Alle inzendingen van Jeroen Swaan

schrijvend met in mijn hand mijn hart en in mijn hoofd het intens beleven maak ik de lezer deel en part van de scherven uit mijn leven waar beelden gaan vervagen en in mistige gedachten over gaan zullen mijn woorden tot het einde der dagen op het netvlies blijven staan…

als pleisters op mijn wonden lagen jouw handen op mijn hart waar ze feilloos knopen vonden die je geduldig hebt ontward als zalf werkten jouw ogen op mijn zo rusteloze ziel en je woorden, afgewogen voorkwamen dat ik telkens viel als kompressen kusten jouw lippen al mijn pijnen weg en meer ik liet de warmte binnenglippen verzachtend al…

als door herinnering gedreven opende ik haar deur zocht, al was het maar heel even naar haar vertrouwde geur als door herinnering getrokken liep ik naar het ledikant schoenen uit en op mijn sokken kroop ik zachtjes naar haar kant als door herinnering gekust heb ik mijzelf laten gaan en zocht ik naar een plek van rust maar vond kringen…

in de spelonken van mijn geest in duisternis gehuld tussen de stronken van mijn vrees ligt mijn verloren schuld in de kerkers van mijn verlangen in ware droefenis tussen zwak en sterk gevangen ligt mijn vergiffenis in de plooien van mijn geweten in vreemde vorm verbogen tussen ziel en zaligheid vergeten ligt mijn onvermogen…

onbedoeld en pijnlijk trok haar denken samen verduisterde het namen die zij niet vergeten mocht ongevraagd en vrijelijk liet zij woorden open die ongewenst verzopen In klotsend hersenvocht klauwend naar houvast in heldere ogenblikken wat tijd niet kon verwrikken en haar geen soelaas bood werd zij een vreemde gast in haar ouder wordend…

in haar mondhoek streelde haar tong een vlekje chocolade wat haar zucht naar puur verraadde en ik in haar verdronk…

je ruikt hemels zei de man met zijn tong in vreemde bochten terwijl zijn ogen en zijn speeksel onbeschaamd haar borsten zochten maar toen haar knie zijn delen raakte en daarmee zijn bron van zaligheid ontsloot werd zij verrast door de ongerioleerde lozing uit zijn laatste ademstoot…

weet mijn vrijheid werd geroofd niet omdat ik in iets geloof maar omdat ik blind en doof politici vertrouwde die geschiedenis herkauwden tot een ondoorzichtige brij terwijl zij mijn "ik" verbouwden tot een onherkenbaar "wij" weet mijn stem werd verspild door ego's die onbezwaard en kil en blijkbaar zonder eigen wil als elkaar…

mocht ik ooit je naam vergeten en je tranen aanzien voor een lach weet dan dat ik heb geweten dat jouw gezicht naast het mijne lag…

het oor waar ik in zwijg is doof en ongewassen en weet mij te verrassen door stom geouwehoer het oog waardoor ik kruip is blind en reeds gevallen en wentelt zich in wallen draait mij steeds een loer de mond waar ik in kijk is lippendienst verwachtend en zo tandloos smachtend dat ik hem handig snoer het hoofd waar ik door maal is duizelingwekkend…

zij waren samen eenzaam gelukkig met elkaar want alleen is zo alleen ook voor een eenzaam paar…

in de plooien van mijn gezicht vond ik uitgelezen woorden als verkruimelde gedachten voor een ongeschreven boek waar ik in ongezouten zinnen al mijn waarheid zou verwerken… maar nooit verder ben gekomen dan onverteerbaar oude koek…

terwijl het kind de woorden spuugt die ik steeds lijk te wegen en de jeugd in mij de glans verliest door levensdoffe vegen recht ik mijn rug en adem in verwarm mij aan haar ogen pak ik haar hand en vlucht haar na ver weg van mededogen…

als het kookpunt is genaderd en de stoom de tuit ontsnapt bereid ik drank van verse kruiden terwijl mijn hart naar adem hapt warm mijn handen aan jouw adem leg mijn vragen in jouw schoot verlies de angst om te verdwalen omdat jouw hart mijn hart omsloot…

jij ruimt het sop uit stille waters wringt het vocht uit lichaamstaal maar je verdrinkt in lege dromen en plukt de boom des levens kaal ik scherp mijn geest aan botte bijlen punt de grens van mijn geloof maar wat ik ook de spiegel toe roep op schreeuwen na ben ik al doof…

de geknevelde gedachten binnensmonds gemompeld bundelen de krachten tot donderende preek als blindgestaarde dove kreupel weggestrompeld probleem vooruitgeschoven en urenlang van streek in benevelde vertrekken en drank ondergedompeld stokken de gesprekken zonder begin of end door uitgelezen zinnen en volume overrompeld valt ook hier geen…

winterwitte warmte lakens op een hoop broek over een leuning armen in de knoop hoofd diep in het kussen kussen op het hoofd maken zachtjes wakker doen wat werd beloofd…

gelijmde fragmenten fragiele gedachten breekbaar als flinterdun glas ik houd ze tezamen met denkbare krachten opdat ik blijf weten wat liefde echt was…

hij wast zijn handen met “naar onschuld geurend” zeep schoont zijn geweten zij knarst haar tanden en met haar mond in één streep kijkt zij verbeten en op de wanden van zijn kamer krast het kind ...om te vergeten…

draag mij….alsjeblieft mijn voeten voelen geen grond mijn benen geen kracht en mijn lichaam schreeuwt mij te rusten vraag mij….alsjeblieft mijn handen verbergen de wond mijn ogen de nacht en mijn lichaam zwelgt in lusten…

terwijl zij slaapt ligt hij nog wakker bang dat zij hem verlaat als zij ontwaakt slaapt hij toch, de stakker en ziet niet dat zij gaat…

ik droom mijn woorden tot een boek waarbij ik steeds de vrijheid zoek een zin aan iets te geven zodat de droom gaat leven en jij met beide ogen dicht een lach glimmend op je gezicht de zin kan absorberen binnenste buiten keren…

mijn voeten laten zich verwennen door het dauwnatte gras zal ik hem nog herkennen weet hij nog wie ik was? mijn wangen laten zich verzorgen door een blauwfrisse wind jong ben ik deze morgen oud voel ik mij als kind mijn handen laten zich verstoppen in een grauwgrijze broek stap binnen zonder kloppen sta buiten in een vloek mijn…

terwijl haar warme handen zijn koude ziel beroeren en woorden als een zalf zijn hartenpijn verzacht verliest hij zijn geloof in god en zijn bestemming omdat hij de beproeving zo lief niet had verwacht terwijl zijn zachte stem haar ogen laten tranen en als een medicijn de weg zoekt naar haar hart verliest zij al haar angst voor duivel…

met onbegrensd verlangen naar ademloos leven dat als droom ontwaakt in eindeloos bewustzijn smelten woorden tot gedachten gedachten tot besef dat het lichaam niet meer is dan een tijdelijk omhulsel van een onstoffelijk wezen…

gevormd door mijn verleden lijkt het heden zonder toekomst blijkt de tijd die mij nog rest slechts een fractie van een leven dat voordat het echt begon gedoemd was op te geven…

zij ruikt zijn adem hij haar oksels en haar roos zit in zijn haar spreek gerust van ware liefde als je zo opgaat in elkaar…

omgebogen geeft het aan waar mijn ogen bleven staan maar waar ik weer beginnen wil de geest vraagt meer het hart zoekt stil naar ongelezen woorden…

starend naar die duizenden lichtjes in een heldere winternacht ontstaan er evenzoveel gedichtjes geïnspireerd door al die pracht dan denk ik soms heel even zo turend naar daarboven zouden daar nog anderen leven en zouden die in ons geloven…

zij vond mij een god en ik geloofde haar schiep een wereld om haar heen een koning, een keizer en ik beloofde haar de aarde als geen één.. .. maar mijn eigendunk beroofde haar van ’t leven naar het scheen…