inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 44.604):

Styx

De aarde staat minnelijk aan de hemel
en kust het koude voorhoofd van de nacht.
Zilveren rivieren houden zich op de vlakte
doch houden in het blauwe schijnsel
onopgemerkt de wacht, zoeken in
luchtledigheid naarstig naar bovenaardse
kenmerken, lenen zich als doorwrochte aderen
bij uitstek voor onderkoeld aansterken,
gaan loom voorbij aan boodschappen
dagzomend achtergelaten of verborgen
dagdromend aan het oog onttrokken.
Een ziend oog kan niet behappen
wat onooglijke gedachten bevatten,
zoals het louterende water, dat daar is
waar het als damp is gevlucht voor
het bevroren gewicht van koude aarde.

Schrijver: Iniduo, 14 augustus 2012


Geplaatst in de categorie: wereld

3.0 met 1 stemmen aantal keer bekeken 175

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)