Alle inzendingen van Jaap van der Hoest

Als het tijd is dat mijn klok, mijn pendule (nog van de schoorsteen van mijn oma), opgewonden moet worden, als het daarvoor tijd is geworden, raak ik gespannen. Vrees kruipt in mij omhoog. Het mag niet gebeuren, dat – voordat mijn hand de sleutel heeft benut- de veren slap zijn geraakt, er stilte valt, er zonder zacht getik levenloosheid is…

Mijn schuurtje, aan vervanging toe, is een berging. Het is een plaats om te bewaren, op te slaan, niet weg te gooien, nog niet definitief afscheid van te nemen, een locatie van uitstel tot ooit, een keuze voor her- overweging, een gelegen- heid om te kunnen terugkomen op de aan- zet tot nooit meer kunnen bezitten of een nooit meer terug…

Bamboe wil ik planten, in mijn tuin. Krachtige buigzaamheid heb ik dan levend dichtbij. Ik zoek iets anders voor strak en ferm rechtop staan. ‘k houd niet van te moeten breken. Als levenslust ervaar ik beweeglijkheid, het liefst samen ritmisch in een dans, en het buigen van hoofden naar elkaar bij muziek die afstanden doet vergeten, overgaand…

Bevrijding is een bron waaruit geput kan worden steeds door nieuwe generaties. Bevrijding is een besef van voortdurende aandacht voor waarden die kostbaar zijn. Bevrijding wordt gevierd om actief stil te staan bij leven en onderdrukking tegen te gaan.…

Tijd zocht ik, ruimte in tijd om te lezen, te schrijven. Ik stuitte op begrenzing, onmogelijk nagalmen. Iets van mondholte, ik verlangde naar waar taal aan vertering mag beginnen, rijk literair speeksel kan inwerken, ofschoon biologische realiteiten soms afbreuk doen. Hoe woorden mijn wereld bouwden, omzetten. Afstanden onverwachte waarheden…

Tot waar mijn blik reikt, ligt voor mij een horizon. Loop ik er naartoe, dan schuift deze steeds vooruit. Wat ook wel kan, is te spreken van einder. Er gebeurt hetzelfde. Maar anders is mijn beleving, meer als een absolute grens.…

Met maar een beetje bestraling van het schraal verwarmende helle hemellichaam, je rakend met licht in troostende sfeer, komt er hoop op vooruitzicht, op een gelukstemmende lente. Alsof een dakvenster een blik gunt vanuit winterse donkerte, een licht gevoel van verandering zacht kriebelt onder dikke kleding, onbestemd iets in de lucht hangt…

Het kind praat. Wie gaf het de woorden? Het kind gaat. Wie gaf een weg? Het kind gedraagt zich. Wie gaf het zijn normen? Het kind zoekt. Wie laat het vinden?…

Schemering omlijst toenadering van oren, ogen, in horen en zien. Schemer verbindt traag verlopend middag met avond. Verlichting (een schakelaar) maakt het terras zacht zichtbaar. Fonkelingen wijzen op glazen, mooi rood van wijn. Handen omvatten, slokken worden speels genomen. Monden proeven, vormen woorden. Gelach klinkt op. Wie…

Trompetjes staand op steeltjes, een ongeorganiseerd geheel. Ogen zeggen oren feestgetoeter zichtbaar aan, vanuit een fel geel. Groen ruikt het herboren gras, uitnodigend fluisteren sprieten: ga maar zitten, of liggen wellicht. Voor lopen is er tijd voldoende. Het park omarmt twee mensen, zo onontwarbaar als zij schijnen. Fluweelzacht klinken…

De weg vertaalde ik. Stenen kwamen op, voeten voelden waar het anders werd. Dan tastte ik, schuifelde. En raadpleegde de cellen boven, de hersenzolder. Komen was gaan, paden bewandelen. Voor keuzen stond ik bij kruispunten. Waar ging ik toch heen? Mijn voeten brachten mij. Verrassingen volgden. Ik leerde werelden kennen.…

Dagen ken ik zoals ik dag ben en hallo en jij hoi in de gang buiten verwaaid soms als eens in een even en op de fiets is dat weer anders.…