Alle inzendingen van Joanan Rutgers

Ik ken je al enkele jaren, we kwamen vroeger geregeld bij elkaar over de vloer, het was altijd erg gezellig en we klikten wonderwel, maar door we weten niet echt wat staan we nu ver van elkaar als statusverschillenden. Jij bent omhoog gekropen, ik ben schamel achtergebleven. Ook rook ik niet meer, dat scheidt ook. Ik weet nog hoe je hasjpijp…

De ontembare wilde in de woeste nacht vol sterke drank geestespijn lichaamspijn is het een wonder dat wij het lijden willen overstijgen met van alles en nog wat? Terug naar het grote Niets toen we nog geen pijn kenden, wat wil God toch van ons? Of is dat God niet? De woorden striemen mijn rug een eindeloze geseling het bloed is volmaakt…

Ik belandde na veel gezwerf in andere landen, want dit land kan soms zo ongenadig met zijn cobratanden in je slagaderen bijten, dat je wel weg moet, maar goed, weer in mijzelf, een land wat ik ook nog eens moet ontdekken, maar liever morgen dan nu. Liever nooit, wat moet ik in dat land? Ik zou me er rotvervelen, met te weinig attracties…

In de bus naar Soesterberg liet ze het flapje naar voren vallen als een ophaalbrug. De opgezwollen borst keek bevrijd en vrolijk om zich heen met een keihard, lokkende tuit om mijn eeuwige dorst even te tarten, want het gelukkige hummeltje plakte er snel aan vast zoals ik zonder glas mijn biertjes drink. De moeder knikte naar mij, had…

Een onbekende, maar aanwezige vrouw zocht met haar ene voet de verloren schoen, terwijl Shiva naar mij glimlachte. Als ik jouw vinger was, dan duwde je mij iedere avond hartstochtelijk naar binnen, maar ik ben een lul, dat is ook zoiets, zo'n geile vlinder met zuigkracht. Neem jouw watermeloenen, je bomborsten, die mij hevig deden watertanden…

Ik zoek nog steeds de sleutels van de goddelijke wetten, al zijn er al vele deuren voor mij ontsloten, ik weet dat ik het gehele mysterie nooit ontrafelen zal, zelfs de grootste mystici moesten zich neerleggen bij een heilig niet-weten, een totale overgave aan het opperste albestuur. Dat heet liefde en die liefde omsluit alles, maakt oude beelden…

Leef in mij mijn liefde nergens leef je meer in mij ik ben de nacht voorbij nog komt de zon niet op ergens lach ik naar een etalagepop.…

Er blijft niets anders over dan de waanzin voor te zijn men gaat dood aan eenzaamheid ik moet de stokjes wel bewegen ook al denkt de wereld aan een spel dat ik bibberend verloor…

Neem nu mijn gekkentaal, het maakt al dansjes die ik zelf niet meer kan plaatsen, nog even, denk ik, maar dat dacht ik jaren geleden ook, terwijl ik met zwarte oogschaduw en zwarte nagellak toch behoorlijk in de buurt van een doorgeslagen dorpsgek kwam. Zie hoe ik dronken van de goedkope wijn voor een kledingzaak een getrouwde vrouw beminde…

Soms, in één van zijn verdwaalde dagdromen, waait er nog een sexy zomerjurk omhoog, een bollende slip onthullend, maar zijn stenen bezwaren weten van geen wijken, hij is nog erger dan de paus. Ontsporen is voor slappe kwezels, meent hij. Hij vergeeft de wind zijn ontuchtige handeling en als een norse dorpspastoor of een sacherijnige bonder…

In tijden van eenzaamheid en eerlijk - die bedekken genoeg hoewel ik vroeger minder onzin te bepeinzen had sluip ik nog steeds als een bange wezel door het bos op zoek naar mijn paleis ren ik gejaagd over modderpaden zolang de tijden eenzaam zijn in mijn oude oorlogsbunker klein konijnehol.…

Haar blauwe kleed ligt losjes om de ranke schouders, de witte kousen glijden langzaam van haar af, jarretels bungelen als een tochtgordijn in de deuropening van haar natte, gezwollen vulva. Elegant beweegt ze met haar slanke benen, brede heupen, losse haren, naar de oever van het gele water (Oeps!, een plasje zeker!). Het jonge lichaam, omgeven…

Via de astrale sferen zou ik jou zo snel mogelijk kunnen beminnen, maar dat werkt niet echt, het is slechts een idee zonder kleren. Als gedroomde minnares zul je nooit het bed met me delen, dat is de zuivere waarheid na jaren van dichterlijke verblinding. Het is een ideaalbeeld van de vrouw, die mij tergt en pusht, die mij tot schrijven drijft…

Ik ben zo moe als een krekel die verdoofd is door een volle shot heroïne. Al het weten glijdt weg in een groot zwart gat in de kosmos. Ik heb besloten zelf een wandelend gedicht te zijn en het wijzelijk daarbij te laten. Ik leg mijn gerimpelde hand op een scherf van de oude klok. Ik heb geen verstand van klokken, moet hem helaas aan zijn lot…

Je kwam vloekend over de drempel, smeet je paraplu in de badkamer, sloeg met je blote vuisten tegen de eikehouten deur, vloekte nog harder en je knokkels bloedden. 'Wat is er gebeurd?', vroeg ik, terwijl mijn hart bonkte als een oude treinwagon. Zeer langzaam liet je me je gezicht zien, vol tranen en pijn. Ik greep je bij de schouders en drukte…

Het is jaren geleden, maar ik zie nog steeds je gezicht helder voor me, als ik in mijn bed lig en mijn ogen sluit. Dan komen de dromen in verse beelden tot mij en jij zit daarbij als teder gelaat. Over afstanden van tijd en ruimte kom je zomaar bij me, kus je me ongeremd en kruip je in mijn wezen, hartverwarmend. Je gezicht…

De regen houdt maar aan, de gezichten die ik opneem, doen mij denken aan mime-spelers, die zich weerbarstig verzetten tegen de kou. De striemende wind doet de huiden verstrakken, er wordt duidelijk minder gelachen dan toen we nog halfnaakt in het zwembad badderden om de zon van ons af te slaan. Een oude NRC waait in het gezicht van een…

Terwijl wij vrijen en onze weldoener Eros bloeit en de valse glitter verdwijnt slaat de zee het rotsgezang met water dat wil schreien om het harde deel van ons beiden terwijl de kraaien vallen als hartaanvallen van het doods behang dat scheurt omdat wij vrijen dromen wij teveel.…

Je denkt terecht is hij de ware wel zoals ik denk ben jij de ware wel, onze tactiek en voorzichtigheid ten spijt van doet niets af aan het in waarheid gedeelde wat geen van ons verliezen zal. De dag voordat je komt droom ik van je sappige lichaam en je geest, kom gauw, droomvriendin, laat me verder dromen met de droom voor handen.…

De andere dichter en dichteres voelt als een soort heiligdom, wat ik niet betreed. De benen van Rutger Kopland waren kleiner dan ik dacht, als van een dwerg, niet capabel genoeg om mij in te halen als ik hem een poets bak. Ik ga alleen naar toverland om wat dichterlijk voedsel te halen, daar doe ik toch niemand kwaad mee, hij natuurlijk in…

( voor Oscar Wilde ) Gevangen in cirkels van haat viel hij in de diepste trechter naar de duisternis, maar het vervloekte bataljon van satan volgde hem tot op de verpulverde lippen, het land van zijn successen stak genadeloos een bajonet in zijn hartstreek. De rat wilde niet van wijken weten, niet totdat de bloedende eend, totaal verminkt,…

Er zwerft een bange zwaan in een vijver op een werkende vulkaan. Het bloemenmeisje spreekt: 'Kijkend schrijver, red mij voor de wereld breekt!'. Ik neem haar bij de hand, wij vluchten snel voor de lava ons verbrandt. De redding is nabij, de hel vergeten en dan een kus, heel sappig, nu ziet zij mij.…

Drinkebroer, laat me nu maar los, we hebben genoeg feest gevierd, het boeren wordt te erg, mankepoot, Korsakov staat voor de deur en wil naar binnen. Ik heb me genoeg in jou verdiept, kom op, dichters onder elkaar, ga nu maar bij een ander de boel op stelten zetten of liever nog, donder op naar de hemel, deprimongool! Ga je eeuwige roes uitslapen…

De nachten waren leeg en angsten dwaalden door mijn geest, nu de port haar werking doet, vind ik even weer wat rust in lichaam en ziel, maar jou kon ik toen niet vergeten, want wij hielden van elkaar, terwijl het lot weer bitter werd, bitter van nieuwe verlangens. Niets kon dit verzachten, breekbaar en hemels. Je ogen streelden als een…

(voor Harry) Mijn eiland onbewoond is vruchteloze woestenij, geen ander die mij loont, gevangen en onvrij bezie ik mijn planeet, verlang een reddend touw, na alles wat ik leed, geen God, geen vrouw die ik beminnen kan, zo diep is deze put, als leef ik in de ban, een kluizenaarshut gebouwen op de kust en zoveel wat mij griefde,…

(voor Karin) Zie toch eens het avondrood en dan mijn hart, zo dood, het krijsen in een eindeloze strijd om hulp en tederheid, de mens is mij zo lief, te lief, zodat ik dikwijls lijd en geen verklaring vind van wat er diep in ons naar boven stroomt. Een hemel van verdriet doemt zinloos aan ons op, je bange hart vertrouwt het niet, dat…

Verrukking om de contouren van jouw boezems, die zo schoon staan aan jouw lenig lijf, versiert met twee weelderige bloesems, zou het schelen als ik ze zachtjes wrijf? Sluipend raakte ik jou aan terwijl je liep, als een fijn-vernuftige schoonheidsgodin, schaduwloos en 't was alsof ik al sliep tegen de borsten van jou, mijn koningin. Zachte…

Wij wandelen naar buiten, verlaten het strandhuis, witte duiven in de mist, ontsteek met mij de kaarsen die zullen vlammen in de nacht, omhoog vlammen! Niet als een fata morgana, een wind die waait en verdwijnt, de tijd verplaatst, maar verandert nooit vereeuwiging. Goden of geen goden, zie ons verlangen naar eenwording in geest en lichaam,…

O Nux, het leven is een jeremiade, de nacht een zwoele ballade. Quo vadis? O Petrus, wij klagen, Jezus' afscheid kweekte mishagen. O Juturna: Quousque tandem! De Lethe stroomt, Quia absurdum! Morpheus houdt ons in de handen, Kassian kassian! om alle landen. Het razende water is omineus, onsolide en violent en dubieus. kind van Baäl, u…

Aangezien ik een gretig nachtdier ben, mijn Assepoes, bestaat er voor mij geen hoger licht dan te vrijen met jou in onze chambre de l'amour. In de hitte van een rode vlam ligt het wapen tegen onze duisternis. Op de heuvels van deze nacht zwermen de laatste bijen, die naar hoger honing smachten, zweven mijn gedachten naar het bloemenveld…