Alle inzendingen van Johan

Bezeten als een dronken duivel, beestachtig als Beëlzebub, behoorde ik tot het glansloze leger van de nuttelozen van de nacht, ik wou zwelgen in geluk, schrokkerig, inhalig en was rusteloos op jacht, een nutteloze van de nacht en stond met lege handen te staren naar de bodem van mijn glas, vervuld van angst en totaal verward, een wrak in…

Ons jeugdig harte leeg, de hersenen overlaên, Onze armen op de borst gekruist en 't hoofd gebogen Doorwandlen wij de kille en dichterloze baan Der aardse wetenschap, onttoverende logen, Bij jacht op waarheid en op stelligheid bedrogen, Zien wij de ontvleesde schim daar tergend voor ons staan. En ook de dichterdroom, die verre is heengevlogen…

(Felix Timmermans) Je bent geen mens om aan te spreken maar je trekt de velden in en volgt de lokroep van de kreken en je kijkt, ja je kijkt naar de vorm van de teentjes, de kleur van pootjes en snavel en veren, een kuifje op de kop, een wenkbrauw- en een vleugelstreep, zomer- en winterkleed, de roestrode flanken of het glinsterend wit, de…

Sternen van hun prooi berovend - met snelle vleugelslagen de vlagen trotserend, de striemende regen, de ontzaglijke kracht van de ruwste der zeeën, slanke jagers, dansend en glijdend over en tussen de golven, met prachtig geschapen puntige staartpennen - elegante piraten, thuis op open water tussen Spitsbergen en Noorwegen, de Orkneys…

Het Hollandse rivierlandschap de Ratterman te Amstelveen, de Zaanse Schans en dan de hoeren op de Dam lonkend als gedreven diva’s naar opgewonden burgers en bonkige zeelui, o, de burleske taferelen in het zacht omfloerste licht van exotische bordelen!…

Waterwilgen en een perk van rimpelrozen, paars, roze, violet in het warme morgenlicht met daarin een spinnetje driftig bezig alsmaar springende langs een muurtje, op een boomschors, alsmaar springende en op jacht – in de spleten van een schuurtje veilig binnen voor de nacht.…

Een liefdesbrief als flessenpost waarin woorden wanhopig als 'Ora pro nobis, Virgo Maria' wat ook de namen zijn van vissersboten of het sporadisch treffen van een beminnelijke zeemeermin.…

De mist pakt de polder in, hult elk gehucht in een gewaad en ook de slee- en meidoornhaag, sloten, kreken, bruggen, putten, hutten, een school, de danszaal en een kerk, de mist is als een verlegen regen, ze leekt weemoedig op je neer tot traag de voorhang opengaat en de zon doorbreekt.…

Ik ben opmerkzaam voor de bloemen aan de zoom van landerijen, de blauwborst in het riet, de snor en krekelzanger, gele kwik en leeuwerik, kluut, tureluur en groenpootruiter in het slik. Ik ben opmerkzaam voor de zwerm wervelende en dansende insecten op de polderdijk, de oude, opgehoogde eksternesten, de essen, abelen en platanen, een fazant…

Geheugt het u hoe we eens in vroeger dagen Met lichte voet, vriend lief, en hand aan hand, De doffe stad verlieten om op ’t land Langs de oosterkim de morgen zien te dragen? Geheugt het u dat wij dan ’t leven zagen Als ’t lieve veld met bloemen rijk beplant, Bij zonnegloed bestraald en niet verbrand, Van regen fris en niet van onweersvlagen…

Met doffe angst gedwongen dans de staven langs die eeuwig grijs elk uitzicht sperren en westerstorm weerstaan tot van je kooi de bodem breekt en je verdwijnt in dodendal, de sprong der vrije dieren in gevangenschap verleerd.…

Te koud want zonder ramen grijnst de nacht, maar in het licht van naakte rotsen schuilt de sneeuwhoen in Hoogland en herten langs de Dee turen lankmoedig doorheen de zware regens van de dageraad.…

De strepen om je hals en je stem die lief en vals mij heeft verweten een achterdochtige dichter te zijn, een nar op het gebied van de vrouwenziel, een onverlaat die ’s avonds laat wankelend de huizen binnenviel, een maker van amok, die vrouwen dwong om kortgerokt en in het nauw gedreven zich te geven aan een bezetene die verward…

Ik hoor de muzikale zang uit het barre noorden en zie ze wentelen, draaien, keren, kantelen en zweven, duiken, tuimelen en vallen in de vervroren weiden, die blauwgrijze Kleine rietganzen die waggelen en waken en doen dromen van het Noorderlicht, de oude IJslandse sagen, de onsterfelijke Vikinggoden en de Edda van Snorre Sturlason.…

Er groeit geen boom in het wijde bos. Die liefdesgeheimen trouwer bewaar’. Die beter bescherme de zetels van mos, Dan de oud geprezene hazelaar. Hij vlamt in de nijpende wintertijd Met zijn bloemetjes klein en teer, En gans een schare katjes vlijt Zich op zijn naakte leden neer. En als zijn eigen vuur is geblust, Dan steekt de struik zich…

(Frederik van Eeden) Voor Luna Gedragen in de warme luwte van je welgevormde buikje ligt je baby in haar wieg en zie, de maan kijkt door de ruiten en wat is er nu vrouwelijker dan de maan vraag het aan een kindje met die naam, vraag het aan een elfje, vraag het maar aan Windekind, vraag het aan een Italiaan: ‘si dice il sole, la luna…

Laag boven de ruige schorren en kreken onder een grauwe hemel een blauwe kiekendief, traag cirkelend, duikend, zwevend over de bodem van het brakke land dat hij verkent terwijl hij zich keert en wendt en jaagt en plots in niet te peilen aanvalslust zijn prooi belaagt.…

In onbetreden randgebied ontkleed je één voor één met dodelijke wellust haast talmende godinnen – bidt torenhoog je valk waar schuw en speels een kind nog onbemind zich in haar leger spint.…

Haar tekort aan drank Was geen verzinsel En ook de zure lucht niet Die in de kamers hing. Een hersenspinsel Was het langzaam dalen Van geniepig loerende spinnen In de halsopening Van haar ochtendjapon.…

Hoe helder is de Melkweg in december En de sterren die aan de hemel staan, Zie in dit labyrint van bevroren riet Zwemt traag een zilveren maan. Hier overschouw ik mijn landlopersleven, Mijn haveloze kleren en mijn dagenlange Dromen van 'la reine d'alcool', o zinnebeeld Dat mij steeds is bijgebleven! Hoe helder is de Melkweg in december…

Het riet staat stijf Star is de vrieskou En een sterke wind steekt op De omgeving is ronduit vijandig En er kan nog van alles gebeuren: Van op een afstand van honderd meter Kunnen jouw ogen mij doden.…

Dat nu dit ene zacht-herlezen woord Zo diep mijn zwijgend mijmren kon ontroeren En tot die traag-vervaagde erinnring voeren Als had mijn luisteren haar naam gehoord. Dat was geluk: door angst noch lust gestoord Schreden wij over winters sneeuwen vloeren En spraken samen in een zoet vervoeren Van wat ons in dit leven had bekoord.…

Je zweeft met je schip in het licht langs de kade, de kale straten en meert aan bij een straatlantaarn, maar geen macht kan het oproer van jouw zinnen bedwingen vannacht wanneer je hoofs een verwaaide hoer bemint en in de glooiing van haar borsten een verre zee hoort zingen.…

Waanzin in je ogen glanst en laagheid in je wezen wanneer je zwervend nadert gedreven naar het oude land.…

Het is een web met zorg geweven waarin het vuur zich geen weg heeft gebaand het is een web van vrouwen die ongeneeslijk zijn te zwak om niet te heersen in een rijk van zijde en zetels - het is een web van vrouwen.…

Zilverig zwemt de maan om de rottende takken waarin de houthakker verloren liep.…

Hoe ik mijn lichaam met wellust heb geschonden en genoot van iedere diepe wonde en niet verstond dat mijn hoofd een doolhof was, overwoekerd met het gepieker en gepeins waarin ik was verzonken.…

Verward door een teveel aan droefenis zocht zij in de drank haar troost tot zij met een hoofd als lood aan niets meer dacht dan aan de dood.…

Taferelen van paraplu’s in gevecht met de wind, vissen die zwemmen in olieverf of is het in bloed? Het onbewuste in de rozige roggen van Ensor – en thuis de zilverige maan die eenvoudig in mijn vijvertje zwemt.…