Alle inzendingen van J.Bakx

eens zag ik een man met een kindje voor op de fiets en ik zag zijn gesloten oogjes hoe het kleine hoofd dommelend naar voren viel hoe de wind zacht door zijn lichte krullen streek ik zag de zwijgende vader boven het kind hoe hij oplettend met vastberaden handen de weg naar huis reed ik zag hoe een stroompje kinderspeeksel traag…

In de oren van de tijd tussen hoop en vrees echoot jouw naam Mahsa Mahsa Elle s’appelait Masha Amini jouw ogen schitterenden als het licht van de zon de zachte volheid van je naam Vastgesnoerde woorden worstelen zich los over de daken van de wereld schreeuwen we Mahsa jouw naam Hoe immens jij bent dichterbij dan ooit de echo van…

een man kwam de hoek om het is de man die alles stillegt spanning oproept wie is hij? de dood zelf? hij komt langs mijn raam de avond blauwt hij komt er weer vandaan wie is hij? ieders reisgenoot? ijle hoofdpersonen in poëzie verwoord de kern van wie jij bent…

ik wilde woorden schrijven tekens van de taal eenvoudig als gras lichte woorden hebben hun eigen leven zijn uit de ziel ontsnapt sober en sereen ingetogen kleuren op het schrijverspalet lagen strijken fragiel penselen op wit papier schitterend transparant jij pakte het schildersmes zei dat eenvoudig als gras onhaalbaar maar…

Ik vond je in een regendichte jas een plank onder je arm geklemd angstig wadend langs de kust Zag dat je niet kon wennen aan de verblinding van het leven je kneep de ogen dicht Dat de volheid van de hemel te veel voor je was dat je de hemel naast je niet zag De ruimte voor een vogel met weigerende wieken is te hoog gegrepen Zachte…

bij het licht van de maan en de sterren kromt en buigt de zwaan haar hals vallen granaten door gescheurde daken aan de afgrond van altijd dezelfde pijn roerloos op de boezem van de nacht het klaaglied van het mensenhart doorzeefd en langzaam zinkend een inktzwart ontwaken niet meer worden wat je wilde…

als ik doodga of iemand anders of jij maar als ik doodga zing me dan als het even kan sereen de hemel in in een goddelijke nacht ontvouwt zich de stilte in een dans van maan en sterren mijn sprakeloze ziel ademt muziek met de slinger van de tijd laat iemand me dan sereen als het even kan de hemel inzingen met de Missa Sancti Georgii…

de wilde ganzen zwermen door de koele nacht gakkende wilskracht de vlakte wordt zwart duizend snavels roepen kaw op de wieken nu ruisende vleugels in een donderwolk verpakt de wilde ganzen een goddelijke ganzennacht op het water door donker bedekt…

toen de reformist hervormingen verkondigde de drukker boven zijn letterkast zwoegde de stratenmaker op zijn stamper leunde het wintergraan in de aarde viel zwermden immigranten over steigers en kades uit toen ze samen opliepen met de zacht invallende nacht pakten de eeuwige loop der dingen zich samen nu we in files koppig stil blijven staan…

Tast met mij de zee af naar een vast punt aan land Proef de smaken van zee en zout Er zijn nog miljoenen zonnen te geef Luier met mij in het gras weg van de koele stenen Vertrouw op de gevleugelde liefde Laat los in de maalstroom van de wind Vlieg met mij de zomerhemel tegemoet Tril mee met de toonladder-loze spotvogel Word niet wakker…

kon ik ze maar vertalen de halve woorden in slaap gemompeld van lispelend gras halve woorden van de stervende soldaat de oude vrouw de ruisende bladeren de stilte van de nacht kon ik ze maar vertalen de halve woorden in slaap gemompeld…

in de donkergroene bundel neuriet de held dromend zijn legende tegemoet schepper van een poëtisch collage dat de ogen vasthoudt zoals The Joy of Life of Sterrennacht ik ben een kosmos schrijft hij een oneindige ruimte samen met alle materie en energie een van de wilde jongens halfgod van innerlijk gezang weefsel van stemmen ik…

onder zinken wolken komt zij moeilijk heen door letter en papier wie legt wanhoop de hand op als het donker stil blijft staan bij het tellen van gestorven dagen? handen talmen als zij haar lichaam uit de duisternis trekt uit kieren van vertwijfeling schemert tóch een vermoeden een vermoeden van licht…

de lente is eeuwig nu voor de jongen van nooit meer hier en nu van lekker ja nee en heen altijd uit de pas ongekend contrast kind van altijd lenteblad zonder morgen en gister met lange warme kinderarmen zwaaien in onbevangen taal naar jou-jou-jan-en-alleman muur noch storm zal jou raken tijd is geen ding voor de ziel van een puur…

haar gekromde vingers borduren een woord steek na steek voortborduren tot de naald zich vastzet in haar gebalde hand het monotone neuriën stokt hoe lang zal het duren voordat iemand je mist?…

op de tribunes in de Arena van de poëzie bekijk je alles anders zelden thuis nu present de Avonturier luisterend naar twee ras Betweters die snelsonnetten vinken een Criticaster mierenneuker van geest zift muggen met lijf en leden koning op zijn eigen vitters-boeken-fuif ach zie daar de droeve Denker zitten naast de denkende Dichter…

mijn voeten reppen zich door zilveren regen ik dacht: ik kleur de woorden en maak een zon later op de dag zal zij komen haar hitte verschroeit me zij zal vogels verstenen in oogverblindend licht vleugels gebroken niemand is veilig als het zomert laat mij winters zijn ik ruik bloemen op ijs mijn voeten reppen zich onder de koperen…

toen zij in de velden van vroeger liep ver van de smeulende wind en bijtende bergen zag het kind van weleer bloed in het oog van de zon zij begroef ontbladerde dromen onder de steen van het slapende oog nu huivert ze naast zwijgende goden ze hoort het slikken van de tijd het licht is niet van porselein in de velden van vroeger…

het denken moet steeds opnieuw beginnen om de liefde voor de wereld te bewaren met getekende ziel altijd opnieuw beginnen met denken dat de liefde het meest is om de liefde te bewaren steeds opnieuw…

met weinig middelen verbeeld: een paar flarden van huizen karrensporen in de sneeuw een heuveltje met paaltjes en mensen die geschrokken opkijken als de grote komeet zijn licht op hen schijnt verbeelding angst ontzag vallen in één ogenblik samen rakelings passeert de komeet de aarde de hemel komt even dichtbij het beweegt de mensen…

voor een witgekalkte muur het vogeltje van verf een kettinkje aan zijn pootje de witte muur leidt onze ogen naar het puttertje vogeltje op de voorgrond distelvinkje in losse zichtbare penseelstreken vastgelegd vogeltje met een verhaal het put zowat zijn eigen water bijna kwetterend tinkelend ook in vlucht…

hij leest de krant dooft zijn peuk ruikt de geur van Lancôme Poême hij is bang voor grote gevoelens koelt ze af met taal blust de woorden hij houdt afstand typt schrijft streept schraapt beent uit staart naar buiten zijn taal staat stil bij wat voorbij is dichterlijk plaatst hij de dingen buiten de tijd wat is gebleven…

we verankeren ons schip slechts voor korte tijd dragen elkaar door de slaperige mist zie onze gezichten omhoog zwerven naar de wolken we omarmen de sterfelijkheid als het beste gedicht…

aan de rand van de nacht tussen kogels en oorlogstaal wortelt een boom in het bergravijn achter de binnenkant van de buitendeur danst rouw zijn staccato dans in onbuigzaam verdriet boven de huizen sluiert de meedogenloze geur van verbrande schoonheid aan de rand van de nacht slapen de mannen in watten van duisternis begraven…

je knipte het koordje van je kinderwanten door zo is het begonnen ik laat je los zei mama het laatste stukje mag je rennen wees opmerkzaam mijn kind het onbedoelde het ongewisse onverwachte het is er allemaal de goudvis in de kom de grote schaar het kostbare glas veel maar niet alles leerde ik je dragen deze afstand is de grootste…

nachtelijke gedachten kruipen onder de huid te veel om te bevatten te groot voor het gemoed de Zwitserse zwarte koeien brengen me op de koebellen geluid door vrienden uit de Alpen voor mijn dode broer het traditionele klingelen valt me zwaar hij heeft het vaak gehoord ik kan mijn broer nooit meer vinden we verloren elkaar uit het…

Wees welkom in de Arena van het palaveren waar polemieken met Très Grande Vitesse voorbij daveren. Zij is the Place To Be waar dichters strapatsen maken elkaar met talige humor troost en tragiek weten te raken. Woordenaar scherp de punt van uw ganzenveer kruis op de zandvloer fair de degens telkens weer. Welkom dichter van het hoogste woord…

poëzie is een rivier die de verbeelding draagt meevoert op haar stroming zij is de regen die de voetstappen van de dode meeneemt de gedachte waarvoor je achter tralies belandt poëzie is de schoonheid van de kanteling naar de zwartheid van het licht zij is de angst die op een zonnige dag in het heldere oog van het hert schijnt…

onder zwarte grond ademen fragmenten van een vastgelopen granaat op verstoorde aarde groeien zachte mossen bodem van bestaan we strooien bloemen drinken op de vrijheid in een stilte die verwondt…

men moet klanken proeven ritmes voelen stemmen vinden men moet poëzie wegen op schalen van eigenzinnigheid men moet secuur schrijven langzaam kauwen woord voor woord polijsten men moet lijstjes van het moeten maken tot het nieuwe weten men moet uit verlangen schrijven Laten wij nog eenmaal de kamer wit maken nog eenmaal…