van mamma en de sterke hand van pappa later… nee, dat mag niet oei, een…

ze liep door de gangen rechtdoor, linksaf rechtsaf, weer rechtdoor het voelde als een doolhof ze wist het niet meer toch was ze hier eerder geweest kon toen de weg wel vinden dat wist ze zeker de weg naar dat schilderij dat schilderij van haar met haar kinderen een jongen en een meisje de kinderen die ze nooit meer zag alleen…

waar ik naartoe wilde ben ik nooit geweest wat ik wilde zien heb ik nooit gezien wat ik wilde doen heb ik nooit gedaan minder piekeren is me nooit gelukt maar… honger heb ik nooit gehad oorlogsgeweld heb ik nooit meegemaakt een vluchteling ben ik nooit geweest ik woon in een vrij land en kan gaan en…

hulpeloze handen ongrijpbaar reikend smartelijke gezichten verliezend verlies beschuldigende ogen wijzend naar het kwaad gestorte tranen de leegte vullend verwoestende adem strijkt over de aarde losgeslagen zwiepend verandert verwerpt vernietigt smijt ontroostbare aarde bedreigd verkwist verwaarloosd gekwetst beschadigd geschonden…

donzige wolken trekken zich niets aan van de puinhopen in het kapotte land ze drijven onaangedaan verder en verder naar het puin in een ander land onverstoorbaar zien ze neer op de schamele resten van een samenleving die uit elkaar is gerukt berustend drijven ze verder ze weten het al eeuwenlang de mens heeft niets geleerd gaat…

een rij poppen op de kast netjes naast elkaar het babypopje bij de mammapop een rij autootjes op de plank netjes naast elkaar samen met de pappapop het meisje kijkt naar de poppen ze pakt de autootjes het jongetje kijkt naar de autootjes hij pakt de poppen ze spelen vadertje en moedertje het meisje wil de vader zijn het jongetje…