Antimoon
er bevolkt mij een lichtzinnig gemoed
zelfs nu luchten zwaar op daken leunen
ik doe me aan schijngestalten te goed
teneinde op rauwe voet te steunen
luister, daar krassen zielen zich een weg
langs erfgrens, Hoogmoedse Hymnen
gezang, hun aller koppen boven de heg
misschien om te zoeken zonder te vinden
vroeger waren er nog eens tijden, eeuwen
geleden, geduld om rare bekken te trekken
er verdrijft zich verveling uit mijn geeuwen
onbestemd, wat kan 't eigenlijk verrekken
Geplaatst in de categorie: emoties
bedenk ik mij, hun sfeer is ongewoon,
als 't Napels Geel, uit lood en antimoon,
dat schilders zonlicht gaf op hun paletten
Wij mensen weten vaak niet wat we voelen
Dan schildert dichters-taal wat we bedoelen..