Alle inzendingen van Iniduo

Momenten van zwijgzaamheid, afgewisseld door indringend geluid. De stilte doorbreekt geruisloos de tijd, de klok zit de gedachte op de huid. Aan wat komen gaat, of ooit geweest is. Aan wat voor de deur staat, in het volle licht van de duisternis. Is het beter aan onwetendheid besteed? Is het beter te weten wat de toekomst zal brengen? Wakker…

Grenzen zijn de sublimatie van de gedachte dat mensen de aarde bezitten en haar kunnen opdelen in stukjes alleenrecht. Wolken worden voortgedreven door de hand van een universele god die schrijft in wit en blauw; de aarde is van niemand, zij is van mij en jou.…

Het is het licht van het leven, in het volle aangezicht, voorbij de alledaagse pijn. De fakkel door willen geven, ook al dooft het licht, om geen doodlopende weg te zijn.…

Wat hier aan het oog is blootgesteld, is ordentelijk geschikt, veld na veld. Metrisch rechtlijnig, gelijk plaatsbepaling, kruisen eindeloze rijen zonder dwaling smetteloze lijnen, om ginder in ijle ielheid naadloos te verfijnen. De open horizon ademt een blauwe bries. De wijde omtrek zegt los te laten zonder verlies. Hier geen gepijnigde…

Luchten verhalen van de tijd Wolken die altijd bewegen willen Om plaats te maken, zonder respijt Tot de dag waarop zij voorgoed verstillen Is het versteende pijn Die niemand ooit zal zien Als er geen ogen zijn Om te aanschouwen Geen bewegende luchten En geen hemel bovendien Om naar te vluchten Luchten verhalen zonder respijt Wolken die…

De lucht is elektriserend van opgekropte spanning, bezwangerd van angsten en walm van boekverbranding. Geen idee wat mensenhand in een reflex vermag. Het begrip zinkt traag en eindigt in hard gelag. De ijskerker van vroege dagen verbergt een verleden schaduw. Vers geworpen licht verstoort de trage rust ruw. Een gewaagde fluistering verhaalt…

Ik zie uit naar verre oorden maar meer nog naar een gedicht van blaartrekkende eenvoud met zo min mogelijk woorden.…

Als ook de langste dag ten dode loopt, zal zelfs dan de schemer kleuren laten verstillen. Geen dag ontkomt aan de verstikking van het licht, geen dag, ook al zou je nog zo graag willen. De dagen zijn zo sterfelijk als zij talrijk zijn, de gedachte aan eeuwigheid is vergeefs gehoopt. Totdat, zo moet althans nog blijken, de dag komt die niet voor…

Woorden die niets raken tot zij oren treffen. Naamlozen die van twijfel blaken zonder tastbaar te beseffen. Onstoffelijk schijnsel bestijgt vaal langs onberoerde gordijnen. Ruimte die naar leegte neigt, afgezonderd, in gesloten staat. Krapte van kruisende lijnen, belichaamt desolaat.…

De jager wordt prooi. De verkeerde plaats en tijd. Wereld op z’n kop.…

Kinderen van aarde en wolken, geboren met een wil te gaan of te staan, vrij de weg te kiezen, langs alle volken, langs de stroming van de grenslaag te gaan, op het spoor van brieven zonder woorden, met foto’s kreukbaar vergeeld in de zon van oneindige oorden, als globale nalatenschap, ongedeeld, op de tast, zwaaiend in ’t rond, schuifelend…

Op reis, in vrije vlucht, naar een plaats voor mij alleen. In vrije vlucht, ver weg. Over de top van de heuvel. Door de begrenzing heen. Te gaan waar gedachten brengen. Naar een onontdekte plaats. Om de dood te verjagen en het leven te verlengen. Gewichtloos onder het hemelgewelf. Naar een plaats, dichtbij. Dicht bij mezelf.…

Mijn herinneringen zijn ommuurd en mijn weg versperd. Ik ben zo naarstig op zoek naar mijn bestemming, dat ik op mijn geboortegrond verdwaal. Ik verdedig mijn grond zo verbeten, dat hij te heet wordt onder mijn voeten en tot peilloze diepte vervalt. Het heeft lang genoeg geduurd terwijl het kind in mij ouder werd, mijn zoektocht naar vrijheid…

In de ochtend van de mist ontwaakt de dag die schaduwen wist. Bij het vallen van de avond vervagen de contouren tot aan de morgenstond. De dag dat licht en duister wisselen in een flits beantwoordt zonder luister wat de eerlijkheid gebiedt. Het zeker te weten maar soms even niet. Geklop op de deur, geluiden zonder gezicht. Maak je ‘m…

In verloren oorden, ver voorbij een demarcatielijn van uitgesproken woorden, zoekt men veilig samenzijn. Doden zijn er levend en levenden gaan er dood, gewoon. Voor hen die vrezen in angstige dromen te worden gekwetst en verlaten. Immers, de doden kwetsen niet de doden verlaten niet de doden sterven niet. De doden leven niet en de levenden…

Is er een vrijheid zonder vloed die dunne lijnen op het strand overspoelt en kastelen van zand vormeloos verliezen doet. Als een vrijheid zonder scherpe randen, zonder exodus, zonder muren, zonder ijle lucht, of zwaar gemoed. Is er een vrijheid zonder herrie, in stilte, in kalmte, in rust, in vrede, in de koestering van lommerrijke schaduw…

Ik sta met beide benen op de grond. Geworteld in aardse aarde. Wolken boven mij verluchtigen in grenzeloos voortgaan. Ik zoek een zwaartekracht, krachtig genoeg om een luchtkasteel aan de koude grond te binden.…

Dagen gaan in slagorde voorbij. Ik heb ze niet geteld, ze lijken allemaal eender voor mij. Ik staar naar het kopje dat ik in m’n hand houd. Niet om eruit te drinken, de koffie is al koud. Er staan rozen bij het portret. Niet werkelijk, ik heb ze er in gedachten neergezet. Er gaat een rilling over mijn huid. Niet van de kou, het voelt van…

Er gaat geen dag voorbij, nou vooruit, geen week zonder springvloed aan onvoltooide tijd. Het is niet nodig om een standpunt in te nemen. Het volstaat ergens lukraak te beginnen. Noem het maar de schaduw van de schemer, die valt over de schouder, of het licht van de zon dat in mildheid smoort. Het is zinloos het laatste licht te vangen.…

Het is niet meer dan bijzaak, ofschoon onlosmakelijk in gedurigheid verbonden. Wegstervende woorden van alle mensen wiens stem we horen konden. Uitdijende zwaartekracht rekt de ruimte op en laat grenzen terloops vervagen. Het achterland van herinnering vernevelt op gedempte toon in de zoom van lengte van dagen.…

Rusteloos voortbewogen water kent geen moment geduld. De ware beweegredenen blijven in nevelen gehuld. In de bocht van de rivier, in de luwte van de stroom, komen golven tot rust, beweegt het water sloom. Hoe kalm zij hier ook is, de rivier is te breed voor mij. De drang naar zee onstuitbaar en water trekt aan het oog voorbij.…

in trance verheven de handen ten hemel gericht een nieuwe religie…

Met de mond beleden woorden verwaaien tot gemakkelijk praten. Met voeten getreden en in zompige modder sporen achtergelaten. Iemand is de weg kwijt door de zelfgestrooide stenen op te rapen. De tredmolen van tijd laat almaar draaiend het geweten inslapen.…

De zee schijnt te bollen onder het gewicht van de aarde. Een kromming van de waarneming, voor wie maar lang genoeg staarde. Land wordt heet onder de voeten, als zelfs de zon een bezoeking is. Maar alleen voor verworpenen buiten begrip van enige kommernis.…

Betreden paden verraden nog een verscheurde alledag. Het café op de markt is inmiddels gesloten, de bomen gesnoeid, de straat geveegd waar rommel lag. Het verkeer gaat voort, onverdroten. En de omwoelde grond is al met gras begroeid. Gaandeweg.…

Bij een dag is het niet gebleven maar die ene dag beklijft. En meer dan achttien lieten het leven. Wat echter blijft, is de kracht om tegen tirannie te vechten. De moed om met opgeheven hoofd de rug te rechten.…

In huidporiën van gladgestreken plooien. De laatste stuiptrekking van levenden en dooien. Ga bloot met de billen, niets om naar te gissen. Dichterbij dan bovenop de klysma- en bevallingsverhalen, geen kans iets te missen, niet te ontlopen voor wie zou willen. Nieuwsgierigheid op drift, een wijdbeense kijk op de samenleving, alles op publiek…

Eb en vloed met blauwe inkt geschreven. De op- en neergang van een naastverwant, van een duisternis die licht kan geven, geregeld in strakke orde van hogerhand. Zij laat zich een aards leven aanleunen, in een dans van aantrekken en afstoten. Het is meer noodgedwongen elkaar steunen, een verhaal van de kleine en de grote. Als het dooit is…

Dan maar een niemendal, vlak en simpel voorspeld. Zonder kuil of val, niet boven het maaiveld. Geen lange zinnen, dat leidt maar af. Niet denken, beginnen. En rijmen voor straf. Van een dichtershand, luchtig en licht. Het vlakke land biedt toch geen vergezicht.…

Ik hou van water, helder als glas alsof het een gift in de woestijn was. Van de zoute zee in woeste drift. Oneindig water voert de ogen mee, vroeger of later naar verdekte oorden achter de horizon in verzwegen woorden, land van Babylon. Van verneveld water dat als mist rondwaart en in de lucht rust vindt, of gewoon het water van de vaart…