Alle inzendingen van Iniduo

ga mee over de bondige, rechte, harde bodem laten we gaan naar het voeteneind alleen of in samenspraak naar het diepste gewicht in de gang van zwaartekracht het bezinksel van verdrinken randen van zwart, blinde vlek op platheid aan ondergrens waar de doden liggen die niet verder zinken konden…

wij zitten radicaal aan tafel zoals onze flessen zich ledigen in klanken tot woorden van platgeslagen schuim tijdens vetgerande glazen waarmee taal onhoudbaar is die eenmaal gesproken monden heeft verlaten zich nestelt in geheugen en plooien van moleculen verzadigd van onbegrip in morfemen ondeelbaar wij verlaten stellingen…

(een omzetverhogende benadering) of ik nog weet haaks op mededeling van strakke snit waar staan we diametraal, gezien per definitie vanuit een stuk positie met perspectief open huis, verschuiving qua markt netjes aangeveegd, een soort haringlucht verwarring in termen van rozenstruiken communicatie, wondermiddel terzijde…

ik sluit mijn ogen en wacht tot kruimig geruis mij raakt licht gaat sneller dan geluid, ik vertrouw liever op de tast en neig naar een handdruk in luchtledig vlees en bloed straks is het nog te laat en heb je me nooit gezien dan snijdt een witte striem dwars door kalm hemelzoet…

nu ik mezelf met spiegels verwar blijkt mijn massief windgevoelig en mijn pluim een woordwolk er is geen eenvoudige weg om te kiezen, tussentijds in verstikking boven ademvrees als doorschijn is fijngewreven tot glazen fragmenten lijdend in gevonden voorwerp aan een lichte vorm van verdwaling tussen vogels en fotonen doch onvervreemd…

ik ontschuw mezelf, leg me neer schil voor schil strooisellaag voor heuvelschaam ik strijk de plooien glad, knik de wervels van ruggengraat korenmaat en schaduw in het gelid ik dompel in kalmte, aan de lijzijde van luwte, met een streling van tong over bovenlip ik keer de kring van eb en vloed ben het meest nabij, bij de huid van mijn…

ik zwalk best vaak tussen kanalen, zij snijden beangstigend rechthoekig door fijnmazige hersenluwte ik zie in de verte een soort begin van een vaste wal aandrijven maar zelden vallen begin en eind in één ruk samen, ook weer niet eindeloos, niet de vrije val van diepte, de nietigheid van vingers in groeven van weerbarstige steilranden, niet…

ik heb mezelf tot glas gedwongen om schijnbaar te zijn, transparant een kerend blad, onthecht, een boom in weerloos kale toestand in het portaal van spijt, vermagerd tot rafelige twijfel, om te keren, woorden te herroepen. Gewoon, om me tegen een geweten te verweren…

het kan nog wel even duren alvorens enig licht zich werpt op de waterwandeling van nachtvissen binnen graancirkels vergeet niet de macht der gewoonte, zilveruitjes en dagkoersen het tijdelijk geluid tegen een muur door zwijgzaamheid gestut de wanhoop aan begrip voorbij het excuus voor gezworen twist de jubel van voortijdige luister…

nu is het moment dat eilandenrijken bezwijken onder de druk van celwanden langs het onbesproken kind dat vlucht over bruggen met oppervlakkige pijlers dat niet mag zijn, dat hoort te zwemmen in giftig water zodat het lijf is afgemeerd roemloos bestrijkt daarna een nevel het leven in zee en louter periferie tot ongeboren toekomst gloort…

ik sleep de hekken achter me aan het prikkeldraad, het stervende water uit onverwachte hoek komen de trollen met hun Zeemantassen, hun onbeduidende bijrollen met voor de hand liggende frasen gericht aan elk dovemansgehoor geen pas uit het gelid, de graven onbedekt het gras gemaaid, de stilte in storm gezaaid venijnige draden zijn aan…

de nachten lengen tot rode wederkeer naar 'n herfstige dood, wollig gekleed in grondmist en doorregen met rag op elk pad dat ik onwetend betreed het lijkt alsof verloren stemmen in die zachte, verstilde draden zijn gevangen alsof iemand mij zegt dat dit eeuwig leven naar eindigheid doet verlangen…

nu schuilt de storm in rouwjurken, eindelijk na lange dagen van verborgen woorden met de daver op het lijf, gespleten haren in de nek over wankele treeplanken langs gedrogeerde lijnen niettemin, meeuwen op wacht boven vuilnis op het plein in bekommering over ingedaalde hersenschimmen of mijn morgenlicht, nakende als wezen van…

van die laatste dag ijlden vele duplicaten na, een zegel van archetypen, glasachtig een deling van cellen, het stof van zandpaden, de deur die je zachtjes sloot, stilte indachtig de weg over voetangels en honing, onaangeharkt, naar de tijd en plek waar alles samenvalt het geheugen dat niet gewist kon of mag worden, kortom je leven in…

in mijn koffer neem ik eilanden, kinderjaren en een schepje mee uit de poriën tussen korrels waarschuwt een stem voor twee ga niet te ver in zee, blijf dicht bij de schaduw van het duin volg de lijnen van geheugen zie de palm, de vlag in de kruin aflandig waait de tranendood naar de horizon van het oog een weidse zucht tot verlaten…

gebukt onder gewichtig blazoen, kortgewiekt laagdrempelig, hoogdravend zijn schaduw verdampt tot rookslierten en grauwig, vermetel schuilen diens stappen volgen conventie, vallen in geblakerde avondstilte danwel ranke schoven ontstoppeld, geschoren als dunne maaivelden…

er gaat een regenzucht langs onderkoelde ramen. Ademstof en huiverwater bedekken hun woeste grond. Strijdig met steen en straat, lichtvoetig als kaalheid van tong en tederheid van wijs te maken vreugde, voortijdig en flinterdun Gapend over kloven, onttrokken aan oog en zwaarte, zich gewaar van wenselijk dieptezicht. Of onwaarneembaar…

een bed van rozenvlees doortrekt mijn aderen krimpend van begeerte naar water in de woestijn alle luchten wuiven weg terwijl onze genen zich stempelen in spiegels gelijk van adem en bloed omtrek ik jouw middellijn drink jij mijn zielswater met omarmen van huid en inlijven van schaamte…

in deelgebieden, in domeinen, Parnassus definitie van spiegeling, interval, functie lijnen tussen punten van verbinding uitholling overdwars en maatvoering in de vectorruimte, als deelverzameling product, relatie tot ordening wordt leegte reëelwaardig aanschouwelijk…

in nabijheid van alsmaar opnieuw, tegen beter weten weerstandig, op vrije voet met elk gericht vergeten leunend tegen bevoogding door slaafse uren, dagen zodra tranen als einders in malende vloed vervagen waar ogen bewegen langs de rand van aardse zee en een gedachte schuimt, kan ik nog met de schepen mee…

zielsbekwaam, in velden en toch wegen ontegenzeggelijk, ontboom ik wouden kleur ik mijn grisaille met getemperd licht op zoek naar landen om van te houden gesloten stiltegebieden klinken asynchroon, in weke lagen, in twee maten monotoon ik zoet mijn parallelle avonden met aspartaam ontken aanwezigheid aldus, concentrisch van…

Alles beter dan het lamme niks Bedenk toch een hype Om vloeibare jeugd te stollen Uitgestrekt blauw vast te houden In stadsblues op te gaan Erbij te horen, blijven om te zijn Leegsels te vullen, te omzeilen Rond wereldkaarten, platte projectie Maak de weerwolf aan het huilen Om rond middernacht te cirkelen Dromen uit beelden te houwen…

In geritsel van herkenning Langs onbetreden paden Damp van vervlogen kiezels In aan te hechten aarde De flonkerende bedding Van schaduw en licht Over melkwegen en achterstallig Gerucht van deinende oersoep Kan ik Hemellucht omarmen Me aan eigen honger verwarmen In mooiheid, lichtvoetig In grijste van ogen…

turend naar respijt in schaduw van voltooid van ooit, op speelvelden in slagorden uit het zicht getoornde huid, onbezittelijk strak van aanraking op snijpunten in uitersten gedreven naar de rand de tand, of verhoornde tijd waar letters lekken langs nerven van het blad beschreven, niet waterdicht ik staar naar een zon die het licht…

buig ik in een boog een kromming kookpunt, zwart gat treed ik uit, hoog boven alle schoorstenen van de stad dicht ik mijn woorden toe aan papier geduldig, moe was ik jou, jij mij vliegt een meeuw hulpeloos, voorbij…

Ik kan proberen te wijken of al doende trachten mijn zinken om te buigen naar niet-drijven, als concessie aan neerwaartse stroming, zodat ik zweef in hangwater, opwaarts verblijf in thermiek en langs warme celwanden zicht heb op buitengaatse zilverstranden en hafkusten. Ergens toch moet de bodem vaste voet aan grond bieden, hoewel…

Man en vrouw lopen onthand, ontmoeten tegenstrevers in dun belijnde steegjes inzake een stad zonder offensieve intenties. Tot op zekere, arctische hoogte heeft het voor hen weinig zin tegen de zondvloed te brallen. Hun lijfsbehoud is ambtshalve uit oevermoerassen getreden, nog dampend van naijver en hallucinerend door wondkoorts.…

vergeet mij niet ik moet mijn appels nog terugplukken mijn geest nog in de fles praten er zijn al zoveel seizoenen voorbijgegaan in nachten, uren, wachten, eten, drinken vergeet mij niet er komen herinneringen als echo's er liggen dagen in het verschiet…

ik hoor je denken geritsel tussen stilten met zachte hand gezonden ergens om gaten te dichten waar te maken niet ten prooi te vallen of te zijn en lief te hebben Vooral…

Geef mij een lichaam waarin ik kan verdrinken, waarin ik kan vluchten. Ergens in het licht van een glooiende zon, zonder verleden of toekomst. Een pijnloos eiland in een zee van blauwe lucht, een woud van groene weelde, een strand van golvende haren. Geef mij de sterren, een ziel, geef mij een lichaam.…