Alle inzendingen van Iniduo

geen enkele tijd heelt graag wonden, draaien daarom maan en aarde in een grote boog om elkaar heen? Ongeveer 1,3 lichtseconde om precies te zijn, ruimte kent geen tijd zoals wij geen genade, ook geen wonden meer, steeds dieper, verder, definifief onherhaalbaar, steeds exclusiever lopen we ons landschap uit…

je was hier in een parallelle wereld naast de bodem van het wolkendek diende er je schoenen aan, waarmee voetstappen achterlieten, ontweken naar een onbedorven gedachte als intens bestaan naast deze plek een versteende voorstelling van vluchtbaar steen, schemer, samen in iets dat steeds meer achterblijft bij steeds langduriger verder…

vandaag wendde zich tot mij, inwendig van zoeter naar bitter op een onbeperkt tijdstip langs brandgangen en afgesloten binnenwater met behulp van diverse kunstgrepen en een aan mijn waarneming onttrokken gestalte, want verdonkeremaand daglicht, wiens naam mij ontschoten is aan vereniging van ziel indachtig vrije toegang en inzake…

als de arbeid gedaan is, rest de thuisreis, trein tussen vertrek en verblijven, niet ver van ginds zoekend maar volgbaar open de weg, volg het ijzer zoem het voortgaan, verder weg van stilstand, hoor de uren slaan, licht en donker, beleef een betrokken weten, dit vlees verschijnt in niemandsland asbak, niet uit het raam hangen ‘…

de week is er niet maar staat stil in haar dagen ondertussen is het niet langer de eerste dag, ook niet de laatste beviel iemand van een kind valt er regen, niet eerlijk maar wel echt en morgen werpt een visser zijn net uit is wegens geldgebrek een verloren portemonnee weer actueel valt maandag dit jaar op een ochtend, reiken halzen…

stel je zou buiten het kader treden van de kaart verdwijnen naar een tongbrekend oord en in het water van mond en glimlach zou een zee van ruimte galmen tussen onze wangen konden we dan nog kusten verleggen, lijmen desnoods, om afstand te slechten en samen te binden zonder klef te worden?…

laten we ons aanmatigen de mist met handen en voeten eten, het land voorbij de grens betreden in dubbelgang voortgaan doorwaadbaar, hadden we al een vliegende schotel gevangen, dichter dan nabij naar een mateloos helder- laten we verblijven, hier, nu…

liefste, mijn maag hunkert naar dagelijks brood naar jus, als vloeibare warmte, ooit neigend naar zachte stolling in sneeuwzame zon 'hoe groter de tieten hoe liever de vrouw' sowieso 'n statement maar wellicht troostrijk iemand schilt een appel voedt een kind het lichaam, de droom van honing op de huid bloedmelk, eindelijk…

geen eeuwigheidsland meer iets voorlopig en ach het houdt zolang stand…

De straat is dagelijks, alles heeft een geur en elke geur heeft een plaats. Ginds verdwijnt thuiskomst in een woning, vindt een dakloze een kerk, loopt een wandelaar met de klok mee, weifelen dwaalvogels bij bestemming, bijten remmen zich vast in piepend ijzer en bezegelen hangsloten inpandige leegstand. Onbepaalde geur kent geen toekomst…

wist u dat een gekookt ei verdrinken in 't IJ het aanrecht afnemen met een doek van de toiletbril huiver een truitje strakke borsten de hand aan uw gebruikersnaam wachtwoord met hoofdletter en cijfers zich onthouden zich niet aanraken?…

die geen sporen nalaat, de regels tussen het wit niet met letters vult, het rangeerterrein niet halogeen verlicht, geen richting aan chaos toedicht, het ijzer niet laat glimmen, die taal in brieven verstopt, treinen in hun spoorwegen, reizigers in aankomst en water aan vissen voert, die dag cijfert zich weg, zonder omhaal, wisselt het heden…

de stenen van de straat liggen er deze nacht onbeduidend bij waarom loopt nu juist deze kat hier en niet die van de buurvrouw lantaarns schijnen vannacht fletser dan de schaduw van hun palen enkele parkeervakken bieden nog ruimte aan thuiskomen als het zou regenen zagen we een glinstering in spiegellak maar deze nacht lijkt besluiteloos…

deze kamer bevat het ongeboren licht niemand verhaalt van moederschoot van een tijd nog zonder aangezicht onwetend dat dit aan duister ontsproot een geheugen graaft om niet te vergeten leven zindert als een streling over de huid o liefde, zal ooit nog iemand van mij weten als een kluis van steen en mos mij omsluit…

het kost hem moeite dit allemaal op een rij te krijgen ware het niet dan toch waarschijnlijk zoiets vormt zich organisch, dus zonder agenda zwalkend tussen aangeharkte reservaten dat heeft iets bevrijdends, maar voorziet ook in beperkte huiver, want waar moet hij beginnen? dan telt hij de muren, altijd een even getal terwijl zijn beloften…

ga op zoek naar een plekje aan tafel elke stoel volstaat, ook ik verwerp een lege trein en maak papier dicht met woorden maak met water een zee en van afstand een eiland maak van één gans een volle vlucht (denk aan dunbelijnde lucht) maak van niemand en nergens een rots en blijf niet ver van hier…

achter schuilgewas weerklinkt soms 'n schaduw over hemeldiepe krochten is kaalslag begaanbaar, het oneindige verwantloos, zou dit haar gezicht zijn engel die over mij waakte, mij bewaarde, loodste langs boomloze bosgronden gaat dit pad naar denkbeeldig dolen zonder houvast aan touw of steen om niet te staan met voeten in land zonder…

ik voel mijn ledematen verdwijnen tot ik uit louter gaten besta aan het einde van de gang breekt geen licht, noch water in woestijnen wolkenstranden zijn leeg, nergens zie ik je gaan, het zout van een traan eindeloos water om te blussen, dan droom ik verder in mijn zachte kussen…

de aarde is niet langer plat doch redelijkerwijs het fornuis braakt gekookte melk het gas vergeten er smoort een vroege ochtend in lichaamstaal en hoofdelijke stemming we hebben onszelf onthouden toen iedereen vergat ons te weten hoe vind ik mijn huis terug voorbij de kruising van wegen een streep licht tussen nachten of mens onder…

je was hier binnen totaalmuren ter herschikking van aankomsttijden we hebben bestaan, schroeiplekken achter ons gelaten, laten gaan, van bed gewisseld in een ontboste kamer geurend naar roest en olie gedoofd brood en schemerplanten, vaag wegens verlaten van stemmen, avondschimmel onder de radar achter de horizon we hebben…

nog niet zo lang geleden slibde deze monding zich monddood waarmee woorden gezegd zijn als verkavelde kamers in een buitenhuis heden zoek ik heil in een belendend lichaam tot grenzen aan muren, ooit…

mijn hemel, waar gaan we heen we lopen op doortast langs de oever van een holle maan de bloemen huilen hun vaas we zijn dicht bij veraf en ver van dichtbij het land van de koning zonder vrouw, spijt zonder berouw in het donker lijken alle schaduwen op elkaar is dit nu zwart of blauw of een deur die 't slot vergeet we lopen hier…

blijf staan, anders is het hek van de dam deel de muur in stenen, cement en losse modulen strijk met de haren mee over één kam al wat blijft is een cluster moleculen…

ongenaakbaar zwijgt de lucht zo erg dat wolken knarsen hiervandaan neemt aanwezigheid af, tot dunne gestalten, versmolten met het grijs van hersencellen Hoe laat staan de klokken in de zwak beschenen hemelberm? ook een rietgors mag geen naam hebben in verdwaalbaar moeras, iets zonder vorm is bezig terug te keren, het geheugen te…

in vage flarden maar nog ongeopend hoewel vruchtdragend, gelijkend op eerder verloren, gedragen door de zachte afdronk van kruidnagel, nootmuskaat appelwijn, droombes dat ik je zie…

blijf kijken, blijf bestaan, zie er gaat een lijn langs ogenblikken, water langs griploze lucht een einder zonder ooit te snijden, om met vlakke stem te dempen, te liggen roerloos, ondeelbaar te reiken zonder te raken…

technisch is dit een muur die ruimte doet splijten in binnen en buiten hoewel niet van steen is de vrijheid gevangen in gedachten achter ruiten…

ben ik mijn eigen staat van zijn of sta ik terzijde, geïmproviseerd tussen ons, in een staat van semi-bevinden of onderbestaan het is opmerkelijk hoe we hier nu al een tijdje verwijlen het water stroomt al die tijd door de rivier, streelt de stenen en schampt de oever in de uiterwaarden van onze huid gaan we voor honderd procent…

flarden van geest verwant aan mijzelf banen zich wegen dwarrelen schaduwen schilderen krullen als zijarmen van het licht op een lege namiddag in het luie achteraf van mijn buitenpost…

het meest afgelegen eiland ter wereld stormen, hoge golven en rotsen onmogelijk te omarmen, een passage door de diepte van verwijdering het einde van zee en aarde, verdwenen in een horizon met gekartelde rand…