Alle inzendingen van Johan

ik ween zoals de haan kraait als het ochtend wordt mijn oog een diamant zonder karaat mijn stem een klank zonder toon en rondom mij niets dan schoonheid zo ik een tak was terstond liet ik mij afzagen ---------------------------- uit: 'Gedichten', 1981.…

Wat van der zonne doortinteld de rozen de paarlende dauw is, Wat op het zodentapijt glinstrende sterrekens zijn, Wat diamant en karbonkel, vereend in der krone des vorsten, Dat is liefde, gespreid over een maagdlijk gelaat. Liefde is lavende dauw in der brandende hitte des levens, Liefde is een geurendste bloem, welke de bane versiert, Liefde…

Helderblauw is de hemel De aarde in jeugdige dos, En het bontste gewemel Speelt in 't luchtige bos; Ach mijn hart is een droefheidsbron, Nimmer straalt er de lentezon. Waar 'k mij wend, is er leven Ener bruisende jeugd, En het vurigste streven Naar de vluchtige vreugd. Ach mijn hart is een droefheidsbron, Nimmer straalt er de lentezon…

Daar ginder in der olmen lommer, Zag ik de hemel op deze aard Ik voelde ’s levens volle waard Daar ginder in der olmen lommer. Want zij, die englen evenaart Ontrukte mij aan zorg en kommer Daar ginder in der olmen lommer Zag ik de hemel op deze aard. ----------------------------------- uit: Gedichten (1850)…

doorheen de verlaten straten van de stad bij nacht ben ik op weg naar huis, ik, verdwaald reiziger het is een warme nacht, stil en zonder vijandigheid en toch broeden eenzaamheid en pijn donkere plannen van wanhoop en angst ik ben op weg naar huis, doorheen mijn stad dwalend in sombernis en gelatenheid dralend, achtend op een teken van God…

Breeduit in de speeltuin ligt de tijd onzichtbaar als een wolk waaruit het angelus van kinderstemmen klinkt. Handen slaan op onbestaande ballen, monden happen in doorzichtig vlees. De tijd, geduldig, laat zich sarren als wolk van een hond in wiens grijs een oude wijze wrede godheid woont. Hij likt het bloed van knieeën en kiezels. Tussen…

Eenmaal hebt gij mijn stil vertrek gewijd Met even uw ontroerde aanwezigheid, Met toverklank van zoet-gesproken woorden En tedere gebaren die bekoorden. Ik had dat uur in zaligheid verbeid, Met vreugd gevuld de al te lange tijd, - En nu: in troeble bitterheid versmoorden De dromen die me in eenzaamheid behoorden. Uw afzijn pijnt mij als…

voor Olivia Neen, geef mij de duinen aan zee, een flinke bries, een lage lucht, de sfeer van onstuimig, herfstig weer bij noordwestenwind, neen, de duinzoom van dit vlakke land laat mij niet los, dit overgangsgebied, het is als met de zoom van een bol opwaaiende vrouwenrok, een mysterieuze overgang die een ondeugende droom bevat -…

Naar deze herfst had ik ontroerd gewacht Als naar een nacht van zwoel doorgeurde dromen: Naar 't koele licht en naar de gouden bomen In grauwe nevel langs de smalle gracht. De dagen waren vreemd van vege pracht, Een felle gloed scheen alles te doorstromen: De bloemen baarden huivrend-zoete aromen En wrede kleuren, bont en brandend-zacht…

voor Jocha De mist pakt de polder in, hult elk gehucht in een gewaad en ook de slee- en meidoornhaag, sloten, kreken, bruggen, putten, hutten, een school, de danszaal en een kerk, de mist is als een verlegen regen, ze leekt weemoedig op je neer tot traag de voorhang opengaat en de zon doorbreekt.…

Er was een man die verzen schreef, en drie keer duizend had geschreven, tot er hem niets meer overbleef om nog te schrijven of te leven. Hij zat daar, grijs en zwak en ziek, te mummelen en stil te wenen; toen hoorde hij wat hoornmuziek, en rees voor God gauw op zijn benen. Blijf zitten, zei hem moe de Heer, Ik kom maar even met je praten…

Was niet je mond dan kussen mild En bloeide niet je lijf in pracht, Wanneer wij minden in de stilt’ Van de besternde nacht? Jouw hart lag aan mijn hart, jouw oog Staarde in mijn oog zo lang en diep, Tot je gelaat glimlachend boog En zwijgend in m’n armen sliep. Dan zong mijn bloed zo sterk en blij, Mijn arm omving je glanzend lijf; Zo…

Een grote dichter word ik nimmer, ‘k Gevoele dit maar al te wel; Want zing ik, ‘t geldt mijn dorpje immer En ‘t een of ander beuzelspel. Ginds zie ik gras en biezen groenen Langs ‘t vlietje slechts in ‘t dorp gekend, Daar loop ik in mijn kinderschoenen, En ‘t dorpje schijnt me zonder end. Ik hoef daar naar geen lied te zoeken, Daar klinken…

Verlangen deed hen gaan met sneller schreden, Hun weemoed zweeg bij deze vreemde schroom Het vage pad samen zo vaak betreden Leidde naar 't dal, het einde van hun droom. Daar strekten zij zich zoet-vermoeid beneden De fijne schaduws van een ijle boom En streelden traag elkanders warme leden En zuchtten diep: — hun ziel was droef en loom.…

jij schenkt stukjes hemel aan de aarde je bent te goed je bent te gek het blijft een wonder hoe je soms zo liefelijk in zeven sloten tegelijk loopt en hoe het sorry's regent als je lacht als je me kust groeit ons geluk naar ongekende hoogten echte liefde bestaat ik heb ze gevonden voor altijd bij jou…

Gij moest zo vroeg van deze wereld scheiden Die gij beminde schoon haar smaad u sloeg, Van al de dromen die uw jong verblijden Nog ongerept en woordloos in zich droeg. En toch toen dood u 't koele bed kwam spreiden Sprak gij geen woord dat om een troostwoord vroeg, - Bereid als een die lang en schoon mocht strijden Zeidet gij zacht:…

de aarde draait de regen druipt de drinker drinkt een moeder draagt de plicht die drukt de dromer draalt een dichter droomt een wolkje drijft de schrijver blijft…

Dicht langs een bongerdhaag schichtte een pruimensnaaier, De klepper vong de wind en joeg de vogel op, Er gonsde een ver gerucht van tramp'len en geklop, De garvenbindster zong op 't zoeven van de maaier. Maar, de open lippen strak in zijn verdoolde kop, sliep aan de lauwe berm een schuwe armoedzaaier. De zomernoen was heet, de hemel trilde…

De hellende wereld kreunt getergd onder de meedogenloze strijd van Euros en Boreas. Gestript van menselijke maat past hen slechts de tooi van deze tijd van afbraak en van verval, van geweeklaag Het huis gaat schuil onder huilen en gerammel en geklapper overstemt het leven Krakend stort majestueus het erf van gepluimd en dapper siddderend…

Ons jeugdig harte leeg, de hersenen overlaên, Onze armen op de borst gekruist en 't hoofd gebogen Doorwandlen wij de kille en dichterloze baan Der aardse wetenschap, onttoverende logen, Bij jacht op waarheid en op stelligheid bedrogen, Zien wij de ontvleesde schim daar tergend voor ons staan. En ook de dichterdroom, die verre is heengevlogen…

Ik ben opmerkzaam voor de bloemen aan de zoom van landerijen, de blauwborst in het riet, de snor en krekelzanger, gele kwik en leeuwerik, kluut, tureluur en groenpootruiter in het slik. Ik ben opmerkzaam voor de zwerm wervelende en dansende insecten op de polderdijk, de oude, opgehoogde eksternesten, de essen, abelen en platanen, een fazant…

Geheugt het u hoe we eens in vroeger dagen Met lichte voet, vriend lief, en hand aan hand, De doffe stad verlieten om op ’t land Langs de oosterkim de morgen zien te dragen? Geheugt het u dat wij dan ’t leven zagen Als ’t lieve veld met bloemen rijk beplant, Bij zonnegloed bestraald en niet verbrand, Van regen fris en niet van onweersvlagen…

Er groeit geen boom in het wijde bos. Die liefdesgeheimen trouwer bewaar’. Die beter bescherme de zetels van mos, Dan de oud geprezene hazelaar. Hij vlamt in de nijpende wintertijd Met zijn bloemetjes klein en teer, En gans een schare katjes vlijt Zich op zijn naakte leden neer. En als zijn eigen vuur is geblust, Dan steekt de struik zich…

Dat nu dit ene zacht-herlezen woord Zo diep mijn zwijgend mijmren kon ontroeren En tot die traag-vervaagde erinnring voeren Als had mijn luisteren haar naam gehoord. Dat was geluk: door angst noch lust gestoord Schreden wij over winters sneeuwen vloeren En spraken samen in een zoet vervoeren Van wat ons in dit leven had bekoord.…

Wat leert men in Vlaanderens scholen? Men leert er Frans en ook Latijn, En Frans en Grieks, zo is 't bevolen; Men geeft zich vele moeite en pijn, Om alles... buiten Vlaams te zijn. Wat leert men in Vlaanderens scholen? Dat Frankrijk heerste aan Maas en Rijn, Dat Belgenland, om niet te dolen, Met Frankrijk moet verenigd zijn, Al ware 't…

tijdens de nacht van 18 op 19 november 1975 Vannacht dringt een beschonken maan diep in mijn heelal wij drinken grote glazen witte wijn klinken ritmisch bijna op Gérard de Nerval die in de Hallen ging en zachtjes zong en danste in het schijnsel van duizend klanken die in de Hallen hing geborgen voor de hondse koude van een…