Alle inzendingen van Jaap

Vergeet niet dat onze blikken En onze paden kruisen Om nooit meer af te dwalen Vergeet niet hoe sterk wij Elkaar toen vingen In de ban van beider baan Vergeet niet dat ik nooit Een andere zoete geur Zal ruiken als de jouwe En dat mijn slotwoord Mijn nachtkus Op jouw lippen Zal zijn……

Mijn verbeelding sleurt mij mee Onthutst in mijn ideeënstroom Daar ik dit amper kan bevatten En ik hier wakker over droom Mijn traag besef drijft mijlen ver Achter mijn kennis van het feit En zal pas tot wasdom komen Na ongemerkt verstreken tijd Ik betwijfel toch mijn vondst Die zo macaber is gebleken Terwijl ik alle woorden zoek…

Haar allergrootste straf Is haar voorspelbaar lot Voor haar rest het kaf Het koren van de zot Ik laat mijn grieven Dan ook voor wat ze zijn Geen vuur, geen sneer, geen wraak Geen krenk en ook geen pijn Laat, voor deze blaaskaak, De tijd mijn oordeel vellen Zodat ik dan naderhand Met vreugde kan vertellen Toch gelijk te hebben…

Van lucht kan ik niet leven Leven doe ik dan niet Geef mij toch wat te eten Wat brood in het schiet Want lucht dat eet ik niet Schrijven is mijn leven Mijn leven en bestaan Niets anders kan ik geven Ik hou van deze baan Dat zal me goed af gaan De woorden zijn zo even Geschreven door mijn pen Je moet het mij vergeven Daar ik niets anders…

Nul komma nog wat procent Van elke opgepompte cent Blijft in het Noorden Miljarden aan gas per jaar Verlaten zonder een 'maar' De miskende aarde Er gaat niets boven ons Groningen Maar in de Westelijke woningen Wordt de klomp nog steeds bespot ------------------------------------------------------------ Geschreven naar aanleiding van…

Als het menselijke wezen Door gewoonte wordt geleid En haar diepste verlangen Voor haar zonden pleit En als dat diepste verlangen Door verleiding wordt gevoed En verleiding door de zonde En gevolgen wordt beboet Als telkens wordt vergeten Dat de oorzaak van genot Niet smeult in onze mond En niet ligt op het schavot Dan is het ook misschien…

niet toegedicht wat dicht-inzicht men vindt het niet een dichterslied. men vindt: dit heet een hartenkreet! toch komt het dicht bij een gedicht en ach, wat geeft 't welk' naam het heeft een kreet, een dicht een vers, verlicht 't is relatief dit perspectief een hartendief neemt het voor lief.…

ben toch gezwicht: heb net gedicht 't is licht ontwricht maar 't ligt op zicht als netgedicht nu hoop ik maar dat mij hierin wat dicht-inzicht wordt toegedicht…

traag sleept de week zich door de nachten voort als koude stroop door een gesloten poort ineens is daar het uur c'est un Moment Suprême opeens ontwaar ik vuur en snelheid zonder rem minuten uren dagen weken maanden jaren eeuwen de tijd heeft alle tijd en uren duren uren om toch weer eindig te gaan blijken er was alleen een eindeloos…

in je haast vergeet je haast de plaats waar je nu staat al in gedachten daar waarheen je reist, maar zo geniet je niet van hier en ook geniet je niet van daar want bén je daar dan denk je alweer verder…

Het hart klopt rustig onverstoord geen woord geen onvertogen woord wordt hier wordt hier door mij gehoord mijn oor ligt luist'rend aan jouw hart en midden onder 's werelds smart kom ik tot rust niet meer benard mijn ogen zwaar alleen nog maar jouw rustig kloppend kloppend hart…

Moeilijk is niet onmogelijk Dat is een ander woord Zoals een uitdaging Ook geen probleem is Het één is een werkwoord Het ander een lijdensweg De dichter doet moeilijk De taalpurist onmogelijk En de uitdaging is om dan Het probleem te laten zwijgen Uit: 'Eiland op de akker', 2005.…

koud is mijn bestaan en ook mijn vingers oud en afgedaan en zonder slingers? zooi in het verschiet, 'k wacht ongedurig dooi treed in; ik hoopte het al vurig warm wordt het, ik voel het langzaam komen arm of rijk, we worden bij de hand genomen…

Een onbedoelde schrijfverwarring Is aan mijn aandacht ontsnapt Ik baarde het in mijn afwezigheid Op het onbewaakte ogenblik Toen mijn beladen woordenkraam De ziel van een dwaling verkocht En zij haar naakte vrijheid vond Tussen de tralies van het prul Lang na mijn verdwaast besef Dat zij zo niet had moeten zijn Maar ik verdedig haar bestaan…

Schamel uitgedost wiegen heupen heen en weer En loopt zij langs de bar nu voor de achtste keer Ogen in het duister kijken haar smachtend aan, Zij weet dat zij haar volgen waar zij ook zal gaan Zij praalt en paradeert met borsten ver vooruit En als zij vrolijk lacht, dan doet zij dit zeer luid Beschilderd als een krijger rest haar weer één…

Genoeg valse verkiezingen En dioxine-vergiftigingen Genoeg valse verwensingen En rode daden na zwarte woorden Genoeg valse oplossingen Na misplaatste analyses Genoeg onverenigbare doelen En heilige offers Na de rampvloed rest de schade Die de hele wereld schokt Maar de golven spoelen tijdelijk Onze eigen zonden weg…

Wie schrijft Die blijft In archiefladen Hangen…

Zij zijn de wijn die, gerijpt en ongeschonden, Uit het boeket van de liefde is ontstaan Als jonge bloemen openden zij hun ogen Kelken die samen sluiten voor de maan Wat in hun vat zit zal nimmer verzuren Is niet verspild door een vreemde mond Hoewel instinct verleiding moet verduren En prille liefde door zonde wordt verwond Zij belichamen…

Ik klom laatst op de Dom en sprak: 'Mijn ziel als ik nu viel, dan viel ik zeker dood'. Maar God is zo geweldig groot, dat als ik sprak: 'Ik spring' en ging, Hij mij dan zeker vliegen liet. Omdat ik dat weet spring ik niet. --------------------------- Uit: 'Versjes', 1961.…

Dans hier niet uit de pas Volg het juiste orgaan Verhef uw wassen neus En let niet op de waan Van uw liederlijke droom Het middel is het doel Wanneer u op de maat De protocollen volgt Zoals geschreven staat Sinds de nieuwe maand Vergeet nooit hoe sterk Eén der vele bazen Vecht voor aller welzijn Maar tijdens het razen Het ritme soms…

Nu, je lippen onbewogen En je ogen wit en wijd Zo zie ik de stormvloed dalen Buig mijn hoofd en toon mijn spijt Laat mij met de zonde varen Of verdrinken in de stad Maar geef mij nu geen bezwaren Die je vroeger ook niet had…

Wil je mijn emotie? Zoek je mijn mysterie? Mijn hart op het schavot? Mijn chaos en hysterie? Is mijn optimisme Zo anders dan gewenst? Is het of dan de dichter De hel is toegewenst? Moet dan mijn hele leven Aan tranen zijn gewijd? Ook kranten staan te vol Met bloeddoorlopen feit! Ik heb je gal te geven, Mijn maag verteert geen leed…

Wie ben jij? De stille, de zwijger Wie ben jij? Die ik heb gekend Je mond vertelde me weinig Je spreken ben ik ontwend De stilte kan jij omarmen Met wie jij je leed hebt gedeeld Je gezel is je gedachte Met wie jij je nooit hebt verveeld In je stoel laat ik je achter Niet wetend wat je nu wenst Soms denk ik dat je vermogens Door leeftijd…

Ontdooid slaan mijn oogleden Verward zich opwaarts, wijd Als wonden zijn gesloten En lichaam, nu bevrijd In napijn is ontwaakt Denkend aan die ongeziene daad Bewusteloos te zijn aangeraakt Kwetsuur tot een geheel gemaakt Terwijl enkel de gedachte Een pijnkreet heeft geslaakt…

Vroeger met z’n drieën, iedereen tevreden, Twee vrouwen, één man Kon niet goed gaan, dat konden ze weten Geheim voor het publiek, trokken hun eigen plan Het bondgenootschap van drie, wou eigenlijk uiteenvallen Maar twee dachten van niet, Wilden de alliantie niet verknallen Nu moet de man branden voor zijn liefde, De vrouwen vluchten met…

Niet eerder brandde het meer Het verlangen naar het missende deel Waarom doet het ons zoveel En weten we het zeker, keer op keer Een rivier stroomt door Zo doet het leven Een diepe sprong Het duurt maar even Varen op de stroom We gaan ervoor Nooit voelde ik Het verlangen zo sterk Het missende deel werkt Nu voel ik alles Tik tik…

zijn nieuwe vriend is een pastoor en moet je nu eens horen de vrome man heeft linkeroor en tong laten doorboren ik vind dat dat beslist niet mag een priester wandelt kuis die draagt blijmoedig elke dag zijn katholieke kruis als hij nu echt een stigma wil bij wijze van hommage dan graag in kleur op elke bil een kruisbeeldtatoeage…

daar lig ik opgebaard, ben niet te zwaar een eikenhouten kist op zeven schragen kan onbekommerd mijn omhulsel dragen een laatste liefkozing als stil gebaar dan zal mijn zuster aan mijn zwager vragen: wie zijn dat daar, die vrouwen aan de baar? kijk die toch met dat opgestoken haar ze huilt alsof ze niets meer kan verdragen maar niemand kent…