Alle inzendingen van Jos

Ik sta afwachtend op het verlaten strand, niet precies wetend waar ik nu op wacht. Misschien is het wel op een nieuwe kans, of op zomaar een nieuwe, warme dag. Ben ik dan die zoeker naar jouw hand, of ben ik op zoek naar wie me toelacht? Zonder woorden vraag ik je ten dans, en ik verdrink, ik verdrink in je lach. De wind jaagt geruisloos…

Daar sta je dan: Voor het witte licht van de dood, het is 'n kwestie van één stap, die stap is groot. De toekomst is onbekend, je wéét wat je achterlaat: De angst, het verdriet, de kilte en het verraad. Maar jij staat op de rails, straks komt de trein, en daarna, daarna zal er werkelijk niets meer zijn. Of is er, naast het allerdiepst gevoel…

Ik zie hem zitten, hoog op zijn troon, en hij regeert de wereld met harde hand. Hij beveelt, op luidruchtige toon, gehoorzaamheid, trouw, van ieder land. En "leiders" knikken braaf, zwijgen, bang voor hem op de troon, z'n straf, die ze, bij elk tegenwoord, krijgen. Zoals hij eerder aan de anderen gaf. De wereld ligt gebonden aan z'n…

Nog zoek ik naar de onschuld in mij toen ik nog was een kind Vergeefs, want zelfs op de bodem van mijn ziel is er niets meer, wat mij nog aan mijn kind zijn bindt Soms dartelt nog het kind in mij, het speelt, lacht en het huilt ik was in mijn kind zijn nog vrij In de slaap moegespeeld en levensvrij dan gaf ik mijn dromen ruim baan, luchtkastelen…

Het stadion schreeuwt om zijn helden. Winnen willen wij, daarvoor betalen wij dure entreegelden. De beuk erin, doelpunten willen wij zien. Geen 1, 2 of 3, nee jammer voor de tegenstander als het kan, wel 10! Ajax is voor mij nummer 1 Kijk, die spits weer eens goochelen met de bal zoals hij is er geen. Hij flitst als een trein langs de lijn…

Wat is het leven zonder wijn niet meer dan een kleurloos refrein verstoken van avontuur en gein poezie en wijn zijn vrienden voor het leven een liefde onlosmakelijk met elkaar verweven De kuise wijn, een streling voor de tong een hemels visioen, als de klanken van een love-song Wat een genot in extase weg te dromen naar onbekende verten, een…

Op vleugels van wind streek je zachtjes op mij neer zachtjes wiekend zonder geluid, zonlicht spelend op de fluwelen huid Ik stak mijn hand uit naar jou maar jij vloog weer de ruimte in, zonder doel zonder zin. Fladderend voor een dag strijk je overal neer, een illusie, en ik weet; jij komt nooit weer. Vlinder ben je, vluchtig vliegend naar…

Je schilderde in blauw en geel de wereld aan je voeten Je wanhoop voor het leven versmolt met je eenzaamheid op de grens waar waan en werkelijkheid elkaar ontmoeten Je keek naar de sterren en de tranen bevroren op je ziel O wereld, bad je; heb erbarmen met mij, Vincent die al zwervend uit Gods handen viel Je korte leven werd een hel van niet…

Buiten heerst de storm, heerst de regen, maar hier binnen is het veilig en warm. Je lacht naar me, lief maar verlegen, om mijn schouders rust zacht je arm. In je ogen valt het allemaal af te lezen: de liefde, de band tussen mij en jou. Wij zijn samen, hebben niets te vrezen, onze liefde, het verjaagt de intense kou. Laat het maar stormen…

Zij droeg om haar schouders ‘n Canon, maakte foto’s van hoe het vroeger was. Ze maakte foto’s ook van John Lennon, toen ze de doodsangst in z’n ogen las. En het kerfde diepe sporen in haar ziel, ze wilde wel, maar kon ‘t niet verklaren. Ze weet nog, toen hij stervend neerviel, wat zijn allerlaatste woorden waren: Geef vrede een kans ...…

En de rust keerde terug op Aarde, de stilte zwaar voor heel even. Geen soldaten aan het marcheren, geen wereldleiders meer die logen. En ineens kreeg alles weer waarde, werd vrede toegevoegd aan het leven. De mens stond weer open om te leren, na zo'n lange tijd te zijn bedrogen. En de rust keerde terug, op tijd, want de mens, leek, ging…

Wat als straks de bommen niet meer vallen, als het ratelen is gestopt van de geweren? Bouwen we alles dan weer op met z'n allen, of sluiten we de ogen om niet te willen leren? Wat als straks de rookkolommen zijn opgetrokken, en we alles aanschouwen in het ochtendlicht? Handelen we allen dan geschokt en geschrokken, of brengt de dood ons niet…

Te jong nog en al veel te vroeg, kreeg je van het leven al genoeg. Met een triest gevoel op dood spoor, kreeg je bij "vrienden" geen gehoor. Blind voor de toekomst, doof voor de reden, besloot je toen maar uit het leven te treden. Het was je teveel, te zwaar, het was genoeg! Je koos voor de dood, al was het te vroeg. Wat was er van je…

Wat maakt het nu uit welke God ons nu zegent, want iedere God zorgt ervoor dat het regent, dat we kunnen ademen, dat de zon zal schijnen. Dat we leven en sterven, dat wolken verdwijnen. Alleen de crimineel en de gek zullen oorlog willen, omdat hun honger naar de macht niet valt te stillen. De honger om de macht waarover vaak is geschreven,…

Als grijze wolken zich samenpakken boven de aarde, en de roep om vrede verwordt tot iets zonder waarde, wat betekent dit dan voor ons en voor onze kinderen? Presidenten zullen hun legers laten marcheren, leunen lui achterover alsof ze nooit zullen leren. Want ze laten zich niet door 'het volk' hinderen. Schoten zullen weerklinken door de…

Langzaam begint het wolkendek te breken, en kruipt de kou naar lente temperaturen. Het was druk, zondag, hier op het strand, massa's mensen drinken koffie op het terras. Om 's avonds George Bush te horen spreken, hij zal persoonlijk de eerste kogel afvuren, sterker nog ... Saddam verjagen uit z'n land. Diens bloed zal stromen door 't groene…

Het hangt boven je hoofd als een zwaard, het gaat met een soort van gekte gepaard. We doen alsof er niets aan de hand is, alsof niemand bij zijn volle verstand is. Maar spoedig wordt er toe geslagen, vloeit het bloed door de straten. Er komt een einde aan alle dagen, en is de wereld woest en verlaten. Bommen komen vanuit de grijze lucht,…

Ik lig tevreden in het gras, mijmerend over al dat ooit was, en nooit meer terug zal komen. Ik sluit mijn ogen, ik blijf wachten tot jij komt, om alles te verzachten. Maar jij laat me wachten en dromen. Dus blijf ik liggen in het gras, mijmerend over al dat ooit was, en nooit meer terug zal komen.…

Hier zit ik dan, in gedachten verzonken, ontnuchterd, maar misschien ook dronken. Gelaten wachtend op de dingen die komen. Het zuivere zingen van de vroege vogels maakt plaats voor het fluiten van kogels. Werkelijkheid neemt de plaats in van dromen. Ik zie mensen angstig naar hun God zoeken, ik hoor Hem, op Zijn troon, luid vloeken. Want…

Er worden dreigende woorden gesproken, en de wereld huivert, huivert in stilte. Beloftes worden keer op keer gebroken, en de wereld gaat gebukt onder de kilte. Regeringsleiders spreken dreigende taal, zonder een neiging om te zwichten. Wie van hen schrijft een vredesverhaal, waarmee ze al het leed kunnen verlichten? Soldaten doodden allen…

Ik schrijf je naam neer in het zand, vol liefde en een warm kloppend hart. Ik draag mijn liefde mee in mijn hand, en iedere dag is weer een nieuwe start. Het geeft niet wat anderen zeggen, we hoeven hen niets uit te leggen. Ik weet wat ik wil, wat ik wou. En... dat ik voor altijd van je hou.…

Aftastend loopt ze door de nacht, op zoek naar zoekende zielen, die voor haar vallen als ze lacht, zoals velen al voor haar vielen. Een oude man op het trottoir, zijn oude ogen, ze volgen haar. Een jong hoertje in de stad, dat nooit liefde heeft gehad. Ze trekt de mannen naar zich toe, iets anders deed ze niet in haar leven. Maar haar…

Ik heb een roos op je graf neer gelegd, één voor elk woord dat niet is gezegd, voor elk woord dat bleef onbesproken. En jij weet vast hoe het nu écht is, dat ik hier bij je sta en je écht mis. Met een hart zo klein en gebroken. Ik heb een roos op je graf neer gelegd, voor het gevoel voor jou, zo oprecht. En dat ene gevoel zal nooit vervagen…

Soldaten marcheren door het vreemde land, laten zich door niets of niemand hinderen. Op hun schouders rust slechts een geweer, hebben geen last van wroeging of van spijt. Soldaten marcheren door het hete rulle zand, hun slachtoffers zijn de ouderen en kinderen. Met hun geweten op slot trekken ze van leer, jonge mannen nog, maar tot alles toe…

Wie ziet nog liefde als een gouden stroom, die rustig kabbelt door eenieders leven? Die, soms opgemerkt, ons aller harten kust? Wie ziet nog liefde als een gouden droom, die ons, iedere dag weer, wordt gegeven? Vertel me eens, wie is er zich van bewust? Want het is in egoïsme dat we ons verliezen, omdat we veel liever voor onszelf kiezen.…

Ik heb het nooit willen zien of willen geloven, als men zei dat het kaarslicht ooit zou doven. Wie ging nou niet, zoals ik, door met schrijven, omdat je dacht dat het altijd wel zou blijven. We schreven al onze gevoelens van ons af, want er was iemand, wisten we, die erom gaf. Ik sloot mijn ogen bij de easy-listening muziek, bij de gedichten…

Liefde vol passie, intens en zo zuiver, raakt mijn ziel, m'n hart slaat op hol. Ik schreeuw, als een wolf in de nacht. Liefde in alle eenvoud, en ik huiver, ik kijk je aan, kus je en schiet vol. Dat dit zó kan zijn had ik nooit gedacht. Liefde in alle heftigheid, zó eerlijk, blinkt onder de sterren, zon en maan. Als was het van het allerpuurste…

Stilstaande tijd, als water aan mijn voeten, waarin ik me spiegel, mijn leven weer beleef, ontneem me de druk van het eeuwige moeten, zodat ik uiteindelijk weer om mezelf geef. Kalmeer me, breng me tot rust, onthaast me, zodat ik eindelijk weer eens kan relativeren. Dat ik jaren zó kon leven, dat verbaast me, ouder wordend ben ik niet te oud…

Nog zie ik je kijken over het bollenland, met je sigaartje en je fiets aan de hand. In de verte hoorde je de golven van de zee, zo stond je, in diepe gedachten verzonken. Een man van weinig woorden maar met 'n lach, een stille man die genoot van elke nieuwe dag. Herinneringen en gevoelens nam je met je mee, van stil geluk en innige blijdschap…

In stilte heb je afscheid genomen, alleen je ogen hebben gesproken: Wat ze vertelden, zei me genoeg. Nog een leven vol met dromen, met beloften die zijn verbroken. Vriend, je stierf veel te vroeg.…